รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 423

พอฟังออกว่าน้ำเสียงของท่านย่านั้นมีความเยาะเย้ย สายตาของเปปเปอร์นั้นประกายขึ้นมาทันที“ท่านย่าครับ ย่าไม่โทษผมหรือครับ？”

“ย่าจะโทษหลานทำไม ยากนักที่หลานจะทำเรื่องอะไรที่ขยันขันแข็งขนาดนี้ หรือย่ายังจะขัดขวางอีกงั้นหรือ？”ท่านย่าพูดด้วยเสียงหัวเราะ

สีหน้าของเปปเปอร์เย็นลง“ขอบคุณครับท่านย่า”

“หลานไม่จำเป็นต้องขอบคุณย่าหรอก แต่ถึงแม้ว่าหลานจะเสนอให้มิ้นท์สามารถมีแพลตฟอร์มที่ทำความรู้จักให้มีเส้นสายได้ แต่……”

เมื่อรู้ว่าท่านย่าจะพูดอะไร เปปเปอร์จึงได้แย่งกล่าวก่อนว่า：“ผมเอาชุดเครื่องประดับของแม่ มามอบให้มายมิ้นท์ในนามของย่า ให้เธอนั้นรับมันเอาไว้ พอถึงเวลาแล้วให้เธอสวมใส่ชุดเครื่องประดับชุดนั้นไปร่วมงาน เป็นไปได้ที่จะได้พูดคุยกับผู้มีอำนาจเหล่านั้น”

ชุดเครื่องประดับอันล้ำค่า ที่สามารถให้ความรู้สึกเป็นภาพมายาที่แฝงอยู่แก่ผู้คนได้

ฉะนั้นแล้วแม้ว่าผู้คนเหล่านั้นจะรู้สึกว่าเทนเดอร์กรุ๊ปอ่อนแอ แต่ก็จะเห็นแก่ชุดเครื่องประดับชุดนั้นแล้ว จะรู้สึกว่าตระกูลกิตติภัคโสภณก็เป็นตระกูลที่แฝงภูมิหลังที่ลึกซึ้งเช่นกัน ดังนั้นจึงยินยอมที่จะพูดคุยกับมายมิ้นท์

มิเช่นนั้นแล้วคนที่ไม่มีแม้แต่ภูมิหลังนั้น ไม่มีใครอยากทำความรู้จักด้วย นี่ก็คือปัญหาในสภาพความเป็นจริง

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง”ท่านย่าพยักหน้า“ไอ้หมอนี่ยังวางแผนได้รอบคอบอย่างมาก ดูเหมือนย่าจะกังวลไปโดยเปล่าประโยชน์ล่ะสิ”

เปปเปอร์ยิ้มเล็กน้อย แล้วคิดอะไรบางอย่างและพูดอีกครั้งว่า：“จะว่าไปแล้วท่านย่า มายมิ้นท์เข้าใจว่าชุดเครื่องประดับชุดนั้น ย่าเป็นคนที่ให้เธอ ฉะนั้นอีกเดี๋ยวเธอน่าจะโทรมาขอบคุณท่านย่าแน่นอน ย่าอย่ามีพิรุธละ”

เขาได้กำชับอย่างจริงจัง

ท่านย่าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี“ย่าเป็นคนที่ไม่มีเหตุไม่มีผลอย่างนั้นหรือ？ไว้วางใจได้เลย ย่ารู้”

“ถ้างั้นก็รบกวนท่านย่าด้วยนะครับ”เปปเปอร์ยิ้มเบาๆ

ท่านย่าตอบตกลง พอจะพูดอะไรอีก ก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร หญิงชราอย่างเธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เด็กสองคนนี้ ใจยังคงตรงกันอยู่นะเนี่ย

ในทางนี้พอเปปเปอร์พึ่งบอกให้ย่าว่ามิ้นท์จะโทรมา และตอนนี้มิ้นท์ก็โทรมาจริงๆ

“เปปเปอร์จ๊ะ มิ้นท์ได้โทรมาแล้ว ย่าไม่คุยกับหลานละนะ จะรับสายของมิ้นท์ก่อน”ท่านย่าได้กล่าว

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย“โอเคครับ”

หลังจากวางสายแล้ว เขาวางโทรศัพท์ลง พร้อมจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่เป็นเวลาสองนาที จึงจะนำโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง เปิดประตูแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป

ในไม่ช้า เปปเปอร์ได้มาถึงหน้าประตูในเขตคอนโดพราวฟ้า

ผู้ช่วยเหมันตร์พิงอยู่ข้างรถ พอเห็นเขากำลังมา จึงรีบลุกขึ้นยืนตรง“ประธานเปปเปอร์”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขา เปปเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีเรื่องอะไร？”

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบ“ทีมสืบสวนที่รับผิดชอบสืบสวนคดีอุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณ ได้ส่งเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับฆาตกรมาอีกครั้ง”

“เบาะแสของฆาตกร？”เปปเปอร์หรี่ตาลง“ก่อนหน้านั้น ไม่ใช่ว่าหาตัวฆาตกรเจอแล้วหรือ ฆาตกรคนนั้นเป็นพวกเดียวกับคนที่ทำร้ายผมสองคนสามีภรรยาไม่ใช่หรือ？”

“ใช่ครับ เพียงแต่ว่าในครั้งนี้ทีมสืบสวน พบเบาะแสเกี่ยวกับผู้บงการที่แท้จริงของเบื้องหลังคนพวกนั้นแล้ว”ผู้ช่วยเหมันตร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่มขรึม

นัยน์ตาของเปปเปอร์เบิกโพลงไปครู่หนึ่ง บรรยากาศรอบตัวที่เหมือนเย็นยะเยือกลงอย่างน่าสะพรึงกลัว“หือ？เบื้องหลังของคนพวกนั้นคือ？”

“ใช่แล้วครับ คนคนนั้นเองที่เป็นฆาตกรตัวจริง เป็นเวลานานกว่าสิบสองปี ที่เขาซ่อนตัวอยู่ที่ลับมาโดยตลอด ไม่เคยมีเบาะแสเกี่ยวกับคนคนนั้นเลยสักนิด และในวันนี้ในที่สุดก็พบเจอเบาะแสบ้างแล้วครับ”

“คือเบาะแสอะไรหรือ？”เปปเปอร์ได้กำหมัดไว้แน่นหนา