รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 238

“เข้ามาสิครับ” เปปเปอร์นั่งพิงหัวเตียง ในมือกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งอ่านอยู่

พิศมัยผลักประตูเข้าไป “เปปเปอร์ นี่อย่าที่ทำมาให้ลูก อย่าลืมกินนะ”

“ขอบคุณครับแม่” เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย

“งั้นลูกพักผ่อนเร็วหน่อยนะ แม่ออกไปก่อน” พิศมัยชี้ไปที่ประตูทางเข้า

เปปเปอร์ตอบอืม “ค่อยๆ เดินนะครับ”

หลังจากพิศมัยไปแล้ว เขาก็ปิดหนังสือในมือ หยิบยาและแก้วน้ำที่หัวเตียง กลืนยาเหล่านั้นที่มีสีสันฉูดฉาดแค่มองก็ขมแล้วลงไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ทานยาเสร็จแล้ว เขาก็อ่านหนังสืออีกสักพัก ไม่นานก็ค่อยๆ รู้สึกวิงเวียน

เขารู้ ยาเมื่อครู่นี้นั้น มีผลทำให้ง่วงซึม

ตอนอยู่โรงพยาบาล ทุกครั้งที่เขาทานยาเสร็จ ก็เริ่มเวียนศีรษะอยากนอนเช่นกัน

เปปเปอร์วางหนังสือไว้ข้างๆ นอนลงไป ไม่นานก็ผล็อยหลับ

ในคืนนี้ เขาฝันร้ายอันยาวนาน

ในฝัน หลังจากส้มเปรี้ยวฟื้น เขาก็พาเธอกลับมา จากนั้นก็ให้มายมิ้นท์ย้ายออกไปเหมือนความเป็นจริง แต่ที่ต่างจากความเป็นจริงคือ มายมิ้นท์ไม่ยอมย้าย เขาจึงให้คนโยนของมายมิ้นท์ออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์

และภายในฝัน มายมิ้นท์ไม่ได้หย่ากับเขา ในทางกลับกันเขาเป็นคนขอหย่า แต่มายมิ้นท์ไม่ยอมหย่า เขาจึงเหยียดหยามมายมิ้นท์ต่างๆ นานา บีบบังคับให้เธอหย่า

นอกจากนี้ เขายังฝันว่าส้มเปรี้ยวทำร้ายมายมิ้นท์ต่างๆ นานาเหมือนความเป็นจริงด้วย ภายในฝัน เขากลับคิดว่ามายมิ้นท์กำลังรังแกส้มเปรี้ยว จากนั้นจึงทรมานกลั่นแกล้งมายมิ้นท์ทุกวิถีทาง ถึงขนาดส่งมายมิ้นท์เข้าคุกด้วย……

เปปเปอร์ตกใจตื่นจากฝันนี้ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เหงื่อแตกไปทั้งร่าง

เขามองมือตัวเอง แล้วมองห้องตัวเองอีกครั้ง สุดท้ายก็โล่งใจ

ยังดี นี่มันก็แค่ฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง

แต่ในใจเขากลับมีเสียงกำลังบอกเขาว่า ถ้าตอนแรกมายมิ้นท์ไม่ออกตัวขอหย่า บางทีมายมิ้นท์อาจจะถูกเขาปฏิบัติแบบในฝันจริงๆ ก็ได้!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เปปเปอร์ระงับความคิดไว้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย เสียงค่อนข้างแหบ “มีเรื่องอะไร?”

“ประธานเปปเปอร์ วันนี้คุณมาบริษัทไหมครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์ซักถามในโทรศัพท์

เปปเปอร์ตอบอืม “มา”

“คืองี้นะครับ เมื่อกี้ประธานเยี่ยมบุญโทรมานัด อยากเจอคุณ ผมได้ยินน้ำเสียงเขาไม่ค่อยดีนัก แถมยังพูดถึงคุณส้มเปรี้ยวด้วย ผมเดาว่าเป็นเพราะท่าทีของคุณที่มีต่อคุณส้มเปรี้ยวสองวันนี้ ทำให้ประธานเยี่ยมบุญไม่ค่อยพอใจ จึงอยากมาคุยกับคุณด้วยตัวเองครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พูด

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ฉันรู้แล้ว ให้เขามาตอนนี้เลย”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

“แล้วก็ นัดจิตแพทย์ให้ฉันคนหนึ่งด้วย” เปปเปอร์ผลุบตาลงแล้วพูดขึ้น

เขาอยากปรึกษาสักหน่อยว่าร่างกายตัวเองเกิดปัญหาอะไรกันแน่ ทำไมเมื่อเห็นส้มเปรี้ยว แล้วได้รับอิทธิพลจากส้มเปรี้ยว

“จิตแพทย์?” ผู้ช่วยเหมันตร์ค่อนข้างสงสัย “ประธานเปปเปอร์ คุณหาเองหรือใครจะหาครับ?”

“ฉันหาเอง” เปปเปอร์เผยอริมฝีปากบางตอบกลับเบาๆ “ช่วงนี้รู้สึกกดดันมาก”

“อย่างนี้นี่เอง” ผู้ช่วยเหมันตร์เชิดคางขึ้น และไม่สงสัยอะไร “งั้นผมจะไปนัดคุณหมอสตีฟให้”

“ไม่ เปลี่ยนคนซะ ไม่เอาสตีฟกับการันต์” เปปเปอร์เพ่งดวงตาพูดขึ้น

สองคนนี้ คนหนึ่งคือหมอของส้มเปรี้ยว อีกคนหนึ่งก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับส้มเปรี้ยว

ถ้าให้พวกเขารู้ว่าเขาปรึกษาอะไร ไม่นานก็คงถึงหูส้มเปรี้ยว

“ได้ครับ งั้นผมจะไปหาคนอื่น” ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมเปปเปอร์ต้องทำแบบนี้ แต่ในฐานะลูกน้อง ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ไม่ถามมาก ทำตามคำสั่งทันที

วางสายไปแล้ว เปปเปอร์ยกผ้าห่มขึ้น ค่อยๆ ยันขอบเตียงลงจากเตียง นั่งรถเข็นแล้วไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ

ในเวลาเดียวกัน ณ คอนโดพราวฟ้า

มายมิ้นท์เก็บของเรียบร้อยหยิบกระเป๋าขึ้นมาออกจากบ้าน มาเจอกับทามทอยที่ชั้นล่าง