รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 286

นึกถึงผู้ชายพวกนั้น ส้มเปรี้ยวก็กำโทรศัพท์แน่น กัดฟันกรอดถามขึ้น “คนพวกนั้นที่รังแกฉัน นายไปตามหามา ฉันอยากให้นายส่งพวกมันมาให้ฉัน!”

เธออยากฆ่าผู้ชายพวกนั้นด้วยตัวเอง!

การันต์เอนหลังพิงเก้าอี้ “ฉันทำไม่ได้ หลังจากเรื่องเธออยู่ในข่าว ผู้ชายพวกนั้นเห็นว่าเธอไม่ใช่มายมิ้นท์ก็หนีไปหมดแล้ว พวกมันอาจจะกลัวว่าเราจะตามคิดบัญชีพวกมัน”

“ว่าไงนะ? หนีไปแล้ว?” เสียงส้มเปรี้ยวแหลมขึ้นมา

การันต์ควงมีดอย่างเกียจคร้าน “ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันก็ตามหาพวกมันอยู่ แต่สองวันแล้ว ไม่มีข่าวคราวสักนิด”

“ให้ตายเถอะ หนีไปแล้วจริงๆ!” ส้มเปรี้ยวโกรธจนตื่นตระหนก

หนีไปแล้วเธอจะหาตัวผู้ชายพวกนั้นมาคิดบัญชีได้อย่างไร?

แค่คิดว่ามายมิ้นท์ยังอยู่ ในใจเธอก็สบายใจขึ้นทันที

ในเมื่อผู้ชายพวกนั้นไม่อยู่ งั้นเธอก็จะฆ่ามายมิ้นท์ก่อน!

“การันต์ ฉันอยากให้นายตามหาผู้ชายพวกนั้นต่อ พอมีข่าวให้รีบแจ้งฉันทันที” ส้มเปรี้ยวสั่งด้วยความโกรธจัด

การันต์ดันแว่นตา “โอเค”

จบบทสนทนาทางโทรศัพท์ ส้มเปรี้ยววางโทรศัพท์ลง แล้วกดเปิดเว็บไซต์โซเชียลหลักต่างๆ เพื่อตรวจสอบข่าวที่เกี่ยวกับเธอในอินเทอร์เน็ต

เห็นการเยาะเย้ยและการวิจารณ์แย่ๆ เกี่ยวกับเธอในอินเทอร์เน็ตเมื่อสองวันก่อน เธอก็อยากเอาคนพวกนั้นมาฆ่าทิ้งให้หมด

แต่เมื่อเห็นการแสดงความเห็นช่วงสองวันนี้ สีหน้าเธอก็ดีขึ้นมาบ้าง

เพราะการแสดงความเห็นเหล่านี้ โดยทั่วไปแล้วจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอ และเชื่อว่าเธอคือเหยื่อผู้บริสุทธิ์

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นเธอก็จะทำตัวเป็นเหยื่ออย่างแท้จริง!

ขณะที่คิด ส้มเปรี้ยวก็หรี่ตา จากนั้นก็โทรเบอร์หนึ่งออกไป “ฮัลโหล ใช่สแลคเวฟมีเดียไหม? ฉันส้มเปรี้ยวนะ……”

อีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ถูกทามทอยเรียกออกไป ทั้งคู่มาถึงร้านกาแฟสงบๆ ร้านหนึ่ง

มายมิ้นท์หาว ก่อนจะมองชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความไม่พอใจ “ทามทอย คุณป่วยเหรอ เรียกฉันออกมาดึกดื่นป่านนี้ ฉันกำลังจะพักผ่อน”

ทามทอยหัวเราะฮ่าๆ สองที “ขอโทษๆ ฉันผิดเอง แต่ที่ฉันเรียกคุณออกมา เพราะมีเรื่องสำคัญ!”

“เรื่องอะไร?” มายมิ้นท์คนนม แล้วยกขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก

ทามทอยเก็บใบหน้าที่เอ้อระเหยลอยชาย กลายเป็นจริงจังขึ้นมา “ฉันให้ชวนชมตัวปลอมปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็ชะงักการดื่มนมทันที

เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว วางนมลงแล้วถามขึ้น “งั้นตอนนี้สถานการณ์เป็นไงบ้าง?”

“ราบรื่นมาก เยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาเฝ้าส้มเปรี้ยวที่โรงพยาบาล ฉันให้ชวนชมตัวปลอมไปโรงพยาบาลหาเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาโดยตรง ตามที่สายลับฉันที่อยู่โรงพยาบาลบอก คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยอมรับชวนชมตัวปลอมเป็นชวนชมตัวจริงอย่างหนักแน่นแล้ว แต่เยี่ยมบุญยังมีสติอยู่บ้าง ถึงจะตื่นเต้น แต่ก็ยังยืนกรานที่จะตรวจดีเอ็นเอ” ทามทอยดื่มกาแฟหนึ่งอึกก่อนตอบ

“ดูเหมือนเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาจะรักชวนชมลูกสาวคนโตคนนี้จริงๆ เลยนะ” มายมิ้นท์เล่นหลอดขณะพูดขึ้น

ไม่อย่างนั้นทำไมคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถึงได้รีบร้อนยอมรับลูกสาวขนาดนี้กันล่ะ

แม้แต่เยี่ยมบุญก็ตื่นเต้นมาก

นึกถึงตรงนี้ ในใจมายมิ้นท์ก็รู้สึกละเอียดอ่อนบอกไม่ถูก แต่พูดไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร

แต่ไม่คิดอะไรมาก ไม่นานเธอก็กดความรู้สึกประหลาดนั้นลงไป

ทามทอยยักไหล่ตอบกลับ “พวกเขารักอยู่แล้ว ยังไงชวนชมก็เป็นลูกสาวแท้ๆ เพียงคนเดียวของเขา ส้มเปรี้ยวเป็นแค่ลูกที่เก็บมาเลี้ยงเพื่อปลอบใจคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์”

“ปลอบใจ?” มายมิ้นท์สงสัยนิดหน่อย “หมายความว่าไง?”

“ฉันก็เพิ่งสืบเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน ยี่สิบกว่าปีก่อน หลังจากคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นชวนชมจมน้ำตายกับตา เลยเกิดปัญหาทางจิต เห็นเด็กทารกที่อายุพอๆ กับชวนชม ก็คิดว่าเป็นชวนชม จากนั้นก็เข้าไปแย่งมา ไม่ก็ถือหมอนเหมือนกล่อมชวนชมทั้งวัน” ทามทอยพูด

มายมิ้นท์เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”