รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 45

“นายไม่มีบ้านเหรอ?” มายมิ้นท์กวาดสายตามองหน้าของเขา จึงพบว่าแก้มข้างซ้ายปูดบวมอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้คงมีเรื่องมาแหงๆ

“พอมีเรื่อง ก็เห็นฉันเป็นที่หลบภัยเลยหรือไง?”

“ก็พี่เป็นพี่สะใภ้”

“พี่สะใภ้เก่า”

“พี่สะใภ้เก่าก็ถือว่าเป็นพี่สะใภ้!” ปีโป้พูดอย่างใจดีสู้เสียว่า “พี่รีบเปิดประตูเข้าไปทำอะไรให้ผมกินทีสิ ผมหิวแล้ว!”

“เอาล่ะหุบปากได้แล้ว!”

มายมิ้นท์เปิดประตู กระชากคอเสื้อของปีโป้แล้วลากเข้ามาข้างใน

เธอหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา แล้วทายาบนแก้มปูดบวมให้ปีโป้

หลังจากที่มายมิ้นท์ทำแผลให้ปีโป้เสร็จ ก็หยิบซุปก้อนออกมาจากตู้เย็น ตั้งไฟอ่อนๆเพื่อทำซุปผักให้เขากิน

ในขณะที่ปีโป้กำลังกินข้าว เธอก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “แผลบนหน้า มาจากการทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวไปช่วยใครเอาไว้อีกแล้วล่ะสิ?”

“ไม่ใช่” ปีโป้ตักข้าวกินเข้าไปสองคำ ก็เอ่ยพูดออกมาด้วยเสียงอื้ออึงในลำคอว่า “แม่ตบผม”

มายมิ้นท์ชะงักนิ่งไป

หกปีที่อยู่ตระกูลนวบดินทร์ เธอรู้ว่าพิศมัยรักปีโป้มากแค่ไหน อยากได้อะไรก็หามาให้ คำก็ลูกรักสองคำก็ลูกรัก ไม่เคยพูดอะไรแรงๆกับปีโป้เลยสักครั้ง และเธอก็ไม่เคยเห็นพิศมัยลงมือตบตีปีโป้เลยสักหน

มายมิ้นท์กัดแอปเปิลเข้าไปคำหนึ่ง แล้วเอ่ยถามว่า “แม่นายรักนายมากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงตบนายล่ะ?”

ปีโป้เบ้ปาก “แม่ไม่ยอมให้ผมออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกถ้าไม่จำเป็น บังคับให้ผมไปเรียนรู้งานกับพี่ จะได้เข้า บริษัทตระกูลนวบดินทร์ไวๆ แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องของบริษัทสักหน่อย ผมชอบเล่นบาสแล้วมันทำไมนักหนา? ผมเถียงแม่ แม่โกรธเลยตบผมฉาดใหญ่........”

มายมิ้นท์พอจะจินตนาการภาพที่พิศมัยโกรธจนตบหน้าปีโป้ออก จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“พี่ขำอะไร!” ปีโป้ถลึงตาใส่เธอ

“เมื่อก่อนตอนที่แม่นายสั่งสอนฉัน นายก็ยืนสะใจอยู่ข้างๆไม่ใช่เหรอ? “มายมิ้นท์เอ่ยพูด “คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่นายโดนแม่ตบ แบบนี้ยังไม่อนุญาตให้ฉันสงสารอีกเหรอ?”

ปีโป้ “............”

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ ปีโป้ก็เก็บจานไปล้างแต่โดยดี

เขาหยิบผลิตภันฑ์ดูแลผิวจากกระเป๋านักเรียนโยนไปให้มายมิ้นท์ น้ำเสียงมีกลิ่นอายเอาอกเอาใจเล็กน้อย ทว่ายังคงเต็มไปด้วยความแข็งกระด้าง “ผมเก็บเงินตั้งสามเดือนเพื่อซื้อสิ่งนี้มาเลยนะ พี่รับไปแล้ว วันเสาร์นี้ก็ไปโรงเรียนให้ผมด้วย!”

มายมิ้นท์หยิบขวดผลิตภัณท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นแบรนด์ดังซะด้วย น้ำตบขวดหนึ่งราคาก็ราวๆห้าพัน ขวดนี้คงประมาณหมื่นต้นๆได้