รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 338

“ฉันว่ามันค่อนข้างยาก” ลาเต้กางมือออก

มายมิ้นท์มองไปที่เขา

เขายิ้มแหยๆ “ตอนแรกฉันเกลี้ยกล่อมเขา แต่เขาไม่ยอม ฉันเลยบอกว่ามันยาก”

มายมิ้นท์หลับตาลงและกล่าวว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สถานการณ์ของราเม็งไม่สามารถอยู่แบบนี้ต่อไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะทำร้ายผู้อื่นและตัวเขาเอง ช่วงนี้ฉันจะหาโอกาสพูดคุยกับราเม็งดี”

“เอาล่ะ แล้วแต่เธอเลย ไปกันเถอะ” ลาเต้หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา

มายมิ้นท์ตอบรับ “ไปกันเถอะ”

ทั้งสองเดินออกจากห้องผู้ป่วยพร้อมกับกระดาษชำระเงิน ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์

ทันทีที่เขาไปถึงทางเข้าลิฟต์ ก่อนที่ลาเต้จะกดปุ่ม ประตูลิฟต์ก็เปิดออกเอง

ปีโป้รีบออกมาจากด้านในโดยไม่มองใครจนเกือบจะชนกับมายมิ้นท์

“ระวังตัวด้วยสิที่รัก!” โชคดีที่ลาเต้ตอบสนองได้ทันเวลา เขาดึงมายมิ้นท์ไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการชนกัน

เมื่อได้ยินเสียงของลาเต้ ปีโป้ก็หยุดลง เขามองไปที่ดวงตาของมายมิ้นท์ “พี่มายมิ้นท์”

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว “ทำไมนายถึงมาที่นี่?”

“คุณย่าและพี่ชายผมเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ผมมาที่นี่เพื่อดูแลพวกเขา” ปีโป้กล่าวอย่างเศร้า

มายมิ้นท์จำได้ว่าหญิงชราเป็นลมเมื่อคืนนี้

ตอนที่มายมิ้นท์ต้องการถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของหญิงชรา ลาเต้ที่อยู่ข้างๆ เธอพูดก่อนว่า “หา? เปปเปอร์เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลนี้เหรอ นี่เป็นข่าวดีจริงๆ เด็กน้อย เปปเปอร์ ป่วยเป็นอะไรหรอถึงต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ป่วยระยะสุดท้ายหรือเปล่า เขาจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน นายบอกฉันหน่อย ฉันจะได้ไปซื้อพวงหรีดให้เขา ก็ถือว่าฉันแสดงความยินดีกับเขาล่วงหน้าแล้วกัน เขาจะต้องมีความสุข”

“นี่นาย...นายกล้าสาปแช่งพี่ชายผมให้ตายเหรอ” เมื่อได้ยินการเยาะเย้ยนี้ ดวงตาของปีโป้ก็แดงก่ำด้วยความโกรธ เขาก็กำหมัดแน่นและต่อยลาเต้

ลาเต้ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้

ปีโป้เล่นบาสเก็ตบอล เขาสูงและขายาว สูงกว่าลาเต้เกือบครึ่งหัว

ดังนั้นแม้ว่าลาเต้จะซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว เขาก็จะถูกปีโป้จับได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าหมัดของปีโป้กำลังจะแตะใบหน้าของลาเต้ มายมิ้นท์ก็ขมวดคิ้วและตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “หยุด!”

ปีโป้หยุดโดยไม่รู้ตัว

มายมิ้นท์ก้าวไปข้างหน้าและแยกทั้งสองออกจากกัน

“เอาละ ที่นี่คือโรงพยาบาล จะทะเลาะกันทำไม?” มายมิ้นท์มองไปที่ปีโป้ แล้วก็มองไปที่ลาเต้ “ลาเต้ ขอโทษด้วย”

“ทำไม?” ลาเต้เบิกตากว้าง

มายมิ้นท์เม้มปาก “ทำไมงั้นเหรอ ก็เพราะสิ่งที่นายพูดเมื่อกี้นี้ ฉันรู้ว่านายเกลียดเปปเปอร์ แต่นายไม่ควรพูดแบบนั้น มันมากเกินไปแล้ว ดังนั้นขอโทษ!”

เธอเน้นย้ำอีกครั้ง

ลาเต้ทำหน้าบึ้ง “ฉันขอโทษ”

ปีโป้จ้องมาที่เขาราวกับว่าเขากำลังจะกินคน “ใครจะไปสนใจคำขอโทษของนาย!”

“แล้วนายจะเอาไง” ลาเต้ขมวดคิ้ว

ปีโป้กำหมัดของเขา “เอาไงเหรอ แน่นอนฉันจะต่อยนายไง!”

“มาสิ!” ลาเต้ถกแขนเสื้อขึ้น “เมื่อกี้นี้ตั้งตัวไม่ทันเพราะไม่คิดว่านายจะลงมือ ฉันก็เลยหลบ ตอนนี้ฉันไม่หลบแล้ว เรามาต่อสู้กันอย่างยุติธรรมสักรอบเถอะ นายกล้าไหม?”

“เอาสิ สู้ก็สู้สิ!” ปีโป้เยาะเย้ย “ฉันจะไม่กล้าได้ไง แต่นาย…”

เขามองไปที่แขนและขาของลาเต้ ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างเหยียดหยาม “เดี๋ยวหลังจากโดนผมตีแล้วอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน!”

“เฮ้ ไอ้หนู...”

“พอแล้ว!” เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะต่อสู้กันอีกครั้ง มายมิ้นท์ก็ยืนระหว่างพวกเขาด้วยความปวดหัว ก่อนจะแยกพวกเขาออกจากกัน “ลาเต้นายอายุเกือบสามสิบแล้ว ยังจะมาทะเลาะกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีก น่าอายไหมเนี่ย แล้วก็นายด้วย!”

เธอมองไปที่ปีโป้ “ยังเด็กอยู่ แต่โมโหแรงขนาดนี้แล้วเหรอ”