รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 196

มายมิ้นท์ลูบท้องตัวเอง ขณะที่ใบหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

เปปเปอร์ที่เห็นก็นัยน์ตาหม่นหมอง

เธอมองดูราวกับไม่ได้รังเกียจเด็กที่อยู่ในท้องนั่นเป็นพิเศษ

แต่ทำไม...

“แม่ครับ” ความรู้สึกนึกคิดของเปปเปอร์ถูกไมโลขัดจังหวะ

ไมโลแกว่งแขนของมายมิ้นท์ไปมา และฟ้องอีกว่า “พ่อรังแกผม”

มายมิ้นท์ได้สติกลับมา มองไปที่ไมโล “อา...คุณพ่อรังแกลูกอย่างไรจ๊ะ”

อันตรายจริงๆ เกือบจะความลับแตกแล้ว

โชคดีที่เปลี่ยนคำพูดได้ทันเวลา

“พ่อบีบแก้มผม” ไมโลชี้ใบหน้าตัวเอง ทว่าสายตากลับมองไปทางเปปเปอร์อย่างได้ใจ

เปปเปอร์สีหน้าทะมึน

“แม่ดูหน่อย” มายมิ้นท์ไม่ได้สังเกตเห็นถึงการแข่งขันระหว่างคนตัวโตกับคนตัวเล็ก ก้มหน้าพิจารณามองใบหน้าของเด็กน้อยอย่างจริงจัง

เมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าของเด็กน้อย ก็ขมวดคิ้วทันที “เปปเปอร์ ไมโลยังเด็ก ทำไมคุณถึงได้ลงมืออย่างไม่มีขอบเขตแบบนี้?”

เธอตำหนิเปปเปอร์ พลางกอดไมโลด้วยความสงสาร

ไมโลยิ่งได้ใจ เชิดคางยั่วยุใส่เปปเปอร์

เปปเปอร์โกรธจนริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง

เด็กผีนี่น่ารังเกียจจริงๆ

ยังมีมายมิ้นท์ ถึงกับถามคำถามเชิงตำหนิเขาเพื่อเด็กผีนี่ เธอคิดว่าตัวเองเป็นแม่ของเด็กผีนี่จริงๆหรือ

“ความสัมพันธ์ในครอบครัวพวกคุณดีจริงๆ” ไม่รอให้เปปเปอร์ตอบกลับ พี่สาวคนเมื่อครู่ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

มายมิ้นท์ตะลึง “ความสัมพันธ์ดี?”

นี่ทุกคนมองจากตรงไหนกันว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดี

เปปเปอร์ก็ประหลาดใจมากเช่นกัน

พี่สาวหัวเราะเหอๆ “ปกติภายในครอบครัว ลูกชายกับคุณพ่อมักจะรู้สึกขัดตาซึ่งกันและกันอยู่บ้าง หลังจากนั้นในตอนนี้ ลูกชายก็จะฟ้องคุณแม่ คุณแม่ก็จะตำหนิคุณพ่อ ก็เหมือนกับพวกคุณเมื่อครู่นี้ แม้ว่าจะดูแล้วเหมือนทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่ความจริงแล้วความสัมพันธ์ดีมาก”

“เป็น...เป็นแบบนี้เอง” มายมิ้นท์มุมปากกระตุก

อย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงว่า การที่เธอไม่อาจทนดูเปปเปอร์รังแกเด็กคนหนึ่งได้

จะกลายเป็นความสัมพันธ์อันดีจากปากของพี่สาวไปเสียอย่างนั้น

เปปเปอร์เหลือบตามองสีหน้าท่าทางหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกของมายมิ้นท์แล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาพอสมควร เผยอริมฝีปากบางตอบกลับว่า “ขอบคุณคำชมของพี่สาวครับ”

“ไม่ต้องๆ ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ต้องเอ่ยขอบคุณเสียที่ไหนกัน” พี่สาวโบกมือไปมา

ตอนนี้เองที่พิธีกร หรือก็คือผู้จัดการคนเมื่อครู่นี้เดินเข้ามา “คุณพ่อคุณแม่และเจ้าตัวน้อยทุกท่าน เกมส์กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เชิญไปนั่งยังตำแหน่งที่นั่งทางด้านนั้นให้เรียบร้อยครับ”

เขาชี้นิ้วไปยังโซฟาห้าตัวที่มีหมายเลข 12345 ที่อยู่ไม่ไกล

มายมิ้นท์ก้มหน้ามองหมายเลข 5 ที่แปะอยู่บริเวณเอว ก็เข้าใจว่าให้พวกเขาไปนั่งตามหมายเลข

ที่เอวของเปปเปอร์ก็มีหมายเลขแปะอยู่เช่นกัน หลังจากเข้าใจจุดนี้แล้ว ก็เอ่ยกับมายมิ้นท์และไมโลว่า “ไปเถอะ”

มายมิ้นท์ตอบอืม ขณะที่กำลังจะจูงมือไมโล

ก็เห็นไมโลถูกเปปเปอร์อุ้มขึ้นมา ให้ไมโลนั่งอยู่บนแขนขวาของเขา

“คุณ...” มายมิ้นท์ตะลึง

เปปเปอร์มองเธอ “ทำไมหรือ”

“คุณไม่ได้เป็นโรครักความสะอาดหรอกหรือ” มายมิ้นท์มองชุดสูทบนร่างเขาที่ถูกรองเท้าของไมโลถูจนมีฝุ่นเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เมื่อได้ยินวาจานี้ ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ก็ยกโค้งเล็กน้อย และถามกลับโดยไม่ตอบว่า “คุณจำได้ด้วยหรือว่าผมเป็นโรครักความสะอาด”

เขานึกว่าหลังจากหย่ากันแล้ว เธอจะลืมไปหมดแล้วเสียอีก

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง น้ำเสียงเฉยชาขึ้นมาก “แน่นอน ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม จะไปลืมได้อย่างไรกัน”

เพียงแต่ไม่ได้รักแล้วเท่านั้นเอง

แต่ไม่ได้รัก ก็ไม่ได้แสดงว่าจะลืมในสิ่งที่เข้าใจเกี่ยวกับตัวเขาเมื่อก่อนไปด้วย

เปปเปอร์ไม่รู้ความคิดที่อยู่ในใจของมายมิ้นท์ เมื่อได้ยินว่าเธอไม่ได้ลืม หัวใจก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้น เขาก็ยื่นมือไปทางเธอ

มายมิ้นท์มองมือข้างนั้นของเขาอย่างสงสัย “ทำอะไรน่ะ”

“พ่อแม่คู่อื่นล้วนจูงมือกันเดินไป” เปปเปอร์เอ่ยเตือน

มายมิ้นท์มองไปทางพ่อแม่เหล่านั้น เป็นอย่างที่เขาพูดเอาไว้จริงๆ มือล้วนจับจูงกันอยู่