รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 291

ความสุขใจบนใบหน้าส้มเปรี้ยวก็กลายเป็นไม่พอใจทันที แววตาจ้องผู้ที่มาอย่างดุเดือด “เธอมาทำไม?”

“ฉัน……ฉันมาหาเธอ เอาซุปไก่มาให้” ชวนชมยิ้มเอาใจเธอ จากนั้นก็เข้ามาในห้องผู้ป่วย

ส้มเปรี้ยวเห็นว่าเป็นเช่นนั้น ก็เหมือนได้รับการกระตุ้นทันที ตบผ้าห่มบนตัวด้วยอารมณ์สะเทือนใจ “เธอเข้ามาทำไม? ออกไป! ฉันไม่ให้เธอเข้ามา ร่างเธอมีแต่เชื้อโรค ทำให้อากาศฉันสกปรก ออกไป!”

ได้ยินคำพูดนี้ ชวนชมก็ตัวแข็งอยู่ที่เดิม รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา “ร่างกายฉันไม่มีเชื้อโรคนะ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว น้อง……”

“หุบปาก ใครเป็นน้องเธอ!” ส้มเปรี้ยวทำหน้าบิดเบี้ยว ขัดเธอเสียงดัง “ชวนชมเธอจำไว้นะ ฉันไม่อนุญาตให้เธอเรียกฉันว่าน้อง เธอก็ไม่ใช่พี่ฉันเหมือนกัน เข้าใจไหม?”

“ฉัน……ฉัน……” ชวนชมก้มศีรษะอย่างเจ็บปวด สะอื้นขึ้นมาเบาๆ

ในเวลานี้ คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็เข้ามา เห็นลูกสาวคนโตร้องไห้ และลูกสาวคนเล็กทำหน้าไม่พอใจ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ชวนชม ลูกบอกแม่สิ มันเกิดอะไรขึ้น?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เช็ดน้ำตาให้ แล้วถามอย่างสงสาร

ชวนชมซุกในอกคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ “แม่ ฉันไม่ควรกลับมาใช่ไหม?”

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ตกใจก่อนอันดับแรก จากนั้นก็รีบพูดขึ้น “นี่ครอบครัวลูก ลูกไม่ควรกลับมา แล้วใครควรกลับ?”

“แต่……แต่ทำไมน้องเกลียดฉันขนาดนี้ เธอไม่ให้ฉันเรียกเธอว่าน้อง แถมบอกว่าฉันไม่ใช่พี่เธอด้วย”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ตกตะลึง “ส้มเปรี้ยวพูดแบบนี้จริงเหรอ?”

“อืม” ชวนชมพยักหน้า

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์หรี่ตาเล็กน้อย มองส้มเปรี้ยวด้วยแววตาซับซ้อน

ส้มเปรี้ยวเบือนหน้าอย่างร้อนตัว ในใจเกลียดชวนชมแทบตาย

นังบ้านนอกนี่ ไม่คิดว่าจะกล้าฟ้องเธอ!

เดิมทีเธอนึกว่าชวนชมใช้ชีวิตในสถานที่ห่างความเจริญมาตลอด ถูกเลี้ยงกลายเป็นคนมีนิสัยอ่อนน้อมขี้ขลาด ไม่คิดว่าเธอจะดูถูกไปแล้ว ความอ่อนน้อมนั้นชวนชมเสแสร้งมันออกมา เป็นวิธีที่ขอความเห็นใจและขอความโปรดปรานโดยเฉพาะ

“ไม่เป็นไรชวนชม ลูกเพิ่งกลับมา ส้มเปรี้ยวอาจจะยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เดี๋ยวแม่คุยกับเธอให้” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบหลังชวนชมเบาๆ แล้วปลอบเสียงอ่อนโยน “ชวนชมลูกไปรอแม่ข้างนอกก่อน แม่จะคุยกับน้องลูกแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวพาลูกออกไปซื้อของ”

“ค่ะ” ชวนชมยิ้มทั้งน้ำตา จากนั้นก็ออกมาจากอ้อมกอดเธอ เอากระติกเก็บความร้อนในมือส่งให้เธอ พยักหน้าแล้วเดินออกไป

ภายในห้องผู้ป่วยเหลือแค่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กับส้มเปรี้ยวสองคนแล้ว

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เอากระติกเก็บความร้อนวางไว้หัวเตียง มองส้มเปรี้ยวอย่างไม่ค่อยพอใจ “ส้มเปรี้ยว ลูกเป็นอะไร ทำไมพูดกับพี่สาวแบบนี้ล่ะ ตอนแรกที่พี่เขายังไม่กลับมา ลูกก็เฝ้าคอยอยากให้เธอกลับมาไม่ใช่เหรอ? บอกว่าอยากมีพี่สาวคอยรักเอ็นดู คอยปกป้องลูก แล้วตอนนี้ลูกทำอะไร?”

ใครเฝ้าคอยให้ชวนชมกลับมา?

นั่นก็แค่คำพูดโกหกที่เธอตั้งใจพูดตอนแรกแค่นั้น

ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าชวนชมจะกลับมาจริงๆ

ในใจคิดแบบนี้ แต่ปากพูดแบบนี้ไม่ได้

ส้มเปรี้ยวกำมือที่วางไว้ในผ้าห่มแน่น บนใบหน้าตาแดงก่ำด้วยความน้อยใจ “แม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้กับเธอนะ ฉันแค่ยอมรับที่พี่ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้ เธอทั้งผอมทั้งเตี้ย หน้าตาก็ดูไม่ได้ ทั้งร่างก็ดูจนและอวดดี เหมือนพี่สาวฉันตรงไหน? แม่ พวกคุณไม่ได้จำผิดใช่ไหม?”

“จะจำผิดได้ยังไง ลูกดูตาของชวนชมสิเหมือนแม่เลยไม่ใช่เหรอ?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ชี้ดวงตาตัวเอง “อีกอย่าง พ่อของลูกตรวจดีเอ็นเอกับชวนชมแล้วด้วย ผลออกมาเป็นพ่อลูกกัน เธอไม่ใช่ชวนชมแล้วจะเป็นใคร?”

ส้มเปรี้ยวกัดปาก “ก็เพราะเป็นแบบนี้ ฉันยิ่งรับไม่ได้ เธอทำอะไรไม่เป็นเลย เมื่อวานกลับมาก็ทำตัวเปิ่นๆ เดินด้วยกันกับเธอ ฉันรู้สึกเสียหน้า คนอื่นก็จะหัวเราะเยาะตระกูลภักดีพิศุทธิ์เราว่ามีลูกสาวที่ไม่เหมาะสมแบบนี้”