รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 296

พอเขาไป ตำแหน่งด้านหลังก็มีคนมาแทนที่ ถึงตอนนั้นก็กลับเทนเดอร์กรุ๊ปไม่ได้แล้ว องค์กรอื่นก็เข้าไม่ได้ มันจบเห่แล้วจริงๆ

อีกอย่าง เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปตั้งแต่แรก

เปปเปอร์มองมายมิ้นท์ “แล้วคุณล่ะ?”

ถึงแม้มายมิ้นท์ละอายใจกับเตชิต แต่ก็ไม่อยากให้เปปเปอร์ส่งคนมามากกว่า จึงพยักหน้าพูดขึ้น “ในเมื่อประธานเตชิตพูดเล่น ก็ช่างเรื่องนี้ไปเถอะ”

“โอเค” เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางอย่างหดหู่เล็กน้อย

เขาอยากให้เธอเอ่ยปากเห็นด้วย ให้เตชิตและคนอื่นๆ ออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปไปน่ะ

เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะได้ส่งคนมา ในอนาคตมาหาเธอที่นี่ จะได้มีข้ออ้างถาวร

เตชิตได้ยินคำพูดมายมิ้นท์ ก็โล่งอกมากทันที

โชคดีที่มายมิ้นท์รู้จักกาลเทศะ ไม่พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด

ไม่งั้น เขาจบเห่แล้วจริงๆ

“ประธานเตชิต ตอนนี้คุณยังคัดค้านการตัดสินใจเรื่องถอนตลาดหลักทรัพย์ของฉันอยู่ไหม?” มายมิ้นท์มองเตชิตด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เตชิตไม่เต็มใจ แต่เห็นเปปเปอร์ข้างกายเธอ ก็ต้องเปลี่ยนคำพูด “แน่นอนว่าไม่ หลานสาวอยากทำยังไง ก็ทำตามนั้น”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะแจ้งลงไป ตอนนี้ประธานเตชิตมีเรื่องอะไรอีกไหม?” เธอขับไล่อย่างไม่แยแส

เตชิตดึงมุมปาก “ไม่มีแล้ว งั้นหลานสาวทำงานไปนะ ฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว ลาก่อน”

ขณะที่หันตัวไป รอยยิ้มฝืนบนหน้าเขาก็หายไป แทนที่ด้วยความบิดเบี้ยวช้าๆ

เดิมทีเขานึกว่าการมาในคราวนี้ ข่มขู่ด้วยการออกจากเทนเดอร์กรุ๊ป ก็จะขู่มายมิ้นท์ให้มอบสิทธิบริหารครึ่งหนึ่งได้แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าระหว่างทางจะมีอุปสรรค

ดูเหมือนตราบใดที่มายมิ้นท์ยังร่วมมือกับเปปเปอร์อยู่ เปปเปอร์ต้องสนับสนุนเธอ ถ้าอย่างนั้นการที่เขาอยากจัดการยัยบ้านี่ ก็จะยากขึ้นแล้ว

ต้องคิดหาวิธี ทำลายการร่วมมือของสองคนนี้

เตชิตไปแล้ว ห้องทำงานกลับมาสงบอีกครั้ง

มายมิ้นท์ทัดผมข้างหู แล้วกล่าวขอบคุณเปปเปอร์

เปปเปอร์มองเธอ “วันนี้คุณขอบคุณฉันหลายรอบแล้วนะ”

“ฉันรู้ แต่มันเป็นมารยาท เป็นสิ่งที่ควรทำ” มายมิ้นท์กลับไปนั่งเก้าอี้

ที่จริงแล้วถึงแม้คราวนี้เปปเปอร์ไม่ออกตัวมาช่วยเธอ เธอก็จัดการเตชิตได้เหมือนกัน

เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าเตชิตไม่เห็นด้วยที่เธอถอนตลาดหลักทรัพย์ เธอก็จะฉีกหน้าหนาเตชิตให้เป็นชิ้นๆ เตชิตอยากจะไปก็ไป

เธอก็แค่ลดขนาดปัจจุบันเทนเดอร์กรุ๊ปให้เล็กลง ให้เทนเดอร์กรุ๊ปกลายเป็นองค์กรขนาดกลาง

อย่างน้อยเทนเดอร์กรุ๊ปก็ยังคงอยู่ ต่อไปค่อยพัฒนาใหม่ให้กลายเป็นบริษัทก็ได้

“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำก็ได้” เปปเปอร์เดินไปฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานเธอ และนั่งลง “ฉันรู้ความขัดแย้งระหว่างคุณกับเตชิต คุณใช้โอกาสนี้ไล่เตชิตออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปได้”

สายตามายมิ้นท์มืดมน “ฉันรู้ แต่ไม่จำเป็น”

“รู้สึกจริงๆ เหรอว่าไม่จำเป็น หรือไม่อยากให้ฉันส่งคนมา?” เปปเปอร์เงยหน้ามองตรงไปที่เธอ

มายมิ้นท์ขยับริมฝีปาก ต่อมาก็เบือนหน้า ไม่พูดอะไร

เปปเปอร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าตัวเองเดาถูก

เธอแค่ไม่อยากให้เขาส่งคนมา

เปปเปอร์แอบถอนหายใจ และไม่พูดอะไรเช่นกัน

ในเวลานี้ มายมิ้นท์ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะบนโต๊ะขึ้นมา โทรหาเลขาซินดี้ “เธอเตรียมข้อมูลการถอนตลาดหลักทรัพย์ให้พร้อม แล้วส่งไปที่แผนกที่เกี่ยวข้อง”

“แต่ประธานเตชิตไม่เห็นด้วยค่ะ” ซินดี้ตอบ

มายมิ้นท์นวดขมับ “เขาเห็นด้วยแล้ว”

“จริงเหรอคะ?”

“จริง!” มายมิ้นท์พยักหน้า

เลขาซินดี้ยิ้มขึ้นมา “งั้นก็ดีมากเลยค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“ไปเถอะ” มายมิ้นท์ตอบอืม แล้ววางหูลง

“ฉันก็ติดต่อทางแผนกที่เกี่ยวข้องเหมือนกัน เลขาคุณถึงแล้ว ก็สามารถดำเนินการถอนตลาดหลักทรัพย์ได้ทันที” เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกขณะกล่าว

มายมิ้นท์บีบมุมปาก “ค่ะ”

ต้องบอกเลยว่า วันนี้เปปเปอร์ช่วยเธอไว้มากจริงๆ