รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 324

ได้ยินคำพูดที่แสดงถึงความรังเกียจของเธอ เปปเปอร์ก็ชะงักอยู่กับที่ไม่ขยับ

มายมิ้นท์จับที่ศีรษะตัวเอง อารมณ์สับสนว้าวุ่นมาก

คือเปปเปอร์นี่เอง!

คนในคืนนั้น ก็คือเปปเปอร์นี่เอง!

ไม่ มันจะเป็นไปได้อย่างไร!

คืนนั้นคนที่ตื่นขึ้นมาเห็น เห็นชัดว่าเป็นผู้ชายอีกคน ไม่ใช่เปปเปอร์!

มายมิ้นท์ยังไม่ยอมเชื่อคำพูดของเปปเปอร์ เธอมองซ้ายทีขวาที มองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองบนหัวเตียง ราวกับกำลังหาตัวช่วยชีวิตอย่างนั้น ยื่นมือไปคว้ามา จากนั้นก็เปิดวีแชท กดหาชื่อZ-Hนี้จนเจอ กดโทรออกไปทันที

ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเปปเปอร์ก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าเป็นเสียงพิเศษโดยเฉพาะ

วินาทีนั้น มายมิ้นท์รู้สึกว่าโลกของตัวเองพังทลายลง โทรศัพท์ในมือร่วงหล่น กระแทกลงกับบนผ้าห่ม

คือเขา เป็นเขาจริงๆ!

มายมิ้นท์ไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ว่าผู้ชายในคืนนั้นไม่ใช่เปปเปอร์

เธอจับผ้าห่มเอาไว้แน่น ตาสองข้างแดงก่ำมองไปยังเปปเปอร์ เสียงเต็มไปด้วยความโกรธ “ทำไมต้องหลอกฉัน หลอกฉันมันสนุกมากเหรอ”

“ผมไม่ได้……”

มายมิ้นท์ตัดบทเปปเปอร์ด้วยอารมณ์คุกรุ่น “คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้ตั้งใจเหรอ หึ!”

เธอหัวเราะเยาะออกมา “คืนนั้นฉันเมาเหล้า คุณไม่ได้เมาสินะ คุณรู้ว่าคนในคืนนั้นคือฉัน แต่กลับไม่บอกฉัน ในทางกลับกันก็ใช้ไอดีที่ชื่อว่าZ-Hอะไรนี่มาติดต่อฉัน ทุกครั้งที่ฉันขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ลับหลังคุณคงหัวเราะเยาะฉันอยู่สินะ หัวเราะเยาะในความโง่เขลาของฉัน ที่ไม่รู้ว่าZ-Hก็คือคุณเปปเปอร์!”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วแน่น “ผมยอมรับว่าผิดปกปิดตัวตนตอนที่ติดต่อกับคุณ แต่ผมไม่เคยโกหกคุณเลยนะ ยิ่งไม่เคยหัวเราะเยาะคุณ Z-Hก็คือชื่อของผม คุณเองก็รู้ อีกชื่อหนึ่งของผมชื่อว่าก้องกวิน!”

ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ใช้ชื่อนี้ติดต่อกับเธอมาตลอด

แค่เพียงตัวเธอจำไม่ได้เท่านั้น

มายมิ้นท์โกรธจนหัวเราะออกมา “ตัวอักษรตัวหน้าสองตัว ใครจะไปเดาได้ว่าเป็นก้องกวินกันเล่า”

ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็รู้ว่าเขาคือข้าวก้อง จึงรู้ว่าอีกชื่อหนึ่งของเขาชื่อว่าก้องกวิน

ดังนั้นต่อให้ตอนแรกเธอเดาได้ว่าZ-Hคือก้องกวิน ก็ไม่รู้ว่าก้องกวินคือเปปเปอร์

เปปเปอร์สำลักไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็นิ่งเงียบ

ก็ใช่ แค่เพียงตัวอักษรสองตัว ก็ยากที่จะเดาได้จริงๆ

ด้านข้าง การันต์ที่ดูละครอยู่อย่างเงียบๆมาโดยตลอดมองไปยังเปปเปอร์ที่ไม่มีเหตุผลพอ แล้วก็หันไปมองมายมิ้นท์ที่โกรธเคือง ดันแว่นตาเบาๆ

เอาละซิ ประโยคเดียวที่ว่าพ่อแท้ๆของเด็กคนนี้คือเปปเปอร์ ดูเหมือนจะเป็นปัญหาแล้ว

มายมิ้นท์บีบมือ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะตัวเอง “มิน่าเล่าส้มเปรี้ยวถึงอยากจะเอาลูกในห้องฉันออก ที่แท้เธอก็รู้แต่แรกแล้วว่าเป็นลูกของคุณ”

สีหน้าเปปเปอร์หม่นหมองลง “ส้มเปรี้ยวรู้ว่าเป็นลูกของผมเหรอ”

นี่จะเป็นไปได้อย่างไร

ส้มเปรี้ยวจะรู้ได้อย่างไร

เรื่องกับมายมิ้นท์คืนนั้น เขาไม่ได้บอกส้มเปรี้ยว ดังนั้นส้มเปรี้ยวจะรู้ได้อย่างไน

“ที่มายมิ้นท์พูดก็ถูก ส้มเปรี้ยวรู้จริงๆ ข้อนี้ผมพิสูจน์ได้ อีกอย่างผมเองก็รู้นานแล้ว ส้มเปรี้ยวเป็นคนบอกผม” การันต์หยิบมีดผ่าตัดออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาว พูดพลางเล่นมีดไปพลาง