รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 479

เห็นมายมิ้นท์ทำซุปให้กับตัวเอง ดวงตาของเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ในใจไม่สามารถพูดได้ว่าไม่ดีใจ

แต่ไม่ช้า เปปเปอร์ก็ระงับความดีใจนี้ลงไปอีกครั้ง มือใหญ่บีบโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น

น้ำซุปนี้……เขาไม่สามารถรับเอาไว้ได้!

เหตุผลเดียวกันกับที่เขาเลือกที่จะอยู่ให้ห่างจากมายมิ้นท์ เลือกที่จะไม่พบมายมิ้นท์

ถ้าหากเขารับซุปนี้เอาไว้ แบบนั้นมายมิ้นท์ก็จะไม่รู้ ว่าเขาต้องการจะอยู่ห่างจากเธอ ครั้งต่อไป เธอก็จะส่งสิ่งเหล่านี้มาอีก

และเขาสามารถจะปฏิเสธได้อย่างต่อเนื่องอย่างนั้นหรือ?

ไม่ เขามั่นใจมากว่าเขาทำไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรนั่นก็เป็นซุปที่ผู้หญิงที่รักทำให้ตัวเอง ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะปฏิเสธได้ลงคอซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอก

ถึงเวลานั้น การที่เขาพยายามออกห่างและยอมแพ้เรื่องมายมิ้นท์ในตอนนี้ ก็กลายเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะไม่รับซุปนี้เอาไว้

เขาทำได้แค่ทำใจแข็ง แยกทุกอย่างออกห่างจากเธอตั้งแต่เริ่มแรก ไม่อย่างนั้นเมื่อถึงตอนสุดท้าย จะมีแต่ยิ่งอาลัยอาวรณ์มากขึ้น

คิดไป เปปเปอร์ก็หลับตาลงเล็กน้อย นวดไปที่ขมับ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ในดวงตาเหลือเพียงความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

“เหมันตร์” เปปเปอร์ยกหูโทรศัพท์พื้นฐานขึ้นมา โทรไปยังห้องทำงานของผู้ช่วยเหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง ได้ยินโทรศัพท์พื้นฐานดังขึ้นมา ก็วางปากกาในมือลง แล้วรับสายโทรศัพท์ “ประธานเปปเปอร์”

“มายมิ้นท์ฝากซุปเอาไว้ให้ฉันที่แผนกต้อนรับ นายไปเก็บมา จากนั้นก็ส่งกลับไปให้เธอ บอกกับเธอว่า ต่อไปไม่ต้องเปลืองแรงพวกนี้อีก ฉันไม่รับ”

พูดจบ เขาก็วางโทรศัพท์ไปเลย

“……” ผู้ช่วยเหมันตร์ถือโทรศัพท์ค้างเอาไว้ มองดูกองเอกสารที่เขาต้องรีบจัดการให้เสร็จตรงหน้า อดที่จะกระตุกมุมปากไม่ได้

โอเค ดูท่าคืนนี้ก็ต้องทำโอทีอีกแล้ว

วางหูฟังโทรศัพท์พื้นฐานลงไปบนฐาน ผู้ช่วยเหมันตร์ตบหน้าเบาๆด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ จากนั้นก็ยืนขึ้นมา ออกไปจากโต๊ะทำงาน

ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ผู้ช่วยเหมันตร์ถือกระติกเก็บความร้อน มาถึงเทนเดอร์กรุ๊ป

มายมิ้นท์กำลังประชุมอยู่ในห้องประชุม เลขาซินดี้ผลักประตูเข้ามา “ประธานมายมิ้นท์”

“มีอะไร?” มายมิ้นท์วางมือลงเล็กน้อย ให้สัญญาณว่าพักการประชุมเอาไว้ก่อน จากนั้นมองไปที่เลขาซินดี้แล้วถาม

เลขาซินดี้มองดูทุกคนในห้องประชุม จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างตัวเธอ โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเธอแล้วพูดว่า: “ผู้ช่วยเหมันตร์มาค่ะ”

“เขามาทำไม?” มายมิ้นท์เลิกคิ้ว

เลขาซินดี้ส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ แต่ตามที่แผนกต้อนรับแจ้งมา เขาถือกระติกเก็บความร้อนเอาไว้ด้วยค่ะ”

มายมิ้นท์เกี่ยวริมฝีปากยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

เธอรู้แล้ว

เปปเปอร์น่าจะให้ผู้ช่วยเหมันตร์มาคืนกระติกเก็บความร้อน

“คุณให้เขาไปรอฉันที่ห้องทำงานของฉันก่อน ฉันใกล้เสร็จการประชุมนี้แล้ว” มายมิ้นท์พูดพร้อมชี้ไปที่แล็ปท็อปของตัวเอง

เลขาซินดี้ตอบรับคำหนึ่ง หันหลังออกไป

มายมิ้นท์เก็บการแสดงออกทางสีหน้าเอาไว้ สายตามองไปทางทุกคน พูดขึ้นมาอย่างราบเรียบ: “เอาล่ะ ประชุมกันต่อเลย”

ในห้องประชุมกลับมามีบรรยากาศเคร่งขรึมอีกครั้ง

ประมาณสิบกว่านาทีหลังจากนั้น การประชุมก็จบลง

มายมิ้นท์ปิดสมุดบันทึกลง ออกไปจากห้องประชุมก่อนก้าวหนึ่ง

กลับไปถึงห้องทำงาน มายมิ้นท์ผลักประตูเข้าไป ผู้ช่วยเหมันตร์รีบลุกยืนขึ้นมา ทักทายอย่างเย็นชาห่างเหิน “คุณมายมิ้นท์”

“สวัสดีค่ะผู้ช่วยเหมันตร์” มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย เดินไปทางโต๊ะทำงานของตัวเอง

ตอนที่เดินไปถึง เธอเห็นกระติกเก็บความร้อนที่อยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง กำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมา

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ชิงพูดออกมาก่อน: “คุณมายมิ้นท์ นี่คือซุปที่คุณเคี่ยวให้ประธานเปปเปอร์ของเรา เปปเปอร์ให้ผมส่งกลับมาให้คุณ”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของมายมิ้นท์แข็งทื่อ