รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 161

“ไม่มีจริงๆเหรอ?” ท่านย่าถามอย่างยิ้มแหยๆ

เสียงเปปเปอร์เย็นชาเข้มงวด “แน่นอน! แต่ก่อนผมเคยบอกว่าผมจะไม่เสียใจภายหลัง แต่ก่อนไม่ อนาคตก็จะไม่เช่นกัน”

“ใช่เหรอ? ฉันรู้แล้ว” ท่านย่าพยักหน้าต่อๆกัน ไม่พูดอีกเลย

แต่ก่อนไม่ อนาคตก็จะไม่เช่นกัน อนาคตจะไม่จริงๆเหรอ?

ท่านย่ายิ้ม

ขอเพียงแต่ว่าในอนาคต เขาจะไม่เสียหน้า

“ใช่แล้ว การพูดคุยของมิ้นท์กับพวกเราในวันนี้ ฉันหวังว่าแกจะไม่พูดออกไป โดยเฉพาะบอกกับส้มเปรี้ยวคนนั้นกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์ แกเข้าใจไหม?” ท่านย่ากล่าวเตือนจ้องมองเปปเปอร์อยู่ ความหมายเต็มเปี่ยมไปด้วยว่าถ้าแกพูดออกไปก็จะไม่จบนะ

เปปเปอร์เชิดคาง “ผมรู้แล้ว ผมจะไม่พูดอยู่แล้ว ผมรับปากมายมิ้นท์จะไม่ช่วยตระกูลภักดีพิศุทธิ์มาก่อน ย่อมจะไม่พูดสิ่งเหล่านี้กับตระกูลภักดีพิศุทธิ์แน่นอน”

“งั้นก็ดี งั้นแกก็……” คำพูดยังพูดไม่จบ อยู่ดีๆท่านย่ามองเห็นฮอว์ธอร์นที่อยู่บนหัวเตียง ตบผ้าห่มหนึ่งที “มิ้นท์ลืมเอาฮอว์ธอร์นไป”

นัยน์ตาของเปปเปอร์เปล่งประกาย

แท้ที่จริงตั้งแต่แรกเขาก็รู้ว่ามายมิ้นท์ลืมเอาฮอว์ธอร์นไป แต่กลับไม่ได้เตือน

ฮอว์ธอร์นมีผลต่อการหดตัวของมดลูก เธอกินไม่ได้

“เร็ว แกรีบส่งไปให้มิ้นท์ ในเวลานี้เธอน่าจะเพิ่งออกจากโรงพยาบาล” ท่านย่าเอาฮอว์ธอร์นตะกร้าหนึ่งยัดใส่เข้าไปในอ้อมอกของเปปเปอร์ เร่งเขารีบส่งไปให้มายมิ้นท์

ปากเปปเปอร์แค่ตอบรับ แต่พอออกจากห้องผู้ป่วย ก็ส่งฮอว์ธอร์นไปให้บุคลากรทางการแพทย์ที่เดินผ่าน

ในเวลานี้นอกโรงพยาบาล มายมิ้นท์ยังรอรถอยู่

อยู่ดีๆ ในร้านอาหารเสฉวนที่อยู่ตรงข้ามถนน กลิ่นหอมกรุ่นของหมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดงโชยออกมาพักหนึ่ง

คนอื่นได้กลิ่นแล้ว ล้วนส่งเสียงเอะอะว่าอยากจะกิน

มายมิ้นท์ได้กลิ่นแล้ว กลับมีสีหน้าเปลี่ยนอย่างรุนแรง ความรู้สึกคลื่นไส้ดันขึ้นมาโดยตรง

เธอรีบเอามือปิดปากไว้ เดินไปยังข้างแปลงดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ ก้มตัวอาเจียนออกมาเลย

แต่ล้วนไม่ได้อาเจียนอะไรออกมา แค่อาเจียนน้ำกรดออกมาหลายคำเท่านั้น

เธอรู้ว่า นี่เป็นปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ ที่หลังจากตั้งครรภ์ ได้กลิ่นเลี่ยนเกินไปหรือว่าหอมกรุ่นเกินไปก็จะตึงเครียดอยากจะอาเจียน

“อ้วก!” เพิ่งดีขึ้นสักพัก ความรู้สึกนั้นมาอีกแล้ว

มายมิ้นท์ก้มตัวอีกครั้ง อ้วกออกมาอีก ใบหน้าเล็กๆล้วนซีดแล้ว หน้าผากยังมีเหงื่อไหลอีก เห็นได้ว่าจะทรมานขนาดไหน

เปปเปอร์ออกมาก็ได้เห็นฉากนี้สีหน้าตึงเกร็ง ไปซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ข้างๆ ซื้อน้ำอุ่นขวดหนึ่ง จากนั้นเดินไปข้างหลังเธอ “ไม่เป็นไรนะ?”

เขารีบเปิดฝาออก ยื่นน้ำให้เธอ

เดิมทีมายมิ้นท์ไม่อยากจะรับ แต่รู้สึกถึงกลิ่นเปรี้ยวที่อยู่ในปาก ยังคงรับไว้เลย

เธอบ้วนปากก่อนสองที รอหลังจากกลิ่นเปรี้ยวที่อยู่ในปากไม่มีแล้ว จึงเริ่มดื่มน้ำ

ดื่มน้ำไปหลายคำ ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย อาการกรดในกระเพาะนั้นค่อยๆสงบลง นี่ทั้งตัวจึงโล่งอกไปที

“ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณน้ำของประธานเปปเปอร์ เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะโอนให้คุณ” มายมิ้นท์พูดอยู่ก็จะคว้ามือถือ

สีหน้าของเปปเปอร์ดูลึกลับ “น้ำขวดหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็น”

“จำเป็นอยู่แล้ว อยู่ดีๆฉันรับความหวังดีของคนอื่นไม่ได้” มายมิ้นท์เห็นเขาไม่เอามือถือออกมาเปิดกระเป๋าเงินคว้าเงินสดออกมาโดยตรง

“นี่เป็นค่าน้ำกับค่ารถตอนขามา” มายมิ้นท์เอาจำนวนเงินที่มากที่สุดในนั้นยัดใส่เข้าไปในมือของเปปเปอร์

รอบตัวเปปเปอร์แผ่รังสีความเย็นชาออกมา “มายมิ้นท์ คุณจะตัดความสัมพันธ์ระหว่างเราโดยที่ไม่เหลือเยื่อใยเลยหรอ?”

มายมิ้นท์ประหลาดใจจ้องมองเขาอยู่ “ไม่เหลือเยื่อใยเลยไม่ดีเหรอ? พวกเราพูดให้น่าฟังหน่อยคืออดีตคู่สามีภรรยา พูดให้ไม่น่าฟังหน่อยก็คือคนสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด ในเมื่อไม่มีความเกี่ยวข้องสักนิด ทำไมไม่แบ่งเส้นให้ชัดเจนหน่อย ใครก็จะไม่ติดค้างใคร มันเป็นอะไรที่ดีมากไม่ใช่เหรอ?”

“……” เปปเปอร์กำมือสองข้างอย่างแน่น อยู่ดีๆก็พูดอะไรไม่ออก

ใช่สิ พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าสองคน ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด

เธอทำเช่นนี้จึงจะถูก แต่ถึงยังไงเขาก็รู้สึกไม่พอใจมาก

“เอาล่ะ ประธานเปปเปอร์ ฉันไปก่อนแล้ว” มายมิ้นท์จะไม่สนใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ ปิดฝาให้แน่น เดินผ่านข้างกายเขา ตรงไปยังข้างหน้า อยากจะกลับไปตำแหน่งเมื่อกี้เรียกรถต่อ

แต่เพิ่งเดินไปสองก้าว ความวิงเวียนโจมตีเข้ามาอย่างฉับพลัน ร่างกายโยกไปโยกมา

เปปเปอร์ย่างก้าวเข้าไปหนึ่งที ดึงเธอไว้ จึงไม่ได้ทำให้เธอล้มลงไป “คุณเป็นยังไงล่ะ?”

เขาขมวดคิ้วอยู่ นัยน์ตาตื่นเต้นอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

มายมิ้นท์เห็นแล้ว อึ้งชะงักไปหนึ่งที คิดว่าตนเองมองผิดแล้ว

จากนั้นเธอกะพริบตาสองทีมองอีก พบเห็นความตื่นเต้นยังอยู่ ในใจแปลกใจอย่างมาก