รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 299

ภายในคลินิก คุณหมอกำลังจัดการแผลไหม้ที่หลังมือเปปเปอร์อยู่

มายมิ้นท์ยืนข้างๆ สองมือกำแน่น ถามด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณหมอคะ มือเขาจะเป็นอะไรมากไหม?”

ได้ยินว่าบนมือมีเส้นประสาทเยอะมาก เธอกลัวว่าเส้นประสาทบริเวณมือเขาจะเกิดปัญหา แล้วส่งผลกระทบต่อการดูแลตัวเองในอนาคต

ถ้าเป็นแบบนั้น เธอไม่สามารถชดใช้คืนได้ ยังไงแล้วเขาก็ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยชีวิตเธอ

เปปเปอร์เห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของมายมิ้นท์ รวมถึงความร้อนอกร้อนใจในดวงตา ก็เอ่ยปากเบาๆ “ไม่ต้องห่วง มือฉันไม่เป็นอะไรหรอก”

มายมิ้นท์รู้ว่าเขาจงใจพูดแบบนี้ จึงไม่สนใจเขา แค่มองคุณหมอ รอคำตอบจากคุณหมอ

คุณหมอโยนสำลีเปื้อนเลือดทิ้งไป แล้วตอบกลับ “มือคุณผู้ชายท่านนี้ไม่เป็นอะไรมาก โดนกรดกำมะถันไม่เยอะ แค่กัดกร่อนผิวหนัง รอเวลาผ่านไปให้ผิวมันเกิดใหม่ก็พอ แต่อาจจะทิ้งรอยแผลเป็น”

ได้ยินคำพูดคุณหมอ หัวใจกังวลของมายมิ้นท์ ก็กลับมาสู่สภาพเดิมในที่สุด “งั้นก็ดี”

ใบหน้าเปปเปอร์อ่อนโยนลง “เห็นไหม ฉันพูดถูก”

มายมิ้นท์กลอกตาใส่เขา

ในเวลานี้ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นมา

มายมิ้นท์หยิบออกมาดู ลาเต้โทรมา

เธอไม่รอช้า หยิบโทรศัพท์เดินออกไปนอกประตูคลินิก

เมื่อครู่นี้เปปเปอร์เหลือบเห็นเบอร์ที่โทรหามายมิ้นท์ แล้วเห็นเธอจงใจไปรับสายข้างๆ การแสดงออกบนใบหน้าก็ไม่ค่อยพอใจ มือที่วางบนโต๊ะก็กำขึ้นมาทันใด

คุณหมอเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็ดันแว่นสายตาผู้สูงอายุ “อะไรน่ะ คุณผู้ชายคุณคลายมือสิ จู่ๆ คุณกำแน่นแบบนี้ ฉันใส่ยาให้คุณไม่ได้นะ”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว สุดท้ายก็คลายมือขวาที่กำแน่น

แต่สายตาเขา ยังคงจ้องที่ประตูคลินิกอย่างคลุมเครืออยู่ตลอด

ด้านนอกคลินิก มายมิ้นท์เอาโทรศัพท์แนบหู รับสายแล้ว “เต้”

“มิ้นท์ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ปลายสาย ลาเต้เพิ่งประชุมเสร็จออกมา ได้ยินผู้ช่วยบอกว่ามีพวกหัวรุนแรงโยนกรดกำมะถันใส่มายมิ้นท์ ทำให้เขาร้อนใจรีบโทรมาถาม

“ผู้ช่วยบอกว่าเธอโดนโยนกรดกำมะถันใส่ เป็นเรื่องจริงไหม?” สองมือลาเต้กำโทรศัพท์แน่น เสียงเต็มไปด้วยความเครียดและเป็นห่วง

มายมิ้นท์พยักหน้า “เป็นเรื่องจริง”

“แล้วเธอบาดเจ็บหรือเปล่า? บาดเจ็บตรงไหนไหม? สาหัสไหม?” ลาเต้ได้ยินเธอบอกว่าเป็นเรื่องจริง ก็ตกใจกลัวจนหัวใจแทบบินออกมา แล้วรีบถามอีกสองสามคำถาม

มายมิ้นท์ได้ยินเขายังคงเป็นห่วงตนอย่างไม่ปิดบัง ในใจก็เกิดความอบอุ่นไหลเวียน ใบหน้ายิ้มตอบกลับ “เต้ นายใจเย็นก่อน ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่เป็นอะไร ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บด้วย มีคนช่วยฉันไว้ ไม่งั้นฉันจะมาคุยโทรศัพท์กับนายดีๆ ได้ไงล่ะ”

ได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นลาเต้ก็โล่งอกมาก “งั้นก็ดีแล้วๆ ฉันตกใจแทบตาย!”

เขาลูบหน้าอก “จริงสิมิ้นท์ เมื่อกี้เธอบอกว่ามีคนช่วยเธอไว้ ใครเหรอ? ฉันต้องไปขอบคุณเขา ขอบคุณที่เขาช่วยเธอไว้ และช่วยโลกทั้งใบเอาไว้”

“โลกทั้งใบ?” มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “นี่นายกำลังพูดอะไรน่ะ?”

ลาเต้เช็ดเหงื่อบนหน้าผากที่เมื่อครู่ไหลออกมาเพราะความร้อนใจ “ฉันไม่ได้พูดไร้สาระนะ เขาช่วยชีวิตเธอ แล้วช่วยชีวิตโลกทั้งใบเอาไว้”

ราเม็งไอ้หมอนั่นมันเป็นบ้า

ถ้าให้มันรู้ว่ามิ้นท์ได้รับบาดเจ็บจากกรดกำมะถัน มันต้องทำลายล้างโลกแน่ๆ ดังนั้นที่เขาพูดแบบนี้ถูกต้องแล้วล่ะ

มายมิ้นท์ไม่รู้ในใจลาเต้กำลังคิดอะไร แค่คิดว่าเขากำลังพูดเล่น จงใจแหย่ให้เธอดีใจ

“เอาล่ะเต้ จริงจังหน่อย” มายมิ้นท์ทัดผมข้างหู “เมื่อกี้นายถามฉัน ว่าใครช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะบอกนายตอนนี้ คนคนนั้นก็คือเปปเปอร์”

“ว่าไงนะ?” ลาเต้ตกตะลึง สองวินาทีต่อมาก็ยืนยันอีกครั้ง “เธอบอกว่าเปปเปอร์?”

“เขานั่นแหละ” มายมิ้นท์พยักหน้า

ลาเต้ขมวดคิ้ว “เขาไปอยู่ที่เธอได้ไง?”