รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 233

มายมิ้นท์ยืดหลังตรง “เจอแล้วเหรอ?”

“ใช่” ทามทอยพยักหน้า

มายมิ้นท์กัดปาก “เจอที่ไหน?”

“ที่ชนบท มาจากครอบครัวชายเป็นใหญ่ครอบครัวหนึ่ง และเธอโดนทารุณกรรมตั้งแต่เด็ก และไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย” ทามทอยตอบ

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วสวย “จะมีอะไรไม่ค่อยเหมาะสมไหม?”

ไม่ได้ไปเรียน จะเป็นผู้แฝงตัวข้างในให้พวกเขาได้อย่างไร?

ดูเหมือนจะเดาความคิดในใจเธอออก ทามทอยก็ยิ้ม “ไม่ๆๆ กลับกันเลย เธอเหมาะสมมากๆ ดวงตาเธอเหมือนคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เป๊ะเลย ที่สำคัญที่สุดก็คือ ลูกสาวที่โดนทารุณกรรมตั้งแต่เด็ก แถมยังไม่เคยไปเรียน ก็จะยิ่งน่าสงสารไม่ใช่เหรอ?”

แววตามายมิ้นท์สั่นไหวเล็กน้อย เข้าใจความหมายเขาทันที “นายอยากใช้ประโยชน์ที่เยี่ยมบุญคู่สามีภรรยารู้สึกผิดต่อชวนชมเหรอ?”

“ถูกต้อง ยิ่งชวนชมมีชีวิตที่แย่มากเท่าไร เยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาก็จะยิ่งดีกับชวนชม เมื่อเป็นแบบนี้ ชวนชมของเราก็จะเข้าไปภายในตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ราบรื่นขึ้น ช่วยเราส่งข้อมูลที่เราต้องการ” ทามทอยนอนบนเตียง พูดขึ้นอย่างพึงพอใจ

มายมิ้นท์ควงปากกาหมึกซึม “ฉันรู้แล้ว จะเตรียมให้ชวนชมตัวปลอมกับคนในตระกูลภักดีพิศุทธิ์เจอกันเมื่อไร?”

“อีกสองวันแล้วกัน สองวันนี้ฉันกำลังยุ่งกับการฝึกชวนชมตัวปลอม ถึงเวลาเธอจะได้ไม่โป๊ะแตก แล้วก็ฉันอยากให้คุณช่วยฉันเอาตัวอย่าง DNA ของคนในตระกูลภักดีพิศุทธิ์มา จากนั้นฉันจะให้คนไปโรงพยาบาลใหญ่แอบทำของปลอม พอเป็นแบบนี้ ไม่ว่าคนในตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะตรวจดีเอ็นเอกับชวนชมตัวปลอมยังไง ชวนชมตัวปลอมก็จะเป็นลูกแท้ๆ ของพวกเขาอยู่ดี”

มายมิ้นท์กระตุกปาก “งั้นฉันจะหาวิธีเอามา”

“โอเค” ทามทอยบิดขี้เกียจ “ฉันเชื่อใจคุณนะ”

จบบทสนทนาทางโทรศัพท์ มายมิ้นท์วางโทรศัพท์ลง มีแสงละเอียดริบหรี่ในดวงตา

ดูเหมือนเธอต้องหาวิธีเจอกับส้มเปรี้ยว แบบนี้ถึงจะเอาเส้นผมส้มเปรี้ยวมาได้

ส่วนเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยานั้น มายมิ้นท์แสดงออกว่า มันไม่อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของตัวเอง

ประการแรกคือเธอกับเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาไม่มีเหตุผลที่จะมาเจอกัน ประการต่อมาถึงแม้จะเจอกันแล้ว เธอก็เอาเส้นผมสองคนนี้มาไม่ได้ ไม่สามารถดึงออกมาตรงๆ ได้

แต่ส้มเปรี้ยวไม่เหมือนกัน เธอสามารถดึงเส้นผมส้มเปรี้ยวโดยตรงได้จริงๆ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็เรียกเลขาซินดี้เข้ามา

“ประธานมายมิ้นท์ มีอะไรรับสั่งคะ?” ซินดี้ยืนนิ่งหน้าโต๊ะทำงานเธอ

มายมิ้นท์เอนไปด้านหลัง “เธอหาวิธีให้คนจับตาดูส้มเปรี้ยวหน่อย ดูว่าอีกสองวัน ส้มเปรี้ยวจะไปที่ไหน”

ถึงแม้ซินดี้จะสงสัยว่าทำไมเธอต้องทำแบบนี้ แต่ก็ไม่ถามมาก พยักหน้าตอบรับ “เข้าใจแล้วค่ะ”

“ไปสิ” มายมิ้นท์เชิดคางขึ้น

ซินดี้หันตัวเดินออกไป

มายมิ้นท์ถือปากกาหมึกซึมไว้ แล้วเริ่มทำงาน

สองวันต่อมา จากข้อมูลที่คนที่ซินดี้ให้ไปเฝ้าติดตามส่งมา ส้มเปรี้ยวแทบไม่ได้ออกจากประตูตระกูลภักดีพิศุทธิ์เลย

ออกจากบ้านไปแค่สองครั้ง ก็คือไปโรงพยาบาล น่าจะไปเยี่ยมเปปเปอร์

แต่ไม่รู้ทำไม ส้มเปรี้ยวอยู่แค่สองนาทีก็ออกมาแล้ว ขับรถกลับไปที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เป็นแบบนี้ทั้งสองครั้ง จากนั้นก็ไม่ก้าวออกจากประตูใหญ่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์อีกเลย

นี่มันทำให้มายมิ้นท์ร้อนใจอย่างช่วยไม่ได้ ทางด้านทามทอยจะฝึกชวนชมตัวปลอมเสร็จแล้ว แต่เธอยังไม่ได้เส้นผมส้มเปรี้ยวเลย

“ไม่ได้การแล้ว” มายมิ้นท์หยิบเสื้อคลุมพาดบ่า หยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วออกไปจากห้องทำงาน

เธอต้องเริ่มโจมตีก่อน รอเฉยๆ ไม่ได้แล้ว

ข้อมูลที่ส่งมาจากคนเฝ้าติดตามเมื่อครู่นี้ บอกว่าส้มเปรี้ยวขับรถออกจากบ้านไป ทิศทางก็คือโรงพยาบาล ถึงจะไม่รู้ว่าครั้งนี้ส้มเปรี้ยวจะอยู่โรงพยาบาลนานแค่ไหน แต่เธอต้องรีบมาดักส้มเปรี้ยวก่อนที่ส้มเปรี้ยวจะออกจากโรงพยาบาล

ไม่นาน มายมิ้นท์ก็มาถึงโรงพยาบาล

เธอโทรหาการันต์ ขณะที่เดินไปที่ประตูใหญ่โรงพยาบาล

“นี่เป็นครั้งแรกที่คุณติดต่อฉันก่อน” การันต์รับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ในเสียงไม่ปกปิดความดีใจเลยสักนิด ดีใจที่ได้รับสายโทรศัพท์จากเธอ

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเขาดีใจจริงๆ หรือหลอกๆ ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่แล้วถามขึ้น “ส้มเปรี้ยวยังอยู่โรงพยาบาลไหม?”

“คุณตามหาเธอเหรอ?” การันต์ขมวดคิ้วทันที