รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 502

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” แผนกต้อนรับส่ายหน้า “คุณมายมิ้นท์ลองโทรถามดูสิคะ”

มายมิ้นท์ยิ้มอย่างแผ่วเบา “โอเคค่ะ รบกวนคุณแล้ว”

เธอหันหลังเดินออกไป

กลับมาที่รถ มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาลาเต้

แต่เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ไม่ใช่เสียงของลาเต้ แต่กลับเป็นเสียงผู้หญิงอัตโนมัติที่เย็นชา “สวัสดีค่ะ บริการฝากหมายเลขโทรกลับ...”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วและวางโทรศัพท์ลง

แปลก?

ปิดเครื่อง?

เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก เธอยื่นนิ้วมือออกมาแตะหน้าจอโทรศัพท์สองสามครั้งแล้วโทรออกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอโทรหาคุณนายราศรี

โทรศัพท์ของคุณนายราศรีไม่ได้ปิดเครื่อง เธอรับสายอย่างรวดเร็ว

ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของคุณนายราศรี “มายมิ้นท์ ทำไมถึงคิดโทรมาป้า?”

มายมิ้นท์ยิ้มและตอบว่า “คิดถึงคุณป้าไงคะ มีอะไรอยากจะถามคุณป้าด้วยค่ะ”

“เรื่องอะไร” คุณนายราศรีนั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม

มายมิ้นท์เอนหลังพิงเบาะ “คือหนูอยากรู้ว่า ลาเต้อยู่ที่บ้านรึเปล่าคะ?”

“ลาเต้?” คุณนายราศรีส่ายหน้า “เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่บริษัท”

“เขาไม่ได้อยู่ที่บริษัทค่ะ” มายมิ้นท์นวดขมับ

คุณนายราศรีวางแก้วกาแฟลง “ไม่อยู่ที่บริษัท?”

“ใช่ค่ะ”

คุณนายราศรีครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “งั้นเขาน่าจะออกไปสังสรรค์ หรือไม่ก็ไปสำรวจโรงงาน มายมิ้นท์ถ้าหนูอยากจะไปหาเขา หนูก็โทรถามเขาสิ”

“หนูโทรไปแล้วค่ะ แต่เขาปิดเครื่อง” มายมิ้นท์จับหน้าผากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

คุณนายราศรียักไหล่ “งั้นป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เด็กคนนั้นบางครั้งก็ดื้อรั้นจะตาย ถ้าเขาอยากจะหลบหน้าใคร ก็ไม่มีใครหาเขาเจอ เอ่อใช่มายมิ้นท์ หนูยังหาเขาไม่เจอ บวกกับการที่เขาหายไปกะทันหันแบบนี้ พวกหนูทะเลาะกันเหรอ?”

มายมิ้นท์ตอบกลับไปด้วยความสับสน “ไม่ใช่นะคะ หนูกับลาเต้ไม่ได้ทะเลาะกัน ก่อนหน้านี้เขาโทรมาหาหนู เราก็ยังคุยกันดีๆอยู่เลย แต่จู่ๆเขาก็ผิดปกติ ต่อมาก็เป็นแบบนี้ค่ะ หนูก็งงเหมือนกัน”

“พวกหนูคุยอะไรกัน บอกป้าได้ไหม ป้าช่วยหนูวิเคราะห์” คุณนายราศรีเสนอ

มายมิ้นท์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ตัวเองคุยกับลาเต้ทางโทรศัพท์ให้คุณนายราศรีฟังคร่าวๆ

หลังจากที่คุณนายราศรีได้ยิน เธอก็เงียบ

มายมิ้นท์ไม่สบายใจ “คุณป้าคะ ทำไมไม่พูดล่ะคะ หนูพูดอะไรทำให้ลาเต้โกรธจริงๆเหรอคะ?”

“ไม่ใช่” คุณนายราศรียิ้ม แต่สีหน้ากลับเอือมระอา “หนูไม่ได้ทำให้เขาโกรธ มันคือปัญหาของเขาเอง”

“ปัญหาของเขาเอง?” มายมิ้นท์เอียงหัว ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ เธอถาม “คุณป้าคะ คุณป้ารู้ใช่ไหมคะว่าลาเต้เป็นอะไร?”

“พอจะรู้แล้ว ไอ้หมอนั่น รู้ว่าตัวเองพลาดอีกแล้ว” คุณนายราศรีถอนหายใจ “ที่จริงตอนนั้นป้าก็เคยบอกแล้วว่า ให้เขากล้าหาญ อย่าปิดบัง แต่เขากลับไม่ฟัง ตอนนี้เป็นไง ไม่มีความหวังอีกแล้ว ป้าคิดว่า เขาทำตัวเองทั้งนั้น”

“คุณป้าคะ...” ได้ยินคำพูดของคุณนายราศรี มายมิ้นท์รู้สึกว่าตัวเองพอจะเดาอะไรออก แต่เธอไม่แน่ใจ

คุณนายราศรีพูดอีกว่า “เอาล่ะมายมิ้นท์ หนูไม่ต้องสนใจไอ้หมอนั้น ให้เขาหลบหน้าหนูไปเถอะ ผ่านไปสักพักเดี๋ยวเขาก็กลับมาเอง ป้าวางสายแล้วนะ ป้ามีนัดไปเสริมสวยกับคุณนายสองสามคน ใกล้ถึงเวลาแล้ว”

“โอเคค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า

วางสาย เธอโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะข้างคนขับ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาบีบจมูกตัวเอง

ไม่ต้องสนใจลาเต้?

เธอจะทำได้ยังไง