รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 351

รออีกครึ่งชั่วโมง ชวนชมคาดเดาว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว จึงวางรีโมตโทรทัศน์ลง แล้วลุกขึ้นไปชั้นบน

เธอมาถึงหน้าห้องส้มเปรี้ยว ยกมือขึ้นเคาะประตู “น้อง ฉันเข้าไปได้ไหม?”

ถึงเธอจะเดาได้ว่าส้มเปรี้ยวหลับไปด้วยฤทธิ์ยาแล้ว แต่เผื่อเอาไว้ เอ่ยทักทายก่อนจะดีกว่า

ไม่อย่างนั้นหากเธอเข้าไปทันที แล้วส้มเปรี้ยวยังไม่หลับ มันจะกระอักกระอ่วนเอา ส้มเปรี้ยวจะต้องสงสัยจุดประสงค์ที่เธอเข้าห้องมาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“น้อง?” ชวนชมเรียกอีกครั้ง

ภายในประตูไม่มีการเคลื่อนไหว

หลังจากชวนชมแน่ใจแล้วว่าส้มเปรี้ยวหลับจริงๆ จึงบิดประตูเข้าไปอย่างสบายใจ

ห้องส้มเปรี้ยวใหญ่เหมือนห้องของเธอ การตกแต่งก็คล้ายๆ กัน

ชวนชมมองสำรวจเล็กน้อยสักพักหนึ่ง ก็ไม่ได้มองอีก เดินตรงไปที่ห้องนอน

เดินไปถึงข้างเตียง ส้มเปรี้ยวนอนบนเตียงอย่างที่คิดไว้ หลับตาไม่ขยับไปไหน ท่าทางหลับลึกมาก

แต่ชวนชมรู้ ส้มเปรี้ยวไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น แต่อยู่ในสภาพกึ่งสลบกึ่งพร่ามัว

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดฟังก์ชันบันทึกเสียง จากนั้นก็ถามเบาๆ “ส้มเปรี้ยว สามเดือนก่อนที่คลับ เธอให้พนักงานเสิร์ฟวางยามายมิ้นท์ใช่ไหม?”

“……ฉันเอง” ส้มเปรี้ยวขมวดคิ้ว ตอบด้วยเสียงไม่ค่อยมีแรง

มือชวนชมสั่นด้วยความตื่นเต้น “ทำไมต้องวางยามายมิ้นท์?”

สีหน้าส้มเปรี้ยวกลายเป็นดุร้ายขึ้นมาทันที “เพราะฉันอยากทำลายมันไง ฉันมองออก ในใจเปปเปอร์มีมันอยู่ แค่เปปเปอร์ไม่รู้ตัว เพื่อตัดความเป็นไปได้ระหว่างเปปเปอร์กับมายมิ้นท์ ฉันต้องชิงลงมือ ทำลายมายมิ้นท์ก่อน แต่……”

“แต่อะไร?” ชวนชมเอาโทรศัพท์เข้าไปใกล้หน่อย

ส้มเปรี้ยวกัดฟันด้วยความแค้น “แต่ไอ้สวะนั่น เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้เรื่อง ผู้ชายที่หามาก็เป็นไอ้สวะ ฉันเสียสามแสนไปเปล่าๆ แถมทำให้มายมิ้นท์กับเปปเปอร์สมหวัง!”

“งั้นเหรอ? ฉันรู้แล้ว ขอบคุณสำหรับความร่วมมือของเธอ!” ชวนชมยิ้มขณะบันทึกเรียบร้อย แล้วหันตัวออกไป

ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว เธอรายงานผลได้

ต่อไป ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็จะมีแค่เธอลูกสาวเพียงคนเดียวแล้ว

ส่วนส้มเปรี้ยว?

หลังจากส้มเปรี้ยวเข้าคุกออกมา เธอจะหาคนขายส้มเปรี้ยวไปบ้านนอก ให้ไปเป็นเมียผู้ชายน่ารังเกียจพวกนั้น

ส้มเปรี้ยวดูถูกเธอที่มาจากชนบทไม่ใช่เหรอ? งั้นเธอก็จะทำให้ส้มเปรี้ยวกลายเป็นสาวบ้านนอก!

ออกมาจากห้องส้มเปรี้ยวแล้ว ชวนชมก็โทรหามายมิ้นท์

ในเวลานี้มายมิ้นท์กำลังอยู่บนรถแท็กซี่ ได้ยินโทรศัพท์ดัง ก็หยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นชมชวน ในดวงตาก็ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย

โทรมาในเวลานี้ หรือว่าภารกิจเกิดปัญหาอะไร?

ไม่ทันได้คิดเยอะ มายมิ้นท์ก็รีบรับสาย “ฮัลโหล?”

“คุณมายมิ้นท์ ภารกิจสำเร็จแล้ว ฉันได้บันทึกเสียงของส้มเปรี้ยวแล้ว” เสียงตื่นเต้นของชวนชมดังเข้ามา

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง ในดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ว่าไงนะ? เร็วขนาดนี้?”

เดิมทีแล้วเธอนึกว่า อย่างน้อยต้องใช้เวลาสองสามวัน

ไม่คิดว่าจะสำเร็จภายในหนึ่งชั่วโมง ประสิทธิภาพนี้ทำให้พูดไม่ออกจริงๆ

“ใช่แล้วค่ะ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะราบรื่นขนาดนี้” ชวนชมยิ้มแล้วพูด

มายมิ้นท์นั่งตัวตรง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เธอทำสำเร็จได้ยังไง?”

“คือ……ขอโทษนะคะคุณมายมิ้นท์ นี่คือความลับ ฉันไม่พูดได้ไหม?” ชวนชมก้มศีรษะลง ถามอย่างเกรงใจเล็กน้อย

นี่คือหนึ่งในวิธีการเพื่อความอยู่รอดของเธอ

เธอไม่อยากบอกใคร

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว

ความลับ?

ทำให้ใครสักคนบอกทุกอย่างได้เร็วขนาดนี้ ดูเหมือนความลับของเธอนี้จะไม่ธรรมดา นี่มันยิ่งทำให้เธอสงสัย

แต่ถึงจะสงสัยแค่ไหน เธอก็บังคับให้ชวนชมพูดไม่ได้เหมือนกัน อย่างไรแล้วทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะไม่พูด

ตราบใดที่ความลับนี้ มันไม่นำพาอันตรายมาหาเธอ งั้นเธอก็จะไม่ถาม

“ได้อยู่แล้ว” มายมิ้นท์พยักหน้า

ชวนชมโล่งอก “ขอบคุณค่ะคุณมายมิ้นท์ ฉันจะส่งบันทึกเสียงไปให้คุณ”