รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 194

“ไมโลเป็นเด็กดีนะ เดินไปเองได้มั้ยคะ” ไม่รอให้เปปเปอร์เอ่ยปาก มายมิ้นท์ก้มตัวลงไปพูดกับไมโล

เธอรู้จักเปปเปอร์ดี คนผู้นี้ค่อนข้างรักความสะอาด อีกอย่างไม่ชอบเด็กด้วย

ให้เขาอุ้ม เป็นไปไม่ได้เลย

ไมโลกะพริบตาปริบๆ เอาแขนเล็กๆลงมา “ก็ได้ครับ ผมไปเอง”

“ไมโลเป็นเด็กดีจริงๆ รีบไปกับคุณอาเถอะ” มายมิ้นท์ยิ้มพลางลูบผมของเขา จากนั้นมองไปยังเปปเปอร์ “ประธานเปปเปอร์ ไมโลก็รบกวนคุณด้วยนะคะ”

เปปเปอร์ส่งเสียงอืมหนึ่งครั้ง แล้วเป็นฝ่ายจูงมือของไมโลก่อน เดินไปทางห้องน้ำ

ภายในห้องน้ำ ไมโลเตี้ยเกินไป จึงฉี่ไม่ถึง

เปปเปอร์ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงต้องช้อนใต้รักแร้ของเขา อุ้มร่างเล็กๆของเขาขึ้นมา พูดอย่างหมดคำพูดว่า “ถอดกางเกงเอง เร็วเข้า”

ไมโลเบะปากเล็กๆ ก้มหน้าไปถอดกางเกง

ได้ยินเสียงน้ำไหลดังจ้อกๆ เปปเปอร์ก็ปวดขมับขึ้นมาเลย

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตนเองจะมีช่วงเวลาที่ต้องมาปรนนิบัติคนเข้าห้องน้ำ

อีกทั้งยังเป็นงานที่เขาเสนอตัวมาเองด้วย

“คุณอา ผมฉีดเสร็จแล้วครับ” ไมโลหันหน้าไปมองเปปเปอร์ที่อยู่ด้านหลัง

เปปเปอร์ตั้งสติกลับมา เอาเขาวางลงกับพื้น “ใส่กางเกงเอง”

เขาพาเจ้าหนูนี่เข้ามา ยกเจ้าหนูนี่มาเข้าห้องน้ำก็ถือว่าไว้หน้ามาแล้ว

เรื่องกางเกงแบบนี้ เขาไม่ทำแน่

ไมโลเองก็ไม่โวยวาย ดึงกางเกงขึ้นมา ค่อยๆสวมเข้าไป

หลังจากใส่เสร็จแล้ว เขามองไปยังอ่างล้างมือ “คุณอา  ไมโลจะล้างมือครับ”

เปปเปอร์กุมขมับ

ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ยุ่งวุ่นวายแบบนี้

ถ้าเป็นลูกของเขาเอง ต้องไม่ยุ่งวุ่นวายแบบนี้แน่

คิดมาถึงตรงนี้ เปปเปอร์ก็อึ้งทันที

ลูกของตนเอง……

ลูกของเขา ก็ไม่ใช่ว่าอยู่ในท้องของมายมิ้นท์หรอกเหรอ

แต่มายมิ้นท์ กลับไม่คิดจะเก็บไว้

“คุณอา ผมจะล้างมือ!” เห็นเปปเปอร์ใจลอยอีก  ไมโลอดกระทืบเท้าไม่ได้

คุณอาคนนี้เป็นอะไรกัน ตาบอดก็แย่พอแล้ว หูก็ยังไม่ดีอีกเหรอ

เปปเปอร์มองเห็นสายตารังเกียจของ  ดวงตาหรี่ลง

เจ้าหนูนี่  ไม่น่ารักเลยจริงๆ

เปปเปอร์หน้าบึ้ง อุ้มไมโลไปบนอ่างล้างมือ ให้เขาล้างเอง

หลังจากล้างมือแล้ว  ก็จูงไมโลหลับไปที่ร้านอาหาร

   มายมิ้นท์กำลังรอพวกเขาอยู่

มองเห็นพวกเขากลับมา ลุกขึ้นยืนวางแก้วน้ำในมือลง “ประธานเปปเปอร์ ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไร” เปปเปอร์เหล่มองไมโล พูดเรียบๆ

มายมิ้นท์อุ้มไมโลกลับไปนั่งที่ หันไปมองเปปเปอร์ที่ยังไม่ไป สงสัยเล็กน้อย “ประธานเปปเปอร์ คุณคงจะมาทานข้าวที่นี่สินะคะ ตอนนี้ไมโลเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว ก็ไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว คุณกลับไปทานข้าวเถอะค่ะ”

ได้ยินเธอเอ่ยไล่ ริมฝีปากเปปเปอร์ก็เม้มเข้าหากัน

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะเป็นคนที่พอใช้คนหมดประโยชน์ก็ไม่สนใจอีก

ในขณะที่เปปเปอร์กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นั้นเอง ชายวัยกลางคนที่สวมชุดพนักงานร้านอาหารก็เดินมา ในมือยังถือไมโครโฟนโฟนหนึ่งอัน

“คุณสามีภรรยาทั้งสองท่าน” ชายวัยกลางคนหยุดอยู่ตรงหน้าของมายมิ้นท์และเปปเปอร์ยิ้มพลางพูดกับทั้งสองคน

สามีภรรยา

ทั้งสองคนต่างก็ตกใจ

แต่ไม่นาน เปปเปอร์ก็ตั้งสติขึ้นมาก่อน แต่ไม่เพียงไม่มีการโต้แย้งต่อคำเรียกแบบนี้ ในใจกลับรู้สึกยินดีเล็กน้อย，ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ

มายมิ้นท์ไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงของเขาค่อยๆขมวดคิ้วกำลังจะแก้ไขว่า “ขอโทษค่ะ พวกเราไม่ใช่……”

“คุณมีเรื่องอะไรเหรอครับ” เธอยังพูดไม่ทันจบ เปปเปอร์ก็พูดขึ้นมาก่อน ตัดบทเธอเลย

มายมิ้นท์มองเปปเปอร์อย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าตกลงเขาจงใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่

ชายวัยกลางคนไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของทั้งสองคน ยิ้มพลางตอบอย่างมีมารยาทว่า “คืออย่างนี้ครับ ผมเป็นผู้จัดการร้านนี้ พวกเรากำลังจัดกิจกรรมครอบครัวอย่างหนึ่ง ตอนแรกกำหนดว่าจะเชิญห้าครอบครัวขึ้นไปเล่นเกม แต่ครอบครัวที่ห้าจู่ๆก็มีธุระจึงถอนตัวไปก่อน ดังนั้นผมหวังว่าพวกคุณจะไปแทนครอบครัวที่ห้า มาร่วมทำกิจกรรมนี้ครับ”