รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 469

เปปเปอร์ชูโทรศัพท์ขึ้นสูง ๆ ไปเลย

เขานั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ตอนแรกก็สูงกว่ามายมิ้นท์อยู่หน่อยหนึ่งแล้ว และยิ่งยกมือขึ้นสูงอีก ก็เลยยิ่งสูงขึ้นไปอีก

มายมิ้นท์ไม่มีทางที่จะเอื้อมไปถึงมือเขาด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโทรศัพท์เลย

พอไม่มีวิธีแล้ว เธอจึงได้แต่ต้องกระโดดขึ้นไปแย่ง

คิดไม่ถึงว่าเปปเปอร์จะคิดได้แต่แรกแล้วว่าเธอจะทำแบบนี้ ในตอนที่เธอกระโดดขึ้นมานั้น ร่างกายของเขาก็เขย่งตัวให้สูงขึ้นไปอีก แล้วก็ชูโทรศัพท์ให้สูงยิ่งขึ้นไปอีก

คราวนี้มายมิ้นท์แตะโดนโทรศัพท์แล้วจริง ๆ แต่ก็แค่ปลายนิ้วพยายามไปแตะโดนเท่านั้น

วินาทีต่อมา ร่างกายของมายมิ้นท์ก็สูญเสียความสมดุลไปอีกครั้ง แล้วก็ล้มลงไปในอ้อมกอดของเปปเปอร์

เปปเปอร์ก้มหน้าลงมามองหญิงสาวที่นอนคว่ำอยู่ในอกตัวเอง ดวงตาหม่นหมองขึ้นมา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูแหบแห้งว่า “มายมิ้นท์ นี่คุณยังมาให้กอดถึงที่ด้วยเหรอ?”

พอได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็เหมือนกับว่าได้รับความกระทบกระเทือน แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมา “ใครให้กอดถึงที่กัน?”

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่แค่หรี่ตาลลง แล้วใช้สายตาส่งสัญญาณให้เธอ

มายมิ้นท์ก้มหน้าลงไปมองตามสายตาของเขาทีหนึ่ง แล้วถึงพบว่าตัวเองคว่ำอยู่ในอกของเขา ที่สำคัญมือยังยันอยู่บนหน้าอกเขาด้วย

เพราะว่าการกระทำของเธอ ทำให้ชุดผู้ป่วยบนตัวเขา โดนเธอถูจนหลุดออกไปส่วนหนึ่ง ทำให้มีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งโผล่ออกมาส่วนหนึ่ง ค่อนข้างที่จะดึงดูดคน

ตอนแรกสีแดงบนใบหน้ามายมิ้นท์ได้สลายไปส่วนหนึ่งแล้ว มาคราวนี้กลับเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาใหม่

เธอรีบเอามือออกจากหน้าอกของเปปเปอร์ จากนั้นก็ยืดตัวลุกยืนขึ้นมา แล้วก็ถอยออกมาจากอกเขา

และเป็นเพราะว่าลุกออกมาเร็วเกินไป เท้าของมายมิ้นท์จึงเกิดสะดุดขึ้นมาทีหนึ่ง

พอเปปเปอร์เห็นเข้า ก็รีบตักเตือนขึ้นมา “ระวัง”

พอมายมิ้นท์ได้ยินสองคำนี้ ก็รีบหันหน้าไปดูด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นก็จับเก้าอี้ของตัวเองไว้ แล้วถึงจะหยุดนิ่งร่างกายของตัวเองไว้

อันตรายจริง ๆ เกือบจะล้มอีกแล้ว

พอเปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ยืนนิ่งได้แล้ว หัวใจที่ตื่นเต้นขึ้นมาก็ได้สงบนิ่งกลับไปอยู่ที่เดิมแล้ว แล้วเม้มปากพูดขึ้นอย่างไม่พึงพอใจว่า“จะประมาทขนาดนี้ทำไม?”

มายมิ้นท์เบือนสายตาไปอย่างหวาดระแวง

เธอเป็นคนประมาทเหรอ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนทำให้เกิดขึ้นต่างหาก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ยอมเอาโทรศัพท์ให้เธอ เธอก็คงจะไม่ต้องมาล้มลงไปบนอกของเขาเพราะว่าแย่งไม่ได้ แถมยังมาโดนเขาหัวเราะเยาะว่าเธอมาให้กอดถึงที่อีก

พอนึกถึงภาพเมื่อกี้แล้ว ใบหน้าของมายมิ้นท์ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาจนทนไม่ไหว

เธอยกมือขึ้นมา ใช้หลังมือที่เย็นเฉียบมาทาบอยู่บนหน้าตัวเอง เพื่ออยากจะลดอุณหภูมิลงให้ใบหน้าตัวเองสักหน่อย

เธอคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าแค่ระยะเวลาสั้น ๆ ตัวเองจะไปมีท่าทางที่คลุมเครือแบบนั้นฟุบอยู่บนตัวเปปเปอร์ไปได้

แถมครั้งแรกยังโดนคนมาเห็นแล้วเข้าใจผิดไปอีก

ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่มี แต่ว่าความอับอายในใจนั้น ถ้าเทียบกับครั้งแรกแล้ว ก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่

ที่สำคัญครั้งแรกมันเป็นเพราะอุบัติเหตุล้วน ๆ ถึงจะเขินอาย แต่ก็ปรับอารมณ์กลับมาได้อย่างรวดเร็ว

แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ที่จริงครั้งนี้ถ้าพูดจากหลักการบางอย่างแล้ว เธอก็เป็นคนไปให้เขากอดถึงที่จริง ๆ

เพราะว่าเธอเป็นฝ่ายที่จะไปแย่งโทรศัพท์ก่อนเอง

เพราะฉะนั้นมายมิ้นท์รู้สึกว่า ตัวเองควรจะหาที่สักแห่งสงบสติอารมณ์สักหน่อย

“คือว่า……ฉัน……ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” มายมิ้นท์พูดแล้ว ก็หันหลังเดินไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วก็ปิดประตูลง

ประตูห้องปิดกั้นทุกอย่างไป แผ่นหลังของเธอพิงกับประตูไว้ แล้วค่อย ๆ ย่อตัวนี่ลง แล้วก็เอาใบหน้าซุกเข้าไปในหัวเข่าของตัวเอง

นี่มันน่าขายหน้าจะตายอยู่แล้ว

และที่สำคัญสิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจที่สุดก็คือ ตัวเองกลับทำการกระทำที่ผิดปกติมากขนาดนี้ออกมาได้

เธอไม่ใช่คนที่คนอื่นไม่ให้โทรศัพท์ แล้วก็จะไปแย่งเอาง่าย ๆ แบบนั้น

แต่ว่าครั้งนี้ เธอกลับทำการกระทำแบบนี้ออกมา จนทำให้เกิดเรื่องที่ไปให้เขากอดถึงที่ออกมา

เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมตัวเองถึงได้ไม่สงบนิ่งขนาดนี้?

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากล่างไว้ ในดวงตาแฝงไปด้วยความมึนงงอยู่เล็กน้อย

แต่ที่ด้านนอก พอเปปเปอร์เห็นประตูห้องน้ำปิดดังปังทีหนึ่งไป เรียวปากบางก็ค่อย ๆ คลี่ออกมา

แน่นอนว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องที่มายมิ้นท์ไปเข้าห้องน้ำนั้นเป็นเรื่องโกหก เรื่องที่หาข้ออ้างหลบหนีต่างหากที่เป็นเรื่องจริง