รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 21

“ที่รัก อย่าไปมองเขา มองฉันโอเคไหม?” ลาเต้พยายามดึงสายตามายมิ้นท์กลับมาจากนอกหน้าต่าง “ฉันหล่อกว่าราเม็งตั้งเยอะโอเคไหม? อีกอย่างเธอชอบผู้ชายซิงอย่างเขามากกว่าเหรอ?”

ความคิดมายมิ้นท์ถูกขัดจังหวะ ก็ทั้งโกรธและยิ้ม กลอกตาใส่เขา “ตอนเด็กๆ คิดว่านายหลงตัวเอง ไม่คิดว่าพอโตขึ้นจะยิ่งบ้า”

“นี่ฉันรู้จักความหล่อตัวเองดีต่างหาก!” ลาเต้หัวเราะฮ่าๆ “จริงนะ ไม่งั้นที่รักแต่งงานกับฉันสิ! ดวงใจสีครามมันจะมีค่าอะไร ฉันจะต้องหาแหวนเพชรหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้มาขอคุณแต่งงานแน่นอน!”

มายมิ้นท์เติบโตมากับลาเต้ มาเยี่ยมกันและกันอยู่บ่อยๆ สนิทกันมาก เธอรู้ว่าลาเต้พบว่าตนไม่มีความสุข จึงอยากแซวให้ตนมีความสุข

เธอก็ตลกกับคำพูดนี้ของเขาไม่น้อยเลยจริงๆ และนึกถึงเรื่องที่ถูกเพิกเฉย

มายมิ้นท์เปิดกระเป๋าถือ หยิบแหวนวงหนึ่งออกมาจากชั้นด้านใน ภายใต้แสงมืดมากภายในรถ เพชรยังคงระยิบระยับ

นี่คือแหวนแต่งงานของเธอกับเปปเปอร์

มายมิ้นท์มองแหวนแต่งงานในมือ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้แวบเข้ามาในหัวสมองเธออย่างรวดเร็ว

ฉากที่เปปเปอร์คุกเข่าขอส้มเปรี้ยวแต่งงาน ราวกับปรนเปรอ ฉากปกป้องส้มเปรี้ยว……หัวใจที่เพิ่งสงบลงก็เกิดคลื่นอีกครั้ง

ลาเต้ก็เห็นแหวนวงนั้นจากกระจกมองหลัง ไม่บ่อยนักที่เขาจะไม่ล้อเล่น “ที่รัก เธอก็รู้ว่าบางคนมองดูแล้วเป็นคน แต่ก็ไม่สมควรเป็นคน ต่อไปถ้าเจอกันอีก เธอก็เดินอ้อมไปนะ”

“อืม” แค่ไม่กี่สิบวินาที ภายในใจมายมิ้นท์ก็กลับสู่ความสงบเหมือนเดิม

เธอเอาแหวนแต่งงานวงนั้นใส่ในกล่องที่วางแขน พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งเช่นกัน “แหวนแต่งงานนี้ ก็ช่วยขายให้ฉันด้วย เงินที่ขายได้ก็บริจาคกับพื้นที่ภูเขายากจน”

พูดจบ มายมิ้นท์ก็กลับไปพิงเบาะเก้าอี้ มองทิวทัศน์ที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่างรถ ทั้งร่างกลายเป็นไม่แยแส

แปดปีแล้ว ความชอบด้วยการสมัครใจก็มาถึงจุดจบในที่สุด เธอก็หนีออกมาได้แล้วเช่นกัน

……

ทางด้านโรงแรม งานเลี้ยงยังคงดำเนินอยู่ เหล่าแขกครึกครื้น ราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เปปเปอร์ทักทายหุ้นส่วนประธานบริษัททีละคน นานมากกว่าจะเจอพื้นที่ว่างในการหายใจ ระหว่างคิ้วมีความรู้สึกเหนื่อยล้า

เขาเพิ่งนั่งลงพักผ่อน ส้มเปรี้ยวก็เดินมาหา

“เปปเปอร์ คุณยังโอเคไหม?” ส้มเปรี้ยวถามอย่างใส่ใจ รินน้ำอุ่นให้เขา และอ้อมมาด้านหลังนวดไหล่ให้ผู้ชาย

ทักษะของมือยอดเยี่ยม แต่หัวใจของเปปเปอร์ยังคงล้อมรอบไปด้วยความหงุดหงิด

เปปเปอร์กดมือส้มเปรี้ยว พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คืนนี้คุณอยู่กับคุณลุงเยี่ยมบุญเพื่อทักทายตลอดเลย คงเหนื่อยมาก นั่งก่อนสิ”

“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวยิ้มบางๆ นั่งลงข้างมือผู้ชาย

เธอปอกส้มแล้วยื่นให้เปปเปอร์ เปปเปอร์กลับไม่รับมัน แค่มองเธอ “ส้มเปรี้ยว อุบัติเหตุรถยนต์ในปีนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไง คุณเล่าให้ฉันฟังอีกรอบทีสิ”

แววตาผู้ชายทั้งลึกและเฉียบคม ราวกับเห็นจิตใจมนุษย์ได้อย่างชัดเจน เมื่อส้มเปรี้ยวสบตา มือก็สั่น เกือบทำส้มหล่นพื้น

“ฉันนอนอยู่โรงพยาบาลนานเกินไป มีหลายเรื่องที่จำไม่ได้แล้ว” เธอฝืนทำให้จิตใจมั่งคง พยายามนึกย้อน “รายละเอียดอุบัติเหตุรถยนต์ในตอนนั้นเป็นยังไง ฉันก็จำไม่ได้ แค่จำได้รางๆ ว่าฉันถูกชน”

ส้มเปรี้ยวพูดขึ้นอีกครั้ง “คืนนี้คุณมายมิ้นท์ก็พาคนมารบกวน เปปเปอร์ คุณคงไม่เชื่อคำพูดลาเต้ แล้วคิดว่าอุบัติเหตุรถยนต์คือแผนการของฉันหรอกใช่ไหม?”

“……”