รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 240

เยี่ยมบุญกำจัดท่าทีสูงส่งในตอนปกติทิ้งไป เช็ดควันบนใบหน้า แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นระริก “ค……คุณผู้ชายท่านี้ ฉันไม่ได้ชนคุณ คุณเดินมาชนฉันเองนะ”

ชายร่างใหญ่เบิกตากว้าง “ฉันชนแกเหรอ? พูดอะไรเหลวไหล ฉันจะชนแกได้ยังไง ทั้งๆ ที่ไอ้แก่อย่างแกมาชนคนอย่างชั้นไม่ยอมรับผิด ยังมากล่าวหาว่าฉันชนแกอีก หน้าไม่อายจริงๆ ดูสิฉันจะจัดการแกยังไง”

ขณะที่พูด ก็โบกมือขึ้นตบ

เยี่ยมบุญใช้ชีวิตจนแก่ป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่โดนตบ ทั้งร่างอึ้งไปหมด สติไม่กลับมาเป็นเวลานานสักพัก

เมื่อได้สติกลับมา ชายร่างใหญ่คนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

เขาโกรธจนสั่นไปทั้งร่าง ในใจเกิดความอับอายเอ่อล้นขึ้นมา

เขาจำหน้าชายร่างใหญ่คนนั้นได้ รอจัดการธุระของบริษัทเสร็จก่อน เขาจะไปขอกล้องวงจรปิดจากเปปเปอร์ สาบานว่าจะจับตัวไอ้ชายร่างใหญ่นั่นมาให้ได้ ทรมานมันให้ตาย ถึงจะทำให้ความแค้นในใจเขาหายไป!

เยี่ยมบุญดันปลายลิ้นที่กระพุ้งแก้ม ขึ้นรถจากไปด้วยแววตามืดมน

หลังจากเขาไปไม่นาน ชายร่างใหญ่คนนั้นก็เดินออกมาจากมุม ด้านหลังมีอีกคน

“คุณชายทามทอย นี่ผมที่คุณต้องการ” สองมือชายร่างใหญ่ส่งเส้นผมไม่กี่เส้นที่ห่อด้วยกระดาษไปให้ ด้วยท่าทีที่เคารพอย่างยิ่ง เทียบกับท่าทีหยิ่งผยองต่อหน้าเยี่ยมบุญเมื่อครู่นี้ เหมือนเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

ทามทอยรับเส้นผมมาอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ส่งเช็คให้หนึ่งใบ “ดีมาก ลำบากนายเลย”

“ฮ่าๆ ไม่ลำบากหรอกครับ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไร คุณชายทามทอยสั่งผมได้อย่างเต็มที่เลย ผมทำทุกงานแน่นอน” ชายร่างใหญ่รับเช็คมาเรียบร้อย ก็ตบหน้าอกแล้วพูดขึ้น

ทามทอยยิ้มพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่ลืมนายหรอก ไปเถอะ”

“ครับ”

ชายร่างใหญ่เดินจากไปแล้ว ทามทอยมองไปที่ที่เยี่ยมบุญโดนทำร้ายเมื่อครู่นี้ ก็ยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์

เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะบังเอิญได้ขนาดนี้ เจอรถของเยี่ยมบุญที่ลานจอดรถจริงๆ ก็เลยโทรเรียกนักเลงมาหนึ่งคน ช่วยแสดงละครเมื่อครู่นี้ให้กับเขา และได้เส้นผมเยี่ยมบุญมาอย่างราบรื่น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ท่าทางกระจอกของเยี่ยมบุญต่อหน้านักเลงเมื่อครู่นี้ มันน่าขำสิ้นดี

“นาย!” เปปเปอร์เห็นทามทอยเข้ามา ทันใดนั้นในหัวสมองก็นึกถึงภาพที่เขาไปส่งมายมิ้นท์กลับคอนโดพราวฟ้าเมื่อคืน สีหน้าก็ไม่ค่อยดีทันที

ทามทอยรู้สึกได้ถึงท่าทีของเขา ก็ลูบจมูก “เป็นอะไรเปปเปอร์ ฉันไม่ได้ขัดใจนายนะ ทำไมทำหน้าบึ้ง ทำท่าทางเหมือนฉันแย่งของของนาย”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางแน่น “แกมีธุระอะไร?”

“คราวก่อนตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องเซ็นสัญญาโครงการใหม่ไง” ทามทอยดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง

เปปเปอร์ดึงลิ้นชักออกมา หยิบเอกสารฉบับหนึ่งจากด้านในออกมาโยนตรงหน้าเขา “เซ็นแล้วไปซะ”

ทามทอยเลิกคิ้ว “เฮ้ รีบร้อนไล่ฉันไปแบบนี้ คงไม่ได้รีบไปออกเดตกับส้มเปรี้ยวหรอกนะ?”

ได้ยินคำพูดนี้ ความดันอากาศรอบตัวเปปเปอร์ก็ยิ่งต่ำลง มองเขาด้วยความเย็นชา

เขารีบแสดงท่าทางยอมจำนวน “โอเคๆๆ คิดซะว่าฉันไม่ได้พูด”

เขาก้มศีรษะลง รีบเซ็นชื่อ ในใจก็แปลกใจ

ถ้าเมื่อครู่นี้เขามองไม่ผิด เหมือนเปปเปอร์จะไม่ค่อยชอบที่ตัวติดกับส้มเปรี้ยว

มันเพราะอะไร?

ไม่ได้ถามมาก ทามทอยเซ็นชื่อเสร็จก็ส่งเอกสารไป “เรียบร้อยแล้ว”

หลังจากเปปเปอร์รับมา ก็เซ็นชื่อตัวเองเช่นกัน

สัญญามีผลบังคับใช้อย่างเป็นทางการ