รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 394

พอเห็นมายมิ้นท์และทามทอย ชวนชมก็รู้สึกผิดและหวาดกลัวขึ้นมาอัตโนมัติ ฝีเท้าก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็รีบก้มหน้าลงไป เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของพวกเขาไป

ท่าทางที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับพวกเขาของเธอมันชัดเจนเกินไป แค่ดูก็รู้แล้วว่าได้ทำเรื่องที่ผิดต่อพวกเขาไป

ทามทอยได้เชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่า คนที่ลอบทำร้ายมายมิ้นท์ คือเธอนั่นแหละ

เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา “จะหลบทำไม? เห็นผู้ว่าจ้างอย่างเราสองคน ก็ควรจะกล่าวทักทายกันหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

ชวนชมฟังคำพูดที่ไม่มีเยื่อใยสักนิดเลยของเขาไป ในขณะที่ใจก็เจ็บจี๊ด ๆ ขึ้นมา แล้วหัวก็ยิ่งก้มต่ำลงไปอีก

เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าตัวเองจะบังเอิญขนาดนี้ มาเจอกับมายมิ้นท์และทามทอยเข้าตรงนี้ในเวลาเดียวกัน

ถ้าหากมีแค่มายมิ้นท์ก็ยังดี เธอยังพอรับมือได้

แต่ว่าพอมาเผชิญหน้ากับทามทอย……

ชวนชมกัดริมฝีปากเอาไว้ ในใจลนลานอย่างพูดไม่ถูก

เธอชอบทามทอย ตอนที่โดนพาตัวมาที่เมืองเดอะซีแล้วได้เจอกันเขาครั้งแรก ก็รู้สึกชอบเขาแล้ว เพราะว่าเธอเติบโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อเหลาและเพียบพร้อมแบบนี้มาก่อน

แต่เธอก็รู้ ว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา เขาเองก็ไม่มีทางมาชอบเธอ เพราะฉะนั้นเธอก็เลยเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้ในก้นบึ้งหัวใจที่ลึกที่สุด ไม่ให้เขาพบเห็น

ในเมื่อเธอไม่เคยคิดเลยที่จะเป็นแฟนกับเขา แต่เธอก็หวังว่าเขาจะสามารถที่จะจดจำเธอไว้ได้ เพราะฉะนั้นช่วงที่ผ่านมานี้ เธอได้พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรียนรู้ความรู้และทักษะต่าง ๆ เพื่อทำให้ตัวเองเปลี่ยนเพียบพร้อมมากกว่านี้ เผื่อว่าวันหนึ่ง ภาพของเธอที่อยู่ในความทรงจำของเขา จะได้เปลี่ยนจากยัยเฉิ่มสกปรกมอมแมมในตอนแรก กลายเป็นหงส์ขาวที่สะดุดตาได้

บางทีพอถึงเวลานั้น เธอก็จะคู่ควรกับเขา และก็จะมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นแฟนกับเขาแล้วมั้ง?

แต่ว่าตอนนี้ คุณทามทอยคงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์แล้ว จากท่าทีที่เย็นชาและน้ำเสียงของเขา ก็สามารถดูออกได้ว่า เขารังเกียจเธอแล้ว

และจุดนี้ ก็เป็นสิ่งที่เธอยอมรับได้ยากมากที่สุดจริง ๆ เธอสามารถยอมรับการรังเกียจของใครก็ได้ รวมทั้งของคุณมายมิ้นท์ แต่คนเดียวที่รับไม่ได้ก็คือเขา

คิดแล้ว ดวงตาของชวนชมก็แดงขึ้นมา แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ทามทอย “คุณทามทอย ฉัน……”

“พอแล้วทามทอย พวกเราเข้าไปกันเถอะ มีเรื่องอะไร เดี๋ยวค่อยไปคุยกันในสถานีตำรวจ” อยู่ ๆ มายมิ้นท์ก็เปิดปากพูดขึ้น น้ำเสียงเย็นชาและเรียบเฉยมาขัดคำพูดของเธอไปซะก่อน

ทามทอยตอบอืมขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วเดินขึ้นมาเข็นรถเข็นของเธอ แล้วพูดกับชาหวานขึ้นว่า “คุณรอพวกเราอยู่ในรถเถอะ”

“ได้” ชาหวานพยักหน้าตอบตกลง

พอดีเลย เธอก็ไม่ค่อยอยากเข้าไปในสถานีตำรวจแบบนี้ด้วย ในเมื่อมือเคยเปื้อนเลือดมาเยอะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเลือดของคนที่สมควรตายทั้งนั้น แต่ว่าการเข้าไปในสถานีตำรวจ ก็ยังทำให้เธอรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย

แล้วทามทอยก็เข็นมายมิ้นท์เข้าไปในสถานีตำรวจ ตลอดทุกการกระทำชวนชมล้วนมองเห็นอยู่ในสายตา

ชวนชมยืนอยู่กับที่ กัดริมฝีปากแล้วก็จ้องมองแผ่นหลังของพวกเขาไป ฝ่ามือค่อย ๆ กำเข้าหากันขึ้นมา

ในรถ ชาหวานจุดบุหรี่สำหรับสุภาพสตรีขึ้นมาม้วนหนึ่ง แล้วดูดอย่างสบายอกสบายใจไปคำหนึ่ง จากนั้นวิเคราะห์ชวนชมที่อยู่ข้างนอกไปอย่างมีอารมณ์ขำเล็กน้อย แล้วก็คลี่มุมปากยิ้มขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ ชอบทามทอยเหรอ

สนุก น่าสนุกจริง ๆ!

เหมือนกับว่าจะรู้สึกถึงสายตาของชาหวาน ชวนชมหันหน้ากลับมามองทีหนึ่ง ก็สบเข้ากับสายตาคู่ที่เหมือนกับว่ามองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งของชาหวาน ในใจก็ลนลานขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็รีบก้มหน้าลงไป แล้วเดินเข้าไปในสถานีตำรวจ

พอมาถึงห้องสอบสวนคดี ในตอนที่ชวนชมเห็นมายมิ้นท์และทามทอย รวมทั้งลำดวนนั้น ดวงตาก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลงไป

ว่าแล้ว ยัยลำดวนผู้หญิงคนนี้ จะต้องสารภาพเรื่องเธอออกมาแน่

แค่ไม่รู้ว่าตกลงทางตำรวจ สืบหามาถึงตัวเธอได้ยังไง

“ทามทอย!” มายมิ้นท์ดึงชายเสื้อของทามทอยเล็กน้อย

ทามทอยก้มหน้าลงมา “ทำไมเหรอ?”

“ตอนที่เจินเจินเห็นหน้าลำดวน มีปฏิกิริยาอะไรบ้าง?” เธอข่มเสียงต่ำแล้วถามขึ้นมา