รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 278

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับการตัดสินใจของเปปเปอร์มากนัก พยักหน้าเล็กน้อย “เข้าใจครับ!”

“ไปเถอะ เอาเอกสารพวกนี้ไปด้วย!” เปปเปอร์จับดั้งตัวเอง

ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูเอกสารที่วางทับกันอยู่ และเอื้อมมือไปอุ้มมันขึ้นมา

ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป โทรศัพท์มือถือของเปปเปอร์ก็ดังขึ้น เป็นสายของปีโป้

“พี่ครับ ผมเห็นงานแถลงข่าวของพี่แล้วนะ!” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ปีโป้สวมชุดบาสและนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวข้างสนามด้วยเหงือกที่เต็มหน้า เขาน่าจะเพิ่งออกกำลังเสร็จ ใบหน้ามีตื่นเต้นที่ไม่อาจปิดบังได้

เปปเปอร์เอนหลัง “แล้ว？”

“แล้วก็ต้องยินดีกับพี่นะสิ！”ปีโป้เช็ดเหงื่อ “พี่ครับ ยินดีด้วยนะที่พี่พ้นทุกข์แล้ว！”

ริมฝีปากที่บางของเปปเปอร์ก็มีรอยยิ้มขึ้น “โอเค พี่รู้ละ แกตั้งใจแข่งขันเถอะ วางสายก่อนละ”

เมื่อได้ยินการถอนหายใจอย่างรวดเร็วของปีโป้ เขาก็เดาออกแล้วว่าปีโป้กำลังแข่งขันอยู่แน่นอน

ในช่วงเวลานี้ การแข่งขันU17นี่อยู่ในขั้นตอนที่ร้อนแรง และมีการแข่งขันสองหรือสามครั้งในทุกวัน ดังนั้นสายนี้ ก็คงจะเป็นปีโป้ถือโอกาสในช่วงพักแล้วโทรมา

“เดี๋ยวก่อนพี่ อย่าเพิ่งวางสาย!” ปีโป้โยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งและเรียกอย่างเร่งรีบ

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “แกยังมีเรื่องอะไรอีก？”

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ ก็แค่อยากถามพี่ว่า ที่บนอินเทอร์เน็ตเขาว่ากันว่า……ส้มเปรี้ยวถูกอันนั้นแล้ว มันเป็นความจริงหรือไม่ครับ?” ปีโป้ถามด้วยความอยากรู้

เขาเองก็เพิ่งเห็นข่าวในบนอินเทอร์เน็ต และไม่ได้อ่านอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือไม่

เปปเปอร์อืมไปคำหนึ่ง “เป็นความจริง！”

“เออ……” ปีโป้สูบลมหายใจเข้าลึกๆ เขารู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

แต่ในไม่ช้า เขาก็สงบลง เบะปากแล้วพูดว่า：“หากว่าการทำความชั่วจะต้องถูกลงโทษ เธอทำสิ่งเลวร้าย มากมายกับคุณมายมิ้นท์ และนี่คือผมกรรมของเธอ”

ดวงตาของเปปเปอร์กะพริบเล็กน้อย

คำพูดเหล่านี้กลับเตือนเขาว่าศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของส้มเปรี้ยวนั้นก็คือมายมิ้นท์ และไม่แน่ว่าบางทีเหตุการณ์นี้อาจเกี่ยวข้องกับมายมิ้นท์ก็ได้

แน่นอนอยู่แล้วว่า เขาไม่ได้หมายถึงว่าเรื่องนี้มายมิ้นท์เป็นคนทำ แต่เขาหมายถึงนิสัยของมายมิ้นท์ แม้ว่าเธอต้องการแก้แค้นใครคนหนึ่งก็ตาม เธอก็จะใช้มาตรการทางกฎหมายเท่านั้นและไม่ใช้วิธีนี้ แต่คนรอบข้างมายมิ้นท์นั้น ไม่แน่นอน

ดังนั้นเป็นลาเต้หรือราเม็งนะ？

หรืออาจจะเป็น……ทามทอย？

เมื่อคิดถึงสายตาที่ทั้งสามคนนี้ที่มองมายมิ้นท์ สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดลง และหัวใจของเขาก็หงุดหงิดมาก

สามคนนี้ต่างก็คิดอะไรกับมายมิ้น และเป็นไปได้จริงที่พวกเขาจะทำแบบนี้กับส้มเปรี้ยวเพื่อมายมิ้นท์!

“พี่？พี่？” ปีโป้ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของเปปเปปอร์สักที ขึ้นเสียงสูงแล้วตะโกนเรียกไปสองคำ

เปปเปอร์รู้ตัวอีกทีก็พูดว่า “เรื่องอะไร？”

“เมื่อกี้ผมถามพี่เนี่ย เรียกพี่ไปหลายครั้งแล้วก็ไม่มีการตอบสนอง พี่ทำไรเนี่ย？” ปีโป้ และพูดอย่างไม่พอใจ

เปปเปอร์นวดขมับไปครู่หนึ่ง “คิดเรื่องยู่ เมื่อกี้แกถามอะไรนะ?”

