รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 510

ป้าแดงมองออกไป ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมายของเธอทันที เธอยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่ค่ะ ท่าทีที่คุณนายน้อยมีต่อคุณชายใหญ่เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เมื่อกี้ฉันเห็นคุณนายน้อยเป็นห่วงคุณชายใหญ่ กลัวว่าคุณชายใหญ่จะได้รับบาดเจ็บ สถานการณ์แบบนั้น ก็เหมือนกับท่าทีของคุณนายน้อยที่มีต่อคุณชายใหญ่ ในตอนที่พึ่งจะแต่งเข้ามาในตระกูลนวบดินทร์เมื่อหกปีก่อนไม่ใช่เหรอคะ ท่านย่าเลยอยากจะบอกว่าคุณชายใหญ่...”

ท่านย่ากินเค้กไปคำหนึ่ง “ใช่แล้ว ฉันหมายความว่าแบบนั้นแหละ ฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับมายมิ้นท์และเปปเปอร์ แต่ฉันมั่นใจว่า มายมิ้นท์มีความรู้สึกที่ดีให้กับเปปเปอร์อีกครั้