รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 447

มายมิ้นท์รีบส่ายหน้า “ไม่มีครั้งต่อไป ไม่มีครั้งต่อไปแล้วจริงๆ”

“แบบนี้สิ” ลาเต้ทำท่าทีโมโหแล้วยอมปล่อยเธอ

จากนั้น มายมิ้นท์ก็ยกแขนขึ้นนวดขมับแล้วถามว่า “เอ่อใช้เต้ ฉันหลับไปนานแค่ไหน?”

“สองวัน” ลาเต้ตอบ

มายมิ้นท์ตกใจจนอ้าปากค้าง “สองวัน? ฉันนอนหลับไปสองวัน?”

“ใช่แล้ว” ลาเต้พยักหน้า “การันต์บอกว่าคุณเหนื่อยเกินไป คุณเลยนอนหลับไปนานขนาดนั้น”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นด้วยความเข้าใจ “แล้วฉันกลับมาที่เมืองเดอะซีได้ยังไง?”

เธอจำได้ว่า เธอเป็นลมไปในลานของบ้านใครสักคน

หลังจากนั้น เธอก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

“ผู้ช่วยเหมันตร์ ผู้ช่วยของเปปเปอร์พาคุณกลับมากับเปปเปอร์ ผู้ช่วยเหมันตร์โทรมาบอกผม ผมก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ผมก็เห็นภาพที่คุณกับเปปเปอร์ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินทั้งสองคน จากนั้นผมก็ถามผู้ช่วยเหมันตร์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผู้ช่วยเหมันตร์บอกว่า คุณถูกลักพาตัวและตกหน้าผา เปปเปอร์กระโดดลงไปช่วยคุณ ตอนนั้นหัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น” ลาเต้ตบหน้าอกตัวเองเบาๆ เขาบอกเธอตามความจริง

ได้ยินชื่อของเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็เบิกตากว้างแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วเปปเปอร์ล่ะ? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

เห็นเธอเป็นห่วงเขาขนาดนี้ ลาเต้รู้สึกไม่สบายใจ

จากนั้นก็คิดว่าที่เธอรอดชีวิตมาได้ก็เพราะเปปเปอร์ เขาจึงต้องระงับความไม่สบายใจเอาไว้แล้วตอบตามความจริง “ที่รักไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวล เปปเปอร์ก็อยู่ที่โรงพยาบาล อยู่ห้องข้างๆนี่ไง”

“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?” มายมิ้นท์จับแขนเขาแล้วถาม

สีหน้าของลาเต้เคร่งขรึม “อาการของเขาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แขนหัก แผลที่หลังก็ฉีก อวัยวะภายในก็ได้รับความเสียหาย แล้วสมองยังถูกกระทบกระเทือน บวกกับเป็นไข้ สรุปก็คือร้ายแรงมาก”

ตอนที่รู้สถานการณ์ของเปปเปอร์ เขาก็ตกใจ

คนที่บาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย เขาพูดได้แค่ว่าดวงแข็งจริงๆ

แต่เรื่องที่ทำให้เขารู้สึกสับสนและเคารพก็คือ บาดแผลพวกนั้นของเปปเปอร์ ล้วนแต่มาจากการช่วยมายมิ้นท์เอาไว้

“ร้ายแรงมาก…” มายมิ้นท์กัดริมฝีปากล่าง “แบบนั้นก็แสดงว่าเขายังไม่พ้นขีดอันตรายเหรอ?”

ลาเต้ส่ายหน้า “ไม่ใช่แบบนั้น เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว แขนก็เชื่อมแล้ว แต่ว่ายังไม่ฟื้น”

ได้ยินแบบนี้ มายมิ้นท์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แบบนั้นก็ดี พ้นขีดอันตรายแล้วก็ดี เต้ ช่วยประคองฉันขึ้นมาหน่อย”

เธอยื่นมือไปหาเขา

ลาเต้ก็ประคองเธอขึ้น

เธอเปิดผ้าห่มออก อดทนต่อความเจ็บปวดตรงเอวและหลังพยายามจะลุกจากเตียง

ลาเต้เห็นแบบนี้ก็รีบห้ามเธอไว้ “ที่รักคุณทำอะไร?”

“ฉันจะไปหาเขา” มายมิ้นท์ใส่รองเท้า

ลาเต้อยากบอกว่าจะไปหาเปปเปอร์ทำไม แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ คำพูดแบบนั้น เขาพูดไม่ออก เขาอ้าปาก แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ “ช้าๆหน่อย ไม่ต้องรีบ เขาไม่ไปไหนหรอก”

เขายื่นมือออกไปประคองเธอ

พวกเขาสองคนเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย และเดินไปห้องข้างๆ

ประตูของห้องข้างๆเปิดอยู่ มายมิ้นท์ยืนอยู่หน้าประตู มองดูการันต์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง ถือประวัติผู้ป่วยพร้อมกับเขียนแล้วพูดอะไรบางอย่าง ผู้ช่วยเหมันตร์ก็พยักหน้าเป็นครั้งคราว

และคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็คือเปปเปอร์ หน้าเขาไม่แดงแล้ว กลับมาซีดขาวเหมือนคนป่วย เห็นได้ชัดว่าไข้ของเขาลดลงแล้ว

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นเคาะประตู

ในห้องผู้ป่วย การันต์หยุดเขียนประวัติผู้ป่วยในมือ แล้วหันมามองเธอกับผู้ช่วยเหมันตร์

เห็นเธอ การันต์ก็ขยับแว่นเบาๆ “ตื่นแล้วเหรอ?”

มายมิ้นท์ตอบกลับอืม

จากนั้น เธอรู้สึกว่ามีสายตาที่โกรธแค้นมองมาที่เธอ