“ผมอยากจะถามว่าทำไมเมื่อครั้งก่อนตอนที่พี่ออกจากโรงพยาบาล พี่ก็อยากถอนหมั้นกับส้มเปรี้ยวทันทีเลย？” ปีโป้พูดคำถามของเขาอีกครั้ง

เขาไม่เชื่อหรอกว่า พี่ชายจะถอนหมั้นกับส้มเปี้ยว เป็นเพราะเธอมีจิตใจที่โหดร้ายเหมือนในงานแถลงข่าวนั้น

พี่ใหญ่รู้ว่าส้มเปรี้ยวมีจิตใจที่ไม่ดีตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่ถอนหมั้นละ แต่กลับคิดอยากจะถอนหมั้นหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล

เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ ต้องเหตุผลอย่างอื่นแน่นอน

คราวที่แล้วเขาไม่ได้ถาม แต่คราวนี้ เขาจะต้องถามให้ชัดเจนอย่างแน่นอน

“แกถามอันนี้ทำไม？”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ปีโป้กระทืบเท้า "โอ๊ย พี่ พี่ตอบผมมาก่อน มันมีประโยชน์!"

เปปเปอร์ฟังน้ำเสียงที่เร่งรีบของเขา เม้มริมฝีปากที่บาง และค่อยๆ เอ่ยชื่อสองชื่อออกมา "ข้าวก้อง ต้นไผ่!"

“เออ……” ปีโป้เงยหน้าขึ้น แล้วสูบลมหายใจเข้าลึกๆ “เป็นข้าวก้องจริงๆด้วย！”

“หมายความว่ายังไง？” เปปเปอร์หรี่ตาลง “แกรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม？”

ปีโป้ก้มหัวลงและตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า：“ครับ เมื่อสามเดือนที่แล้ว ผมได้เข้าโรงพักเพระว่าไปต่อสู้กับคนอื่นแล้วพี่มายมิ้นท์เป็นคนมาประกันตัวผมออกมาเองครับ ผมจึงตามเธอไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ และเห็นจดหมายจำนวนมากในที่นั่น ผมหยิบมันขึ้นมาซองหนึ่ง ชื่อที่ลงนามนั้นชื่อว่าข้าวก้อง และผมก็เอาจดหมายฉบับนั้นกลับบ้านด้วยครับ พี่ก็เคยเห็นอยู่"

ทันทีที่เขาพูด เปปเปอร์ก็จำได้ว่าคืนหนึ่งเมื่อสามเดือนที่แล้ว เขาเห็นจดหมายฉบับหนึ่งในห้องของปีโป้

จดหมายฉบับนั้น เหมือนจดหมายที่เขาเคยส่งให้ต้นไผ่มาก่อน ตอนนั้นในใจของเขาก็มีความรู้สึกคลุมเครือขึ้นมา เขาหยิบจดหมายขึ้นมา แต่ยังไม่รอเขาได้อ่านดูดีๆก่อน จดหมายนั้นก็ถูกปีโป้เอากลับคืนไป

ที่แท้จดหมายฉบับนั้น เป็นจดหมายที่เขาเขียนให้ต้นไผ่จริงๆด้วย

ขณะนี้ปีโป้เองก็รู้ตัวแล้วว่า เขาได้เรื่องไม่ดีลงไป เดิมทีพี่ใหญ่และพี่มายมิ้นท์อาจได้พบเจอกันเช้ากว่านี้ แต่เป็นเพราะเขา ถึงได้ล่าช้ามาจนถึงตอนนี้ ในใจเขารู้สึกผิดมาก

“พี่ครับ ผม……”

“ทำไมแกไม่ให้ฉันอ่านจดหมายฉบับนั้นตั้งแต่แรก！” เปปเปอร์ถือโทรศัพท์ไว้อย่างแน่นและถามอย่างเฉยชา

ปีโป้ด้วยความรู้สึกผิด “ผม……ผมเอาจดหมายนั้นคืนมาจากที่พี่มายมิ้นท์ เพื่อที่จะให้พี่ดูจริงๆ อยากบอกให้พี่รู้ว่าพี่มายมิ้นท์กำลังคบกับใครบางคนจากทางจดหมาย แต่ผมพึ่งรู้ทีหลังว่าพี่มายมิ้นท์ไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่ผมคิดไว้ในตอนแรกเลย ดังนั้นผมเลยกลัว่าเมื่อบอกพี่แล้ว พี่จะโกรธพี่มายมิ้นท์ ผมจึง... "

เขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น

แต่เปปเปอร์ก็เข้าใจ

เขาจับโทรศัพท์ไว้แน่ๆ ราวกับว่าเขากำลังระงับอะไรบางอย่างอยู่ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็วางสายไปเลย วางมือไว้บนตา รอบตัวของเขานั้นเงียบมาก