รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 185

ดังนั้นคนที่ผิดคือใคร มองดูครั้งเดียวก็รู้

จะต้องให้เปปเปอร์รับผิดชอบมายมิ้นท์ให้ได้ เรื่องอะไรจะให้มายมิ้นท์ทุกข์ทรมานคนเดียว ！

ขณะที่คิด ทามทอยก็โทรศัพท์หาเปปเปอร์ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ในเวลานี้เปปเปอร์กำลังขับรถอยู่ เตรียมที่จะส่งส้มเปรี้ยวกลับไปยังตระกูลภักดีพิศุทธิ์

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเขาก็ใส่หูฟังบลูทูธ“ใคร？”

“ผมเอง！”ทามทอยตอบอย่างเสียงดัง

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว“มีเรื่องอะไร？”

ขณะที่ทามทอยกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆก็ได้ยินเสียงออดอ้อนดังออกมาจากข้างกายเขา“เปปเปอร์ ใครเหรอ？”

“เปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวอยู่ข้างๆคุณเหรอ？”ทามทอยถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หางตาของเปปเปอร์มองไปยังส้มเปรี้ยวที่นั่งอยู่บริเวณเบาะข้างคนขับ พร้อมอึมอย่างราบเฉย

“งั้นก็ช่างเถอะ อีกสักพักค่อยคุยก็แล้วกัน รอส้มเปรี้ยวไม่อยู่แล้ว คุณก็โทรหาผมแล้วกันนะ”

เมื่อพูดจบ ทามทอยก็วางสายโทรศัพท์ลง

เปปเปอร์หรี่ตาลง

จู่ๆทามทอยก็โทรศัพท์มาหา เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเขา แต่กลับหลบหลีกส้มเปรี้ยว

ดูเหมือนว่าเรื่องที่ต้องการพูดนี้ ถ้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจก็คงเกี่ยวกับมายมิ้นท์

“เปปเปอร์ เมื่อกี้นี้ใครโทรมาเหรอคะ？”เมื่อส้มเปรี้ยวเห็นชายหนุ่มก้มหน้าไม่พูดไม่จาจึงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจหนึ่งประโยค

แววตาของชายหนุ่มกระพริบเล็กน้อย“ทามทอย โทรหาผมเพื่อคุยธุระทางธุรกิจ”

“อ่อ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้า ไม่ได้สงสัยอะไร“ใช่แล้ว เปปเปอร์ อีกไม่กี่วันจะมีการประมูลการกุศุลคุณจะไปไหมคะ？”

“แน่นอนท่านธนวัฒน์เป็นเพื่อนสนิทของคุณปู่ ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ร่างกายของคุณย่ายังฟื้นฟูได้ไม่ค่อยดีนักไม่สามารถไปได้ ผมต้องไปแทนหล่อน”เปปเปอร์หมุนทิศทางพวงมาลัยพลางตอบกลับ

ส้มเปรี้ยวปรบมือ“ดีจังเลยค่ะ ถึงเวลานั้นฉันก็จะไปกับคุณพ่อคุณแม่เหมือนกันค่ะ แต่ว่าฉันยังไม่มีชุดราตรีเลย เปปเปอร์พรุ่งนี้คุณไปเป็นเพื่อนฉันซื้อชุดราตรีหน่อยได้ไหมคะ？”

หล่อนมองไปที่เขาอย่างมีความหวัง

สายตาของเปปเปอร์เผยความรู้สึกขอโทษออกมา“ต้องขอโทษด้วยนะครับส้มเปรี้ยว พรุ่งนี้มีนักลงทุนมาจากต่างประเทศ ผมไม่สามารถไปเป็นเพื่อนคุณได้ เดี๋ยวผมจะให้เลขาไปเป็นเพื่อนคุณสองคนนะครับ ”

“ไม่ต้องค่ะ”ส้มเปรี้ยวก้มหน้าอย่างไม่พอใจเล็กน้อย“ฉันให้ผิงไปเป็นเพื่อนฉันก็ได้ค่ะ”

ไม่นานก็มาถึงตระกูลภักดีพิศุทธิ์

เปปเปอร์จำได้ว่าต้องโทรกลับหาทามทอย จึงปฏิเสธที่จะรับประทานอาหารเย็นที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เชื้อเชิญ ขับรถกลับบริษัทตระกูลนวบดินทร์

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน เขาถอดเนคไท้พลางหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรศัพท์กลับหาทามทอย

ทามทอยตั้งตารอโทรศัพท์ของเขา เมื่อเห็นโทรศัพท์ดังขึ้น ก็รีบรับสาย“ส้มเปรี้ยวไปแล้วเหรอครับ？”

เปปเปอร์ อึม หนึ่งที“คุณอยากจะคุยอะไรกันแน่？”

“ผมอยากจะบอกคุณเรื่องที่มายมิ้นท์ท้อง”ทามทอยตอบกลับ

เปปเปอร์หรี่ตาครู่หนึ่ง

ที่แท้ที่หลบหลีกส้มเปรี้ยว ไม่ใช่เรื่องธุรกิจแต่ต้องการพูดเรื่องมายมิ้นท์

“มายมิ้นท์เป็นอะไรเหรอครับ？”เปปเปอร์เม้มริมฝีปากพลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม น้ำเสียงเผยความเป็นห่วงออกมา

ทามทอยฟังออก แต่ไม่เปิดโปง ทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ตอนนี้เปปเปอร์ยังไม่กระจ่างชัดถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อมายมิ้นท์

หากเขาเปิดโปงว่าเปปเปอร์เป็นห่วงมายมิ้นท์มาก เดี๋ยวเปปเปอร์อาจจะรู้ถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อมายมิ้นท์เร็วขึ้น

เมื่อถึงเวลานั้น หนทางในการจีบมายมิ้นท์ของเขาก็จะเจออุปสรรคไม่น้อยเลย

“เธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เธอวางแผนจะทำแท้ง”ทามทอยตอบพลางนอนอยู่บนรถมอเตอร์ไซด์

สีหน้าของเปปเปอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย“เอาเด็กออก？”

“ใช่แล้ว”

“คุณรู้ได้ยังไง？”มือของเปปเปอร์กำโทรศัพท์แน่นมาก

ทามทอยยักไหล่“แน่นอนว่าเธอบอกผมกับปากของเธอเอง”

บอกด้วยปากของเธอเอง……

ริมฝีปากของเปปเปอร์เม้มจนเป็นเส้นตรง สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ในใจมีความรู้สึกโกรธและหงุดหงิดประทุขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขาเป็นพ่อของเด็กแท้ๆ สุดท้ายแล้วลูกของตนจะอยู่หรือตายก็ต้องมาได้ยินจากปากของคนอื่น

“เปปเปอร์ คุณยังอยู่ไหม？”เมื่อทามทอยพบว่าคู่สนทนาไม่มีการตอบกลับ จึงเอ่ยปากตะโกนขึ้นมาหนึ่งประโยค