รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 171

เยี่ยมบุญไม่ตอบกลับ พูดจาแปลกประหลาดว่า： “ส้มเปรี้ยวละ？”

“ส้มเปรี้ยวอยู่บนห้อง” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ตอบกลับ

เยี่ยมบุญหรี่ตาไปสักครู่ เดินขึ้นตึกไป

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นเขาโมโหขนาดนี้ ก็รู้สึกกังวลอย่างยิ่ง

หรือเป็นเพราะส้มเปรี้ยวทำเรื่องอะไร ที่สร้างความบาดหมางให้เขาโมโห ？

คิดอย่างนี้แล้ว คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็รีบลุกขึ้น ตามขึ้นไป

เยี่ยมบุญมาถึงหน้าห้องส้มเปรี้ยว ยกมือเคาะประตูอย่างแรง

สักพัก ประตูก็เปิด ส้มเปรี้ยวใส่ชุดนอนยืนอยู่หลังประตู สีหน้าเหมือนยังนอนไม่ค่อยอิ่ม “พ่อ มีอะไรหรอกค่ะ？”

เยี่ยมบุญเห็นเธอทำตัวแบบนี้ ในใจก็โมโหยิ่งขึ้น

เขาหงุดหงิด โมโหจากที่ประชุมอย่างมาก แต่เธอกลับนอนอยู่ที่บ้านอย่างสุขสบาย

ยิ่งคิดยิ่งโมโห สุดท้ายเยี่ยมบุญทนไม่ไหว ยกมือขึ้น ตบไปอย่างแรง

เสียงดังเพียะ!

ส้มเปรี้ยวโดนตบจนล้มลงที่พื้น คนทั้งคนตกตะลึงไปหมด

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่วิ่งตามมาก็ส่งเสียงกรีดร้อง รีบไปกอดเธอไว้ “ส้มเปรี้ยว”

ส้มเปรี้ยวเอามือจับหน้าไว้ เงยหน้ามองเยี่ยมบุญที่สีหน้าโมโหอย่างไม่น่าเชื่อ

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน นอกจากตกตะลึง ยังมีความโกรธ “เยี่ยมบุญคุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณตบลูกสาวทำไม？”

“ฉันตีมันทำไม แกถามมันดูสิว่ามันทำไรไป？” เยี่ยมบุญชี้ไปทางส้มเปรี้ยวด้วยมือที่สั่น

ส้มเปรี้ยวลุกขึ้นจากการประคองของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ น้ำตาคลอแล้วพูดว่า： “พ่อ ตกลงหนูทำไรไป พ่อพูดสิ”

“ใช่ นายพูดสิ” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบหน้าลูกสาว ส่งสารลูกจนน้ำตาไหลออกมา “ส้มเปรี้ยว เจ็บไหมลูก？”

บนใบหน้าที่ขาวขนาดนี้กลับมีรอบนิ้วมือหลายที่

ดูจากการตบในเมื่อกี้ รู้เลยว่าเมื่อกี้เยี่ยมบุญตบแรงขนาดไหน

“เจ็บ” ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากไว้ น้ำตาไหลออกมา

“เจ็บก็ถูกละ！” เยี่ยมบุญพูดอย่างเย็นชาว่า： “แกบอกกับฉันว่า ฉันจะได้รับตำแหน่งผู้ร่วมงาน ฉันยคิดว่าแกพูดโน้มน้าวให้เปปเปอร์ใช้เส้นสายให้กับฉัน แต่ฉันคิดไม่ถึงเลย แกแอบเปลี่ยนการวางแผนของคนอื่น”

ได้ยินประโยคนี้แล้ว ส้มเปรี้ยวก็หลบสายตาอย่างถ่อมตัว

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ตกใจเหมือนกัน

แต่ไม่ช้า คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร “เปลี่ยนไปแล้วก็เปลี่ยนไปสิ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย ถึงกับต้องตบลูกเลยหรอ？”

“ใช่ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่มันผิดที่เธอทำงานไม่ละเอียด ปลีกตัวผู้ช่วยเหมันตร์ออกไป ตัวเองแอบเปลี่ยนข้อมูลเองในห้องรับเเขกที่มีกล้องวงจรปิด นี่ไม่ใช่นำหลักฐานส่งในมือให้คนอื่นชัดๆ เลยหรือ？” เยี่ยมบุญมองดูส้มเปรี้ยวอย่างเย็นชา

ส้มเปลี้ยนยืนตัวแข็ง “หนู……หนูไม่รู้ว่าที่นั่นมีกล้องวงจรปิด”

“ฮึ พึ่งมารู้ตอนนี้ มันสายไปแล้ว แกรู้หรอไม่ยัยมายมิ้นท์มันบอกว่าการวางแผนนี้ไม่ใช่ของฉัน แกรู้หรือไม่ตอนนั้นฉันรู้สึกอาบอายแค่ไหน ประธานยี่สิบกว่าคนนั่งอยู่ตรงนั้น หลังจากนี้ แกจะให้ฉันอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าต่อได้ไง！” เยี่ยมบุญเอ่ย

ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลง ไม่กล้าส่งเสียง

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบหลังของเขาเบาๆ “เยี่ยมบุญ คงไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอมั้ง”

"จะไม่ขนาดนั้นได้ยังไง ครั้งนี้ฉันขายขี้หน้าขนาดนี้ ใครก็รู้ว่าฉันมีลูกสาวที่แอบเปลี่ยนการวางแผนของคนอื่น ลูกสาวที่มือเท้าไม่สะอาด ฉันกลายเป็นตัวตลกของเมืองเดอะซีรู้หรือไม่”

เยี่ยมบุญชี้ไปทางคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ “ยังมีคุณอีก คุณเชื่อหรือไม่ตอนนี้คุณออกไปเม้าท์มอยกับวงการค์คุณนายทั้งหลาย พวกเขาจะใช้สายตาเย้ยหยันมองดูคุณ”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ไม่……ไม่หรอกมั้ง？”

“เป็นไปไม่ได้ได้ไง？” เยี่ยมบุญหัวเราะเยาะเย้ย

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็เชื่อคำที่เขาพูด มองดูส้มเปรี้ยวอย่างสับสน