รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 259

“เป็นความจริงอย่างแน่นอน แต่ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งสำคัญคือ ผมต้องการรู้ว่า นักสะกดจิต สามารถทำให้คนเกิดสถานการณ์ที่เจ็บปวดหัวใจไหม?” เปปเปอร์จ้องไปที่คุณหมอตฤณแล้วถาม

คุณหมอตฤณครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ประธานเปปเปอร์ พูดให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหม?”

“ได้” เปปเปอร์พยักหน้า “คุณน่าจะยังจำที่ผมบรรยายเกี่ยวกับคู่หมั้นของผมเมื่อก่อนหน้านั้นได้ ผมจำเป็นต้องทำดีต่อเธอ เอาใจเธอ รักเธอ”

“แน่นอน!” คุณหมอตฤณพยักหน้า

สีหน้าเปปเปอร์ดุร้ายขึ้นมา “แต่ในเวลาสองวันมานี้ ผมพบว่าถ้าผมไม่ได้ทำอย่างนั้น หัวใจของผมก็จะมีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง”

“ผมเข้าใจแล้ว นี่คือสิ่งที่นักสะกดจิตสามารถทำได้จริง ๆ แต่ว่าสิ่งที่ผมต้องบอกกับประธานเปปเปอร์ก็คือ ความเจ็บปวดที่คุณรู้สึกนั้น ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกายจริงๆ แต่เป็นทางด้านจิตใจ” คุณหมอตฤณพูดขณะมองดูเขา

“ความเจ็บปวดทางด้านจิตใจ……” เปปเปอร์มองต่ำลงไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “ความหมายของคุณคือ หัวใจของผมไม่ได้เจ็บจริงๆ แต่เป็นความรู้สึกและจิตใต้สำนึกในใจที่คิดว่ามันกำลังเจ็บอยู่?”

“ใช่แล้ว อย่างไรเสียถึงแม้นักสะกดจิตจะเก่งมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่เทพที่แท้จริง เป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมได้แม้กระทั่งความรู้สึกเจ็บปวด ดังนั้นนี่ก็เป็นการสะกดจิตแบบหนึ่ง เป็นการชี้นำทางจิตในการสะกดจิต การชี้นำทางจิตอันนี้ น่าจะเป็นการให้คุณไปเอาใจคู่หมั้นของคุณ ขอแค่คุณไม่ทำตาม คุณก็จะรู้สึกว่าหัวใจกำลังเจ็บปวดอยู่”

เปปเปอร์กำหมัดแน่นจนมีเสียงกร้อบกร้อบดังออกมา “ผมเข้าใจแล้ว สามารถปลดปล่อยออกไปไหม?”

“ผมปลดปล่อยไม่ได้ เพราะแม้แต่การสะกดจิตของอีกฝ่ายผมยังไม่สามารถตรวจเจอได้เลย แล้วจะสามารถคลายการชี้นำทางจิตของอีกฝ่ายได้อย่างไร พูดได้แค่ว่าระดับวิชาของอีกฝ่ายอยู่สูงเกินไป แล้วยังอายุน้อยขนาดนั้นด้วย……ไอ๊ ปรมาจารย์อยู่ในกลุ่มชาวบ้านจริงๆ!” คุณหมอตฤณถอนใจ

ใบหน้าหล่อเหลาของเปปเปอร์ดำขึ้นมา

คุณหมอตฤณเห็นแล้ว ก็ยิ้มอย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยประธานเปปเปอร์ ควบคุมไม่อยู่ไปชั่วขณะ”

ผิดพลาดไป ผิดพลาดไป

คนเขาถูกนักสะกดจิตปฏิบัติด้วยแบบนี้ ตัวเองยังไปชมนักสะกดจิตคนนั้นอีก นี่ไม่ใช่การโรยเกลือบนบาดแผลของคนอื่นหรอกเหรอ?

ก็สมควรที่คนเขาจะไม่พอใจ

เปปเปอร์เหลือบมองคุณหมอตฤณด้วยสายตาเย็นชาครู่หนึ่ง “เอาเถอะ ผมยังมีคำถามอีกหนึ่งข้อ ในเมื่อคุณไม่สามารถปลดปล่อยการสะกดจิตกับการชี้นำทางจิตบนตัวผมได้ ถ้าอย่างนั้นทำไมเวลาที่ผมอยู่ใกล้มายมิ้นท์ อาการเจ็บในใจของผมถึงหายไปได้?”

“มายมิ้นท์คือใคร?” คุณหมอตฤณไม่ตอบแต่ถามกลับ

สายตาของเปปเปอร์อ่อนโยนลงมา “คนรักของผม”

คุณหมอตฤณเลิกคิ้ว “ไม่ใช่คนรักปลอมหลังถูกสะกดจิต แต่เป็นคนรักจริงๆ?”

“ใช่” เปปเปอร์พยักหน้า

คุณหมอตฤณลูบคางแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอบว่า: “น่าจะเป็นปาฏิหาริย์มั้ง การสะกดจิตถึงแม้จะมหัศจรรย์ แต่มันก็ไม่ใช่เวทมนตร์ บางครั้งพลังของความรัก มันทรงพลังมากกว่าที่คนจินตนาการเอาไว้มาก บางทีตอนที่คุณเข้าใกล้คุณมายมิ้นท์คนนั้น ความรักที่คุณมีต่อคุณมายมิ้นท์ ทำให้คุณหลุดพ้นจากการชี้นำทางจิตโดยสัญชาตญาณ ดังนั้นเป็นธรรมดาที่หัวใจจะไม่เจ็บ”

เปปเปอร์ยกคางขึ้นราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ “ผมรู้แล้ว ขอบคุณคุณหมอตฤณมากสำหรับคำตอบ”

“ไม่เป็นไร” คุณหมอตฤณโบกมือ

เปปเปอร์บีบไปที่สันจมูก “เหมันตร์ ส่งคุณหมอตฤณออกไป”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า ทำท่าทางที่เป็นการเชิญคุณหมอตฤณ

ทั้งสองเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นคนที่อยู่นอกประตู ส่งเสียงขึ้นมาอย่างแปลกใจ “คุณหมอการันต์ คุณมาอยู่นี่ได้อย่างไร?”

“ได้ยินว่าเจ้านายคุณกลับมาที่โรงพยาบาลอีกแล้ว ก็เลยดูหน่อย” สองมือของการันต์ล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ ตอบคำถามเรียบๆ สายตากลับหยุดอยู่ที่คุณหมอตฤณที่อยู่ด้านข้างเขา

ในห้องพักผู้ป่วย ได้ยินเสียงของการันต์ เปปเปอร์หรี่ตาลง “เหมันตร์ ให้การันต์เข้ามา”