รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 296

พอเขาไป ตำแหน่งด้านหลังก็มีคนมาแทนที่ ถึงตอนนั้นก็กลับเทนเดอร์กรุ๊ปไม่ได้แล้ว องค์กรอื่นก็เข้าไม่ได้ มันจบเห่แล้วจริงๆ

อีกอย่าง เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปตั้งแต่แรก

เปปเปอร์มองมายมิ้นท์ “แล้วคุณล่ะ?”

ถึงแม้มายมิ้นท์ละอายใจกับเตชิต แต่ก็ไม่อยากให้เปปเปอร์ส่งคนมามากกว่า จึงพยักหน้าพูดขึ้น “ในเมื่อประธานเตชิตพูดเล่น ก็ช่างเรื่องนี้ไปเถอะ”

“โอเค” เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางอย่างหดหู่เล็กน้อย

เขาอยากให้เธอเอ่ยปากเห็นด้วย ให้เตชิตและคนอื่นๆ ออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปไปน่ะ

เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะได้ส่งคนมา ในอนาคตมาหาเธอที่นี่ จะได้มีข้ออ้างถาวร

เตชิตได้ยินคำพูดมายมิ้นท์ ก็โล่งอกมากทันที

โชคดีที่มายมิ้นท์รู้จักกาลเทศะ ไม่พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด

ไม่งั้น เขาจบเห่แล้วจริงๆ

“ประธานเตชิต ตอนนี้คุณยังคัดค้านการตัดสินใจเรื่องถอนตลาดหลักทรัพย์ของฉันอยู่ไหม?” มายมิ้นท์มองเตชิตด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เตชิตไม่เต็มใจ แต่เห็นเปปเปอร์ข้างกายเธอ ก็ต้องเปลี่ยนคำพูด “แน่นอนว่าไม่ หลานสาวอยากทำยังไง ก็ทำตามนั้น”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะแจ้งลงไป ตอนนี้ประธานเตชิตมีเรื่องอะไรอีกไหม?” เธอขับไล่อย่างไม่แยแส

เตชิตดึงมุมปาก “ไม่มีแล้ว งั้นหลานสาวทำงานไปนะ ฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว ลาก่อน”

ขณะที่หันตัวไป รอยยิ้มฝืนบนหน้าเขาก็หายไป แทนที่ด้วยความบิดเบี้ยวช้าๆ

เดิมทีเขานึกว่าการมาในคราวนี้ ข่มขู่ด้วยการออกจากเทนเดอร์กรุ๊ป ก็จะขู่มายมิ้นท์ให้มอบสิทธิบริหารครึ่งหนึ่งได้แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าระหว่างทางจะมีอุปสรรค

ดูเหมือนตราบใดที่มายมิ้นท์ยังร่วมมือกับเปปเปอร์อยู่ เปปเปอร์ต้องสนับสนุนเธอ ถ้าอย่างนั้นการที่เขาอยากจัดการยัยบ้านี่ ก็จะยากขึ้นแล้ว

ต้องคิดหาวิธี ทำลายการร่วมมือของสองคนนี้

เตชิตไปแล้ว ห้องทำงานกลับมาสงบอีกครั้ง

มายมิ้นท์ทัดผมข้างหู แล้วกล่าวขอบคุณเปปเปอร์

เปปเปอร์มองเธอ “วันนี้คุณขอบคุณฉันหลายรอบแล้วนะ”

“ฉันรู้ แต่มันเป็นมารยาท เป็นสิ่งที่ควรทำ” มายมิ้นท์กลับไปนั่งเก้าอี้

ที่จริงแล้วถึงแม้คราวนี้เปปเปอร์ไม่ออกตัวมาช่วยเธอ เธอก็จัดการเตชิตได้เหมือนกัน

เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าเตชิตไม่เห็นด้วยที่เธอถอนตลาดหลักทรัพย์ เธอก็จะฉีกหน้าหนาเตชิตให้เป็นชิ้นๆ เตชิตอยากจะไปก็ไป

เธอก็แค่ลดขนาดปัจจุบันเทนเดอร์กรุ๊ปให้เล็กลง ให้เทนเดอร์กรุ๊ปกลายเป็นองค์กรขนาดกลาง

อย่างน้อยเทนเดอร์กรุ๊ปก็ยังคงอยู่ ต่อไปค่อยพัฒนาใหม่ให้กลายเป็นบริษัทก็ได้

“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำก็ได้” เปปเปอร์เดินไปฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานเธอ และนั่งลง “ฉันรู้ความขัดแย้งระหว่างคุณกับเตชิต คุณใช้โอกาสนี้ไล่เตชิตออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปได้”

สายตามายมิ้นท์มืดมน “ฉันรู้ แต่ไม่จำเป็น”

“รู้สึกจริงๆ เหรอว่าไม่จำเป็น หรือไม่อยากให้ฉันส่งคนมา?” เปปเปอร์เงยหน้ามองตรงไปที่เธอ

มายมิ้นท์ขยับริมฝีปาก ต่อมาก็เบือนหน้า ไม่พูดอะไร

เปปเปอร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าตัวเองเดาถูก

เธอแค่ไม่อยากให้เขาส่งคนมา

เปปเปอร์แอบถอนหายใจ และไม่พูดอะไรเช่นกัน

ในเวลานี้ มายมิ้นท์ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะบนโต๊ะขึ้นมา โทรหาเลขาซินดี้ “เธอเตรียมข้อมูลการถอนตลาดหลักทรัพย์ให้พร้อม แล้วส่งไปที่แผนกที่เกี่ยวข้อง”

“แต่ประธานเตชิตไม่เห็นด้วยค่ะ” ซินดี้ตอบ

มายมิ้นท์นวดขมับ “เขาเห็นด้วยแล้ว”

“จริงเหรอคะ?”

“จริง!” มายมิ้นท์พยักหน้า

เลขาซินดี้ยิ้มขึ้นมา “งั้นก็ดีมากเลยค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“ไปเถอะ” มายมิ้นท์ตอบอืม แล้ววางหูลง

“ฉันก็ติดต่อทางแผนกที่เกี่ยวข้องเหมือนกัน เลขาคุณถึงแล้ว ก็สามารถดำเนินการถอนตลาดหลักทรัพย์ได้ทันที” เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกขณะกล่าว

มายมิ้นท์บีบมุมปาก “ค่ะ”

ต้องบอกเลยว่า วันนี้เปปเปอร์ช่วยเธอไว้มากจริงๆ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็มองเวลามุมขวาล่างคอมพิวเตอร์ เที่ยงครึ่ง

การันต์ออกมา ต้องเป็นช่วงกลางคืนแน่

แค่รอจนถึงกลางคืน เธอคิดว่าเธอจะได้เห็นความหวังแล้ว

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์เหลือบมอง สีหน้าไม่ค่อยพอใจ

เปปเปอร์เห็นแล้ว ก็หรี่ตาถาม “ใคร?”

“สถานีตำรวจโทรมา” มายมิ้นท์เม้มปากตอบกลับ “ก่อนหน้านี้ในเน็ตมีคนบอกจะแจ้งความ คงเป็นคนนี้แหละ”

พูดจบ นิ้วโป้งเธอก็เลื่อนปุ่มกดรับสายโทรศัพท์

“สวัสดีครับคุณมายมิ้นท์ เราคือสำนักงานความปลอดภัยสาธารณะในเมืองเดอะซี มีคนแจ้งความคุณบนเน็ต บอกว่าคุณเป็นผู้ต้องสงสัยหลอกลวงผู้อื่น ทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสีย ตอนนี้เชิญคุณมาสถานีตำรวจ ให้ความร่วมมือในการสอบสวนด้วยครับ” คนในโทรศัพท์พูด

มายมิ้นท์ส่งสายตาให้กับเปปเปอร์ ในดวงตาสื่อความหมายอย่างชัดเจน: เห็นไหม ฉันเดาถูก!

“ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” มายมิ้นท์ทำหน้าเย็นชา ตอบเรียบๆ

สิ้นสุดการสนทนาทางโทรศัพท์ เธอก็วางโทรศัพท์ลงแล้วยืนขึ้น

เปปเปอร์ลุกขึ้นตาม “ไปสถานีตำรวจเหรอ?”

“ใช่ ให้ฉันร่วมมือในการสอบสวน แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ตำรวจสืบไม่เจออะไรหรอก ที่ฉันถูกใส่ร้าย จะได้เคลียร์ไปบ้าง” มายมิ้นท์หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

เปปเปอร์จัดแขนเสื้อสักหน่อย “ฉันจะไปกับคุณ”

มายมิ้นท์อยากบอกว่าไม่ต้อง แต่เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของเขา ก็เข้าใจว่าถึงแม้ตนจะไม่ให้เขาไป เขาก็จะตามไปอยู่ดี

ถอนหายใจ ก่อนมายมิ้นท์จะยกเท้าเดินไปที่ประตู “แล้วแต่คุณ”

เปปเปอร์กระตุกปากยิ้ม เดินไปข้างเธอ

ภายในลิฟต์ บอดี้การ์ดสองกองร้อยที่เปปเปอร์เตรียมไว้ก็มาถึงแล้ว

เปปเปอร์ให้พวกเขาไปที่ลานจอดรถทันที ไปหยุดนักข่าวที่ลานจอดรถ

เมื่อหัวหน้าทีมบอดี้การ์ดส่งข่าวมาว่าหยุดเหล่านักข่าวเรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์และเปปเปอร์ถึงได้ออกมาจากด้านใน

เมื่อออกมา ทั้งคู่ก็ถูกเหล่านักข่าวที่โดนบอดี้การ์ดหยุดเอาไว้เห็นเข้าเสียแล้ว