รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 320

ราวกับดูออกว่าเปปเปอร์กำลังคิดอะไรอยู่ การันต์ถอดแว่นออกมาเช็ด พลางพูดขึ้นอย่างเงียบๆ：“ไม่อยากทำร้ายมายมิ้นท์ แค่ต้องการลงมือกับเด็กในท้อง เห็นได้ชัดว่าคนที่รักมายมิ้นท์เป็นคนทำ เพราะว่าเขาไม่สามารถยอมรับลูกของชายคนอื่นที่อยู่ในท้องของมายมิ้นท์ได้ ดังนั้นคุณก็ใช้วิธีตัดตัวเลือกและคงจะรู้เองว่าเป็นใคร”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ เขาก็สวมแว่นอีกครั้งแล้วเดินจากไป เพื่อจัดห้องพักผู้ป่วยให้กับมายมิ้นท์

สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงแค่มายมิ้นท์ไม่เป็นไร เรื่องอื่นเขาก็ไม่เป็นกังวล

ดังนั้นลูกในท้องของมายมิ้นท์จะเป็นยังไง เขาไม่ได้ใส่ใจ

อยากโกรธ ก็ให้เปปเปอร์โกรธไปคนเดียวก็แล้วกัน

การันต์จากไปแล้ว เปปเปอร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เพราะว่ามายมิ้นท์ยังไม่ออกมา

เขากำหมัดแน่น หน้าหมองคล้ำยากคาดเดา

คนที่ชอบมายมิ้นท์เป็นคนวางยามายมิ้นท์ เท่าที่เขารู้คนที่ชอบมายมิ้นท์มีทั้งหมดสามคน

ลาเต้ ราเม็ง และทามทอย！

ดังนั้นคนที่วางยา จะเป็นหนึ่งในสามคนนี้งั้นเหรอ？

เปปเปอร์ก้มหน้าลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพายุโหมกระหน่ำ

เขาคิดเกี่ยวกับทั้งสามคนอย่างละเอียด หลังจากครุ่นคิดแล้ว สุดท้ายก็ยังคงไม่แน่ใจว่าเป็นใครกันแน่

แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นใคร เขาจะไม่ยอมปล่อยไปแบบนี้อย่างเด็ดขาด！

ขณะที่กำลังคิด เสียงล้อหมุนก็ดังขึ้น

เปปเปอร์ระงับความโกรธแค้นที่อยู่ในใจ ก้าวเดินไปข้างหน้า จ้องมองไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน

พนักงานทางการแพทย์ลากมายมิ้นท์ออกมา

เปปเปอร์เดินตามข้างเตียง“เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ？”

พยาบาลคนหนึ่งห้อยสายน้ำเกลือพลางพูดขึ้นว่า：“ร่างกายของแม่ไม่เป็นไรแล้ว แต่ลูกในท้องมีปัญหาใหญ่ ……”

เปปเปอร์คว้ามือไปที่ที่วางแขนของเตียง พลางกำแน่น

แน่นอนว่าเขารู้ว่าปัญหาอะไร เมื่อสักครู่นี้การันต์ได้พูดแล้ว ร่างกายของเด็กในท้องมีความผิดปกติแล้ว

ซึ่งก็หมายความว่า เด็กคนนี้ ไม่สามารถปล่อยไว้ได้แล้ว

ช่วงเวลาหนึ่ง เปปเปอร์รู้สึกว่าใจของตนบีบรัดแน่นอย่างเจ็บปวด ราวกับมีเข็มมาทิ่มแทง มันเจ็บมากจนหายใจไม่ออก

เขาพยายามหาโอกาสที่เหมาะสม อยากที่จะบอกเรื่องลูกให้มายมิ้นท์ได้รู้ เขาไม่ได้ขอร้องให้มายมิ้นท์ให้อภัยเขา และแต่งงานกับเขาอีกครั้ง แต่อย่างน้อย พวกเขายังมีลูกที่ยังคงความผูกพัน

บางทีในอนาคตอาจจะมีสักวัน เธออาจจะเห็นแก่หน้าลูกและให้อภัยเขาสักครั้ง ครอบครัวของเขาทั้งสามคนก็จะอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุขอีกครั้ง

แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างกลายเป็นฟองสบู่

ในห้องพักผู้ป่วย การันต์กำลังปรับน้ำเกลือให้กับมายมิ้นท์

เปปเปอร์มายังข้างกายของเขา พลางถามขึ้นอย่างไม่ยอมตัดใจ“เด็ก……ยังมีทางช่วยไหม？”

การันต์เจาะสายน้ำเกลือพลางพูดขึ้นว่า“คุณหมายความว่า เด็กคนนี้ยังสามารถกลับมามีพัฒนาการที่ปกติได้หรือไม่ ใช่ไหมครับ？”

เปปเปอร์พยักหน้า

เขาหมายความเช่นนั้น

การันต์ยิ้ม“ ไม่อย่างแน่นอนครับ หากพบก่อนหน้านี้หนึ่งสัปดาห์อาจจะเป็นไปได้ แต่ว่าตอนนี้เซลล์ที่กำลังพัฒนาของทารกในครรภ์มีรูปร่างผิดปกติ การรักษาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ”

“ดังนั้นเด็กคนนี้……”

“จำเป็นต้องเอาออก！”การันต์มองไปที่เขาและขัดจังหว่ะการพูดของเขา“นอกเสียจากว่าคุณต้องการให้มายมิ้นท์คลอดตัวประหลาดที่ไม่มีแขน ไม่มีขา บางทีอาจจะไม่มีตาไม่มีจมูกออกมา？”

“นั้นไม่ใช่ตัวประหลาด！”เปปเปอร์ตาแดงก่ำพลางคำรามขึ้น