รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 504

“กลับ” เปปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ผู้ช่วยเหมันตร์แปลกใจ “กลับ? ไม่เอาชุดไปให้คุณมายมิ้นท์แล้วเหรอครับ?”

“นายคิดว่าเธอต้องการอยู่ไหม?” เปปเปอร์ซ่อนความมืดมนไว้บนใบหน้าครึ่งหนึ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

ผู้ช่วยเหมันตร์เงียบ

ที่จริงแล้ว คุณมายมิ้นท์ใตอนนี้ กำลังกอดอยู่กับลาเต้

เขากับประธานเปปเปอร์เข้าไป มันไม่เหมาะสมจริงๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่พูดอะไร เขาสตาร์ทรถเงียบๆ

ระหว่างทาง เปปเปอร์ไม่พูดไม่จา ทั้งตัวของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นอายที่มืดมน ทำให้บรรยากาศในรถดูกดดันและอึดอัด

ผู้ช่วยเหมันตร์ทนไม่ไหว เขาดึงเนคไทและกระแอมเบาๆ “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณแคร์พฤติกรรมของคุณมายมิ้นท์และคุณลาเต้เมื่อกี้เหรอครับ?”

เปปเปอร์หรี่ตาลง

แน่นอนว่าเขาแคร์

ไม่มีใครชอบเห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักไปกอดผู้ชายคนอื่นหรอก

เห็นเปปเปอร์ไม่ตอบ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็จับผลักแว่นแล้วพูดว่า “งั้น ประธานเปปเปอร์ครับ ถ้าคุณมายมิ้นท์คบกับคุณลาเต้จริงๆ คุณจะทำยังไงครับ?”

สายตาของเปปเปอร์มีความสับสน

มายมิ้นท์คบกับลาเต้ เขาจะทำยังไง?

สำหรับเรื่องนี้ เขาไม่เคยคิดมาก่อน

ถ้าเป็นก่อนหน้าวันนี้ แน่นอนว่าเขาต้องยอมรับความจริง ถึงแม้ว่าความจริงนี้มันจะทำให้เขาเจ็บปวด เขาก็ต้องยอมรับ

เพราะเขายังหาความหวังที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไม่เจอ

เขาหวังว่า ต่อไปเธอจะมีชีวิตที่มีความสุข เพราะชีวิตของเธอยังอีกยาวไกล

แต่ตอนนี้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว แน่นอนว่าเขารับไม่ได้ถ้ามายมิ้นท์ไปคบกับผู้ชายคนอื่น

แต่ถ้าเธอคบกับผู้ชายคนอื่นจริงๆ เขาก็จะห้าม จะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้

แบบนั้น มันจะทำให้เธอจะเกลียดเขา

ดังนั้น ตอนนี้เขาไม่รู้จริงๆว่าต้องทำยังไง

เขารับไม่ได้ถ้ามายมิ้นท์คบกับคนอื่น แล้วตัวเองก็ไปทำลายความสัมพันธ์ของเธอและคนอื่นไม่ได้

ตอนนี้เขาปล่อยเธอไปไม่ได้แล้วก็ยื่นมือออกไปจับเธอไว้ไม่ได้

ความรู้สึกนี้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน!

เห็นว่าเปปเปอร์ไม่มีปฏิกิริยาอะไร ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ถอนหายใจ

ในฐานะผู้ช่วยของประธานเปปเปอร์ อยู่กับประธานเปปเปอร์มาสิบสองปี พูดได้ว่า นอกจากท่านย่า คนที่รู้จักประธานเปปเปอร์ดีที่สุดก็คือเขา

ดังนั้นเมื่อเห็นสีหน้าของประธานเปปเปอร์ เขาก็รู้ว่าประธานเปปเปอร์คิดอะไรอยู่

ดูเหมือนว่า เขาต้องไปสืบว่าคุณมายมิ้นท์และลาเต้คบกันแล้วจริงรึเปล่า

ถ้าจริง ประธานเปปเปอร์อาจจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกครั้ง

ถ้าไม่จริง แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่ดี

ชั้นล่างของคอนโดพราวฟ้า

มายมิ้นท์ถูกลาเต้กอดอยู่พักหนึ่ง ระหว่างนั้นยังมีคนที่เดินผ่านไปมามองพวกเขาเป็นครั้งคราว

บางคนอาจจะคิดว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน เห็นพวกเขากอดกันยังพูดว่า 'หวานกันจังเลย' 'สองคนนี้รักกันดีจังเลย' มายมิ้นท์ได้ยินเช่นนี้ก็หน้าแดง เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เธอกลัวว่าคนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ มายมิ้นท์รีบผลักลาเต้ออก

ลาเต้ถอยออกไปข้างหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก็มองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน

มายมิ้นท์เอียงหัว “ลาเต้ คุณเป็นอะไรกันแน่?”

ลาเต้อ้าปาก ดูเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไร เขาส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่เป็นอะไร ดึกมากแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?” มายมิ้นท์ไม่เชื่อเขา

วันนี้เขาแปลกๆ

รวมถึงเขาในตอนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