รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 192

แต่มายมิ้นท์เองก็ไม่ได้คิดมากอะไร ส่งเสียงตอบอืม ถือว่าเป็นการตอบโต้

ชิงช้าสวรรค์ค่อยๆหมุนขึ้นมา

มายมิ้นท์มองดูไมโลที่นั่งอยู่ในกระเช้าค่อยเลื่อนสูงขึ้น โบกมือให้เธอที่อยู่ทางนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้ม และก็โบกมือให้

ทามทอยมองเห็น เอากาแฟในมือวางลง แล้วก็เตรียมจะโบกมือ

ไมโลดูเหมือนว่าจะเดาออกแต่แรก ไม่รอให้เขาโบกมือ ก็หมุนตัวไปเลย เอาก้นหันมาทางเขา

ทามทอยอึ้งตะลึง

ส่วนมายมิ้นท์ หัวออกมา หัวเราะอย่างมีความสุขอย่างยิ่ง

ทามทอยกุมขมับ “เจ้าหนูนั่น จงใจล่ะสิ”

“ไมโลน่ารักจริงๆ” มายมิ้นท์มองไมโล เช็ดน้ำตาที่หางตาเพราะหัวเราะออกมา

ทามทอยได้ยิน ก็หัวเราะ “คุณชอบก็ดีแล้ว”

“เอ๊ะ” มายมิ้นท์มองเขาอย่างแปลกใจ มายมิ้นท์มองเขาอย่างไม่เข้าใจความหมายของเขา

เขาโบกมือ “ไม่มีอะไรครับ”

มายมิ้นท์กะพริบตา “ฉันคิดว่าวันนี้คุณแปลกมากเลยนะคะ พูดจามีลับลมคมใน”

“เหรอครับฮาๆๆ……” ทามทอยเกาศีรษะ หัวเราะกลบเกลื่อน

มายมิ้นท์ดื่มนมแล้วพูดว่า “เอาละ คุณไม่อยากพูด ฉันก็ไม่บังคับคุณ บอกความคิดเห็นของคุณต่อตระกูลภักดีพิศุทธิ์

มาเถอะค่ะ ก่อนหน้านี้ที่คุณพูดในโทรศัพท์ เกี่ยวกับชวนชม คุณมีความคิดหนึ่ง ตกลงว่าคืออะไรคะ”

พูดเป็นการเป็นงาน สีหน้าทามทอยก็จริงจังขึ้นมา “ความจริงแล้วความคิดนี้ ก็คือหาใครซักคนมา ปลอมตัวเป็นชวนชมกลับบ้าน”

“อะไร” มายมิ้นท์ตกใจลุกขึ้นยืน “ทามทอยคุณเอาจริงเหรอ”

“ใช่ครับ ตอนแรกพวกเราไม่รู้ว่าชวนชมอยู่ที่ไหนอยากจะตามหาเธอ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะตามหาเจอ”

มายมิ้นท์พยักหน้า “นี่ก็จริงค่ะ”

สร้อยที่พ่อทิ้งไว้ ก็คืออยากให้เธอตามหาชวนชมให้เจอ

แต่หลังจากหาชวนชมเจอแล้ว จะทำอย่างไรกับชวนชม เธอกลับไม่มีความคิดอะไรในหัวเลย ช่างน่าปวดหัวมากจริงๆ

“ดังนั้น พวกเราก็หาผู้หญิงที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์หรือเยี่ยมบุญสักคน ไปปลอมตัวเป็นชวนชม ให้เธอเป็นสายให้พวกเรา”ทามทอยหรี่ตา

มายมิ้นท์มองเขา “คุณอยากจะให้เธอโจมตีด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกันพวกเรา”

“ใช่ ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจากที่ได้ร่วมงานกับคุณ ผมก็จะเริ่มวางกับดักเล่นงานตระกูลภักดีพิศุทธิ์แล้ว แต่ประสิทธิภาพมันกลับน้อยมาก ดังนั้นพวกเราต้องการสายลับสักคน ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราก็จะสามารถจัดการกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ ในเวลาอันสั้น” ทามทอยพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง

หัวใจมายมิ้นท์เต้นโครมครามอยู่ครู่หนึ่ง เธอใจสั่นเล็กน้อย

แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็กังวลอยู่บ้าง

“ทำแบบนี้ได้เหรอ” มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก “หาคนปลอมตัวเป็นชวนชมแต่เธอไม่ใช่ชวนชมตัวจริง ถ้าเกิดตระกูลภักดีพิศุทธิ์ตำรวจดีเอ็นเอก็ความแตกไม่ใช่เหรอคะ”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวลเลย ผมมีแผน คุณแค่บอกว่า คุณเห็นด้วยหรือไม่” ทามทอยมองเธอ ยื่นมือออกมาทางเธอ

มายมิ้นท์ลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายยิ้มแล้วยื่นมือออกมา จับมือกับเขา “เห็นคุณมั่นใจขนาดนี้ ได้ ฉันเห็นด้วยค่ะ”

สัมผัสได้ถึงมือเล็กๆในฝ่ามือ ทามทอยอดไม่ได้ที่จะบีบเบาๆ จากนั้นกระแอมเบาๆ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ปล่อยเป็นหน้าที่ผม ภายในสองวันผมจะหาตัวคนที่เหมาะสมจะปลอมเป็นชวนชมให้ได้ ถึงตอนนี้คุณก็เอาสร้อยคอที่อยู่กับคุณมาให้ผม”

“ได้ค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า

พอสิ้นเสียงเธอ ร่างเล็กร่างหนึ่งก็วิ่งมา กอดขาเธอเอาไว้ “คุณอาสะใภ้”

ไมโลพูดด้วยเสียงเล็กๆน่ารัก เรียกจนมายมิ้นท์ใจละลายเลย

เธอรีบวางนมในมือลง ก้มตัวไปอุ้มไมโลขึ้นมา วางไว้บนตัก “ไมโล นั่งเสร็จแล้วเหรอคะ”

“อืม นั่งเสร็จแล้วครับ คุณอาสะใภ้พวกเราไปเล่นข้างหน้ากัน” ไมโลชี้ไปถ้วยชาที่หมุนอยู่ด้านหน้า

มายมิ้นท์ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ อย่างไรเสียทามทอยก็เป็นอาของไมโล

เธอมองไปยังทามทอย ยังไม่ทันได้พูด ทามทอยก็รู้ความคิดเธอแล้ว ยิ้มพลางพยักหน้า “งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

“ค่ะ” มายมิ้นท์อุ้มไมโลขึ้นมา

ทั้งสามคนไปที่ถ้วยชาม้าหมุน

ทามทอยซื้อตั๋วเสร็จกลับมา

เพิ่งจะส่งตั๋วให้มายมิ้นท์ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

ทามทอยขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเกิดความไม่สบายใจเล็กน้อย