รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 507

คิดแบบนี้ คุณนายคนนั้นก็มองดูเล็บสีแดงของตัวเองแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพิศมัย เธอก็ไปถามสิว่าเธอมาทำไม ถ้ามาเอาใจท่านย่า เพื่อที่จะได้แต่งงานกับประธานเปปเปอร์อีกครั้ง เธอก็ถือโอกาสตอนที่ท่านย่ายังไม่ออกมา จะได้ไล่เธอออกไปก่อนไง”

พิศมัยสายตาเป็นประกาย “ใช่สิ กัลยา ขอบใจที่เตือนฉัน”

เธอจับมือคุณนายคนนั้นอย่างสนิทสนม

มองไปที่มือที่อ้วนท้วนและมันเยิ้มของพิศมัย รอยยิ้มบนในหน้าของเธอก็แข็งทื่อ แต่เพื่อไม่ให้พิศมัยดูออก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและรักษาท่าทีของตัวเอง ถึงได้ไม่สะบัดมือออกจากพิศมัย

คุณนายคนอื่นๆก็แอบยกนิ้วโป้งให้คุณนายคนนั้น ชื่นชมในความพยายามและความอดทนของเธอ

“เอาล่ะพิศมัย เธอรีบไปถามสิ” คุณนายคนนั้นเตือนพิศมัย “ถ้ายังไม่ไป เดี๋ยวท่านย่าก็ออกไปพอดี”

“เธอพูดถูก ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พิศมัยปล่อยมือคุณนายคนนั้น จากนั้นก็เดินไปหามายมิ้นท์ด้วยความโมโห

คุณนายคนนั้นเห็นว่าเธอเดินออกไปแล้ว ก็รีบเปิดกระเป๋าตัวเองแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือ เช็ดมือพร้อมกับพูดด้วยความรังเกียจว่า “ขยะแขยง น่าขยะแขยงจริงๆ!”

“เอาหน่า เบาๆหน่อย อย่าให้เธอเห็นล่ะ ถ้าเธอเห็นเข้าแล้วเอะอะโวยวาย ประธานเปปเปอร์รู้เข้า ถึงตอนนั้นเรื่องที่เราคิดร้ายกับเธอ เห็นเธอเป็นตู้กดเงินก็คงจะปิดไม่อยู่” คุณนายอีกคนเห็นแบบนี้ก็รีบเตือน

ได้ยินแบบนี้ คุณนายคนนั้นก็หยุดเช็ดมือทันที เก็บผ้าเช็ดหน้าแล้วลุกขึ้นยืน “งั้นฉันไปล้างมือที่ห้องน้ำก่อน”

พูดจบ ก็เดินออกไปจากห้องโถง

อีกฝั่งหนึ่ง มายมิ้นท์กำลังคุยกับทามทอย

จะว่าไปก็บังเอิญ เธอพึ่งจะเดินเข้ามาได้ไม่นาน ทามทอยก็มาพอดี แล้วยังมาทักทายเธอ

ท่านย่ายังไม่ออกมา ลาเต้และคุณลุงคุณป้ายังไม่มา เธอก็ไม่อยากไปทำความรู้จักคนอื่น ดังนั้นการมาของทามทอย ทำให้เธอมีคนคุยด้วย บรรเทาความเบื่อหน่ายของเธอ

“คุณป้าพิศมัยมาแล้ว” ทามทอยเหลือบไปเห็นพิศมัย เขาขมวดคิ้วแล้วเตือนมายมิ้นท์ “เธอเดินมาด้วยความโมโห น่าจะไม่มีเจตนาที่ดี”

“มองออกแล้ว” มายมิ้นท์เขย่าแก้วไวน์แล้วเหลือบมองพิศมัยที่กำลังเดินเข้ามา จิบไวน์แล้วตอบกลับเบาๆ ท่าทีไม่กลัวการมาของพิศมัยเลยแม้แต่น้อย

พิศมัยเดินมาหยุดอยู่หน้ามายมิ้นท์ ยืนกางขาออกเล็กน้อยแล้วยกมือสองข้างขึ้นมาจับเอว บวกกับรูปร่างที่อ้วนท้วนของเธอ มันทำให้เธอดูกลมไปหมด

มายมิ้นท์เห็นว่ามีแขกที่อดหัวเราะไม่ได้

และพิศมัยก็ยังไม่รู้อะไร เธอเบิกตากว้างมองมายมิ้นท์ด้วยความโมโห “นี่คืองานเลี้ยงของตระกูลนวบดินทร์ เธอเข้ามาได้ยังไง? แอบเข้ามางั้นเหรอ?”

แอบเข้ามา?

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว กำลังจะพูดอะไร

ทามทอยก็พูดออกมาก่อนด้วยความไม่พอใจ “คุณป้าพิศมัยครับ พูดแบบนี้มันไม่เหมาะสมรึเปล่า? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างนอกเข้มงวดขนาดนั้น ใครจะแอบเข้ามาได้? งั้นคุณป้าพิศมัยทำให้ดูหน่อยได้ไหมครับว่าแอบเข้ามายังไง?”

“นาย…” พิศมัยมองหน้าเขาแต่ไม่กล้าทำอะไรเขา

เพราะตระกูลของเขามีแต่ข้าราชการ

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่บรรดาคนรวยในแวดวงนี้ไม่อยากหาเรื่องข้าราชการ แล้วสามัญชนทั่วไปอย่างพิศมัยล่ะ เธอยิ่งไม่กล้าแตะต้องเขา แน่นอนว่าเธอกลัวข้าราชการมากกว่าคนรวยในแวดวงนี้ซะอีก ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในตระกูลนวบดินทร์มาสิบกว่าปีแล้ว เสวยสุขกับชีวิตของคนสูงส่งมาสิบกว่าปี แต่ก็เปลี่ยนแปลงความหวาดกลัวที่เธอมีต่อข้าราชการไม่ได้

ดังนั้น ถึงแม้ว่าคำพูดของทามทอยจะทำให้เธออรู้สึกไม่พอใจ แต่เธอก็ต้องทน และไปโมโหใส่มายมิ้นท์แทน “พูดมาสิ เธอเข้ามาได้ยังไง? ถ้าไม่พูด เชื่อไหมว่าฉันจะให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาไล่เธอออกไป!”

เธอชี้หน้ามายมิ้นท์

“ฉันได้รับเชิญให้มา” มายมิ้นท์มองนิ้วของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ไม่งั้นคุณคิดว่าฉันเข้ามายังไง?”

“ได้รับเชิญมา?” พิศมัยหัวเราะแห้ง “เธอกำลังโกหกฉันใช่ไหม ตระกูลนวบดินทร์จะเชิญเธอมาได้ยังไง เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลนวบดินทร์ของเราตั้งนานแล้ว”

“ทำไมจะไม่ได้?” ทามทอยปัดมือที่ชี้หน้ามายมิ้นท์ของพิศมัยลง “คุณป้าพิศมัยอย่าลืมนะครับว่า มายมิ้นท์สนิทกับท่านย่ามากแค่ไหน วันเกิดท่านย่า คุณคิดว่าท่านย่าจะไม่เชิญมายมิ้นท์มาเหรอครับ?”

ทันทีที่ทามทอยพูดแบบนี้ พิศมัยก็ตกใจ จากนั้นก็ได้สติกลับมา ท่านย่าดีกับมายมิ้นท์จริงๆ ท่านอาจจะเชิญมายมิ้นท์มาจริงๆก็ได้

แต่…

พิศมัยกัดฟัน “ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่ยอมรับ ท่านย่าสับสน เมื่อก่อนอยากจะจับคู่ให้เธอกับเปปเปอร์ ตอนนี้ก็คงยังไม่ยอมแพ้ เชิญเธอมา ท่านคงจะถูกเธอทำคุณไสยใส่แน่นอน เพราะว่าเธอชอบเปปเปอร์ เลยจงใจให้ท่านย่าเชิญเธอมา สร้างโอกาสให้กับเธอกับเปปเปอร์ คนอย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์มาที่บ้านตระกูลนวบดินทร์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เอาตัวเธอออกไป!”