รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 477

มายมิ้นท์กลอกตาในใจ

ไม่ปล่อยเธอไป?

พูดอย่างกับว่าเธอจะปล่อยตระกูลภักดีพิสุทธิ์ไปอย่างนั้นแหละ!

“คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม ถ้าไม่มี ฉันต้องขอตัวก่อน” มายมิ้นท์ยกมือ กดมือของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ที่กำลังชี้ตัวเองอยู่ลง พูดออกมาอย่างเย็นชา

คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์กลับทำราวกับมือไปถูกอะไรน่าขยะแขยงเข้า รีบร้อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหลังมือ พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ: “ใครใช้ให้เธอมาสัมผัสตัวฉัน สกปรกจริงๆ!”

การแสดงออกท่าสีหน้าของมายมิ้นท์เย็นชาถึงขีดสุดในทันที “สกปรก? คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พูดถูกแล้ว สกปรกมากจริงๆ สมองฉันหมุนไม่ทันโง่ไปชั่วขณะจริงๆ ถึงได้ไปสัมผัสมือสกปรกของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์”

“เธอ……เธอว่าฉันสกปรก?” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์หยุดการกระทำในมือ เบิกตาจ้องมองดูมายมิ้นท์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่แล้ว คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณมันสกปรกเกินไป” มายมิ้นท์พยักหน้า จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วก็เช็ดนิ้วมือของตัวเองด้วยการแสดงออกทางสีหน้าที่น่าขยะแขยง น่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์

เธอเช็ดมันอย่างรวดเร็ว และเร่งด่วนมาก อีกทั้งยังเช็ดด้วยแรงมหาศาล ราวกับว่ามือของเธอสกปรกมาก

เทียบกับความเร็วที่คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เพิ่งเช็ดไปเมื่อกี้นี้ ความเร็วของเธอ เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังบอกคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ มือของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ สกปรกยิ่งกว่ามือของเธอ

หลังจากที่คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เข้าใจความหมายของเธอแล้ว โมโหจนหน้ามืดขึ้นมา “เธอ……เธอนี่มันพ่อแม่ไม่สั่งสอน!”

“ฉันเนี่ยนะพ่อแม่ไม่สั่งสอน?” มายมิ้นท์ถูกคำพูดของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ทำให้โกรธจนหัวเราะออกมา “ฉันมีพ่อแม่สั่งสอนหรือเปล่ายังไม่ต้องรีบพูดถึง แต่ฉันรู้สึกว่า คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณต้องไม่มีพ่อแม่สั่งสอนแน่นอน เพราะการย้อนเล่นงานคนอื่น ใช่ว่าทุกคนจะทำได้อย่างลื่นไหลเหมือนกับคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณ ต้องรู้ว่า คุณเป็นคนพูดก่อนว่าฉันสกปรก ฉันถึงได้พูดว่าคุณสกปรก ทำไม มีแต่คุณว่าคนอื่นได้ ห้ามคนอื่นว่าคุณ ว่าคุณแล้ว ก็คือคนอื่นพ่อแม่ไม่สั่งสอน นี่เรียกว่าหลักเหตุผลอะไรกัน!”

คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ถูกคำพูดของมายมิ้นท์ทำให้ร้อนตัวอย่างมาก รู้สึกว่าตัวเองเหตุผลไม่เพียงพอเล็กน้อย

ถึงอย่างไร เธอก็เป็นคนที่รังเกียจว่าสกปรกก่อน

“ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งของเธอ เธอนี่……”

“คุณถือว่าเป็นผู้ใหญ่ฝั่งไหนของฉัน?” ไม่รอให้คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พูดจบ มายมิ้นท์ก็ก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว ขัดจังหวะการพูดของเธออย่างแข็งกร้าว “คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ คุณรู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด? ฉันเกลียดพวกที่อาศัยว่าตนอายุมากทำตัวเป็นผู้อาวุโสไปว่าคนอื่น ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับฉันเลยแท้ๆ ยังแสร้งทำตัวเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของฉันมาสั่งสอนฉัน น่าตลกสิ้นดี ลูกหลานของตัวเองยังไม่มีปัญญาสั่งสอน ยังจะไปสั่งสอนคนอื่น พูดตามตรง สามารถสั่งสอนลูกสาวพันธุ์เลวแต่กำเนิดออกมาได้ถึงสองคน ฉันค่อนข้างนับถือคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พวกคุณอยู่ไม่น้อยเลย”

ไม่พูดถึงส้มเปรี้ยวก่อน เพราะถึงอย่างไรเยี่ยมบุญกับคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์สองสามีภรรยาคู่นี้ เดิมทีทัศนคติสามประการก็บิดเบือน จิตใจบิดเบี้ยวโหดเหี้ยมอยู่แล้ว ดังนั้นส้มเปรี้ยวจะกลายเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยม ก็ไม่แปลกเลยสักนิด

อยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบไหนก็จะติดนิสัยแบบนั้นมาด้วยอยู่แล้ว

แต่ว่าเจินเจินไม่เหมือนกัน เจินเจินเติบโตอยู่ในบ้านคนอื่นมาตลอด เพิ่งจะกลับตระกูลภักดีพิสุทธิ์ได้ไม่ถึงสองสามเดือน ก็เผยเห็นด้านที่น่ารังเกียจและโหดเหี้ยม แบบนี้เธอพูดได้แค่ว่า คนของตระกูลภักดีพิสุทธิ์ เลวมาตั้งแต่แก่นแท้ของดีเอ็นเอเลย

“พันธุ์เลว?” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ได้ยินคำที่มายมิ้นท์ใช้เปรียบเปรยลูกสาวสองคนของตนเอง ดวงตาแดงก่ำไปหมด โมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว “แกกล้าว่าลูกสาวฉันแบบนี้!”

เธอยกมือขึ้นมาด้วยความโกรธเพราะอับอาย ตบไปทางใบหน้าของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์มองไปที่มือของเธอ หรี่ตาลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นไปคว้าข้อมือของเธอเอาไว้โดยตรง แล้วบีบมันอย่างแรง

คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เจ็บจนตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที “ปล่อยฉัน!”

“ปล่อยคุณ?” มายมิ้นท์ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ปล่อยคุณ ให้คุณมาตบฉันต่อเหรอ?”

คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองเธอด้วยตาทั้งสองข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับจะจ้องมองเธอให้ทะลุออกเป็นสองรู

มายมิ้นท์ยิ้มเย้ยหยันออกมา

มายมิ้นท์มองไปที่ความเกลียดชังในดวงตาของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจรู้สึกขมขื่นขึ้นมาวูบหนึ่ง

แต่ไม่ช้า ความรู้สึกแบบนี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากแดงเกี่ยวขึ้นมาอย่างเย็นชา “ดูท่าทางคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ก็ถูก ตบคนไม่สำเร็จ จะพอใจได้อย่างไร”

“มายมิ้นท์ ฉันขอเตือนให้แกรีบปล่อยฉันเลย ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ฉันเรียกรปภ.!” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ดึงมือสองครั้ง อยากจะดึงมือออกมา

แต่มายมิ้นท์บีบเอาแน่นมาก เธอดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออกมา

สิ่งนี้ทำให้คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมายมิ้นท์ ยิ่งไม่เหมาะสมที่จะเผชิญหน้าแบบตรงๆกับมายมิ้นท์ ไม่อย่างนั้นคนที่เสียเปรียบ ก็มีแต่ตัวเองเท่านั้น

“ปล่อยคุณ? ได้สิ” มายมิ้นท์พูดจบ ก็ดันคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ถอยหลังออกไป จากนั้นก็ปล่อยมือ