รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 463

พอเห็นเธอเข้าไปง่าย ๆ แบบนี้เลย ลาเต้ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าไปละก็ ช่างไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเลย สู้ผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่ได้

พอถอนหายใจไปทีหนึ่ง และลาเต้ตัวสั่นเทาไปทีหนึ่งแล้ว ก็ตามเข้าไปในบ้านเก่าด้วยเลย

เพราะว่าในบ้านเก่าไม่มีคนอยู่อาศัยมานานแล้ว ทั่วทุกที่ต่างก็เต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่น มองไปแล้ว ช่างเหมือนกับพวกบ้านผีสิงในหนังสยองขวัญมากเลย

ถึงว่าล่ะเมื่อกี้ลาเต้ถึงได้ถามว่าจะมีผีหรือเปล่า

มายมิ้นท์ปัดฝุ่นบนโต๊ะไปทีหนึ่งแล้วครุ่นคิดไป

“ยาหยี” เสียงของลาเต้ดังมาจากข้างหลัง

มายมิ้นท์ปัดฝุ่นในมือซ้ายเล็กน้อย “ทำไมเหรอ?”

“สมุดบันทึกของคุณตาคุณเก็บไว้ที่ไหนเหรอ?” ในมือลาเต้ถือไม้กวาดยาวไว้อันหนึ่งที่ไม่รู้ว่าไปหามาจากไหน แล้วก็สะบัดไปด้วย และถามขึ้นมาด้วย

มายมิ้นท์ชี้ไปทางห้องหนังสือ “แต่ว่าที่นี่มันสกปรกเกินไป เดี๋ยวต้องปัดกวาดกันสักหน่อยก่อน แล้วค่อยไปหาสมุดบันทึกกัน”

“ใช่ ควรจะเก็บกวาดสักหน่อยจริง ๆ ไม่งั้นคืนนี้คงอยู่กันไม่ได้หรอก” ลาเต้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

มายมิ้นท์เปิดกระเป๋าเดินทางออก แล้วก็เอาผ้าขนหนูที่เตรียมมาในนั้นออกมาจากหลายผืน “งั้นก็มาเริ่มกันเถอะ”

“ได้ คุณเช็ดพวกโต๊ะเก้าอี้ไป เดียวผมปัดหยากไย่กับกวาดพื้นเอง” ลาเต้หยุดการกระทำที่โบกสะบัดไม้กวาดลงแล้วก็พูดขึ้นมา

มายมิ้นท์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “ได้ งั้นก็ตามนี้เลย เดี๋ยวฉันไปตักน้ำในบ่อก่อนนะ”

พูดแล้ว เธอก็เอาผ้าขนหนูแล้วเดินไปลานหลังบ้านเลย

ที่นั่นมีบ่อน้ำโบราณอยู่บ่อหนึ่ง ในนั้นจะมีน้ำอยู่ตลอดทั้งปี

ไม่นาน ทั้งสองคนก็เริ่มทำงานกันขึ้นมา

และการทำงานในครั้งนี้ ก็ทำไปหลายชั่วโมงเลย จนถึงเวลาสี่โมงเย็น ทั้งสองคนถึงจะทำความสะอาดลานที่กว้างใหญ่จนสะอาดเอี่ยมได้

และในตอนนี้ มั้งสองคนก็เหนื่อยจนร่างแทบหลุดออกจากกันแล้ว ต่างคนต่างล้มตัวพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ไม้แบบโบราณ

ลาเต้หายใจหอบไป “ยาหยี ผม……ผมโตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ทำงานบ้านเยอะขนาดนี้ ผมเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

“ขอโทษนะเต้ ทำให้นายต้องลำบากแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะทำของอร่อยให้นายเป็นการตอบแทนนะ” มายมิ้นท์เองก็เหนื่อยจนหอบแล้วเหมือนกัน

ลาเต้พยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย “ได้ ผมจะกินปลา แต่ว่าที่นี่มีปลาหรือเปล่านะ?”

“มีซิ” มายมิ้นท์ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง แล้วนวดเอวที่ปวดเหมื่อยเล็กน้อย “ตรงไหล่เขามีหมู่บ้านอยู่หมู่บ้านหนึ่ง ที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเขาเลี้ยงปลาไว้ เมื่อหลายปีก่อน ฉันก็เคยไปซื้อ เพราะฉะนั้นเดี๋ยวไปซื้อที่บ้านผู้ใหญ่บ้านก็ได้แล้ว”

“งั้นก็ดีมากเลย” ลาเต้ดีใจจนตบมือขึ้นมา

มายมิ้นท์ลุกขึ้นยืน “เต้ นายไปปูที่นอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันไปหาสมุดบันทึกที่ห้องหนังสือของคุณตาดู”

“ได้” ลาเต้มองตามไปทางห้องที่มายมิ้นท์ชี้ไป

ดูท่า คืนนี้ เขาคงจะได้นอนห้องนั้น

“งั้นยาหยี คุณนอนที่ไหนเหรอ?” ลาเต้หันหน้ามามองเธอ “เดี๋ยวผมจะได้รวดปูที่นอนให้คุณด้วยเลย”

มายมิ้นท์รู้สึกว่าแบบนี้ก็ได้ แล้วก็ชี้ไปที่ห้องตรงข้ามกับห้องเขา “ห้องนั้นไง นั่นเป็นห้องที่ฉันเคยใช้เมื่อตอนมาพักอยู่ที่นี่”

“ได้” ลาเต้ตบมือเล็กน้อย จากนั้นก็ยกกระเป๋าเดินทางเดินไปเลย

มายมิ้นท์เองก็ไม่ได้เสียเวลา แล้วก็ตรงเข้าไปในห้องหนังสือของคุณตาเลย

ห้องหนังสือเมื่อกี้เพิ่งจะได้ทำความสะอาดไป ตอนนี้จึงไม่มีฝุ่นเลย และสะอาดมาก

มายมิ้นท์เดินมาถึงหน้าโต๊ะหนังสือของคุณตา แล้วดึงลิ้นชักเปิดออกหาสมุดบันทึก

สมุดบันทึกไม่ได้หายากมากนัก แล้วมายมิ้นท์ก็หาเจอในลิ้นชักชั้นที่สอง

เธอเปิดออกดูเล็กน้อย พอแน่ใจว่าว่านั่นคือสิ่งที่คุณตาให้เธอมาหาแล้ว ก็ปิดสมุดบันทึกไป แล้วกะว่าจะปิดลิ้นชักแล้วออกไปเลย

แต่ในตอนที่เธอกะว่าจะปิดลิ้นชักไปนะ อยู่ ๆ เธอก็เหลือบไปเห็นอะไรเข้า แล้วก็ร้องเอ๊ะขึ้นมาคำหนึ่ง

“นี่คือ……เป็นอัลบั้มรูปเหรอ?” มายมิ้นท์มองเห็นข้างในลิ้นชัก ซึ่งก็คืออัลบั้มรูปสีชมพูที่โดนสมุดบันทึกทับไว้เมื่อกี้ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิบออกมา

อัลบั้มรูปเล่มนี้เล็กมาก แค่กว้างเท่าฝ่ามือ แต่กลับหนามาก