รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 425

“ครับ”ผู้จัดการแผนกได้ตอบกลับ และอธิบายต่อ

เพียงแต่ว่าผู้คนในห้องประชุมเหล่านั้นฟังไม่เข้าหัวเลย แอบส่งซิกกันอย่างลับๆ สายตานั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แทบจะล้นออกมาแล้ว

พวกเขาสงสัยกันมาก ว่าคนที่คุยในโทรศัพท์นั้นเป็นใครกันแน่ ทำให้ประธานเปปเปอร์เปลี่ยนเป็นคนอ่อนโยนได้เช่นนั้นอย่างคาดไม่ถึง

ต้องรับรู้ ว่าก่อนหน้านั้นความอ่อนโยนของประธานเปปเปอร์ เคยมอบให้แค่คุณหนูสองของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่อยู่ในเรือนจำ แต่หลังจากที่ได้ยกเลิกการหมั้นหมายกับคุณหนูสองแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยเห็นท่าทีความอ่อนโยนใดๆ บนใบหน้าของประธานเปปเปอร์อีกเลย

แต่ในตอนนี้ความอ่อนโยนนั่นได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เป็นไปได้ไหม ว่านี่หมายถึงประธานเปปเปอร์มีความรักครั้งใหม่อีกครั้ง？

เหอะๆ มันช่างเร็วซะเหลือเกิน

พอเผชิญหน้ากับสายตาที่เย้ยหยันของทุกคน เปปเปอร์รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่เขากลับมีความสุขที่ได้เห็นพวกเขาเข้าใจผิด

“พอได้แล้ว ตั้งใจฟังที่อธิบายให้ดี”หลังจากที่คนเหล่านี้ซุบซิบกันชั่วครู่แล้ว เปปเปอร์ก็เคาะโต๊ะและตักเตือนพวกเขา

เขายังต้องการจบการประชุมให้เร็ว เพื่อไปโรงพยาบาลไปดูมายมิ้นท์อยู่เลย

เขาหวังว่า ในระหว่างที่ดวงตาของเธอหายดีหมดนั้น คนที่มองเห็นเป็นคนแรก คือเขา！

เมื่อได้ยินคำตักเตือนของเปปเปอร์แล้ว ทุกคนเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม ทิ้งความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจทันที และจริงจังขึ้นมา

โรงพยาบาลนิวเวอร์

ป้าทิพย์ได้เก็บโทรศัพท์ กลับไปที่หน้าห้องCTอีกครั้ง นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวนั้น รอมายมิ้นท์ออกมา

หลังจากรอได้ประมาณครึ่งชั่วโมง มายมิ้นท์และการันต์ก็ตามกันออกมาจากข้างในทีละคน

ป้าทิพย์รีบลุกขึ้นไปหา“คุณมายมิ้นท์”

“ป้าทิพย์。”มายมิ้นท์ตอบกลับ

ป้าทิพย์มองไปที่การันต์“คุณหมอการันต์คะ คุณมายมิ้นท์เป็นยังไงบ้างคะ？”

“ลิ่มเลือดหายไปหมดแล้ว อย่างช้าที่สุดก็เป็นคืนพรุ่งนี้ ที่ดวงตาของเธอสามารถหายดีหมด ในวันนี้ก็อาจจะค่อยๆเห็นสิ่งของทีละนิด”การันต์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ของเขาแล้วกล่าว

ป้าทิพย์ดีใจมาก“ถ้าเช่นนั้นก็ดี”

“เอาล่ะ ไปหาจักษุแพทย์ก่อน เพื่อดูสภาพของลูกตา”การันต์ได้กล่าวอีกครั้ง

มายมิ้นท์ตอบกลับ“โอเคค่ะ”

ป้าทิพย์ประคับประคองเธอไว้ ได้เดินตามหลังของการันต์ ไปที่แผนกจักษุวิทยาอีกครั้ง

ตรวจเสร็จก็เกือบจะเที่ยงแล้ว

มายมิ้นท์ได้รับยาตามที่เภสัชกรรมให้มา และเตรียมตัวกลับแล้ว

แต่ป้าทิพย์ที่อยู่ข้างๆนั้น กลับดูแต่โทรศัพท์อยู่ตลอด ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

คุณชายใหญ่ทำอะไรอยู่เนี่ย นี่ก็ผ่านไปนานมากแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่มาสักที？

หากยังไม่มาอีก คุณมายมิ้นท์ก็จะกลับแล้วนะ！

“ป้าทิพย์？ป้าทิพย์？”มายมิ้นท์ที่กำลังรอป้าทิพย์มาช่วยประคับประคองเธอ แต่ดูเหมือนว่าป้าทิพย์จู่ๆ ก็หายไปอย่างนั้นแหละ ทำให้ในใจของมายมิ้นท์นั้นตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เธอมองสิ่งของไม่ชัด หากว่าป้าทิพย์ไม่อยู่ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี

ป้าทิพย์ได้ยินเสียงตะโกนที่มีความหวาดระแวงเล็กน้อยของมายมิ้นท์ จึงรีบสนองมาได้ หันมองไปทางมายมิ้นท์“คุณมายมิ้นท์คะ ฉันอยู่นี่ค่ะ”

เสียงของป้าทิพย์ ราวกับเป็นยากล่อมประสาท ได้ขจัดความกลัวในใจของมายมิ้นท์ออกไปทันที และได้สงบลงในที่สุด

เธอหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นพูดด้วยความไม่พอเล็กน้อยว่า：“ป้าทิพย์ เมื่อสักครู่คุณไปไหนหรือคะ？”

“ฉันไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ เพียงแค่คิดเรื่องอะไรแล้วเหม่อลอยไปหน่อย ขอโทษด้วยค่ะคุณมายมิ้นท์” ป้าทิพย์พูดด้วยความรู้สึกผิด

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ช่างเถอะ พวกเรากลับกันเถอะค่ะ”

“……อื้อ” ป้าทิพย์พยักหน้า แต่ในใจกลับถอนหายใจอยู่

ดูเหมือนว่าคุณชายใหญ่จะไม่ทันเจอคุณมายมิ้นท์แล้ว

ป้าทิพย์ประคับประคองมายมิ้นท์เดินออกไปทางประตูของโรงพยาบาล

พอมาถึงที่จอดรถแล้ว ป้าทิพย์หยิบกุญแจรถออกมา แล้วพูดกับมายมิ้นท์ว่า：“คุณมายมิ้นท์คะ คุณยืนอยู่ข้างๆนี้ก่อน อย่าขยับไปไหน ฉันไปเปิดประตูรถก่อนค่ะ”

“โอเคค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า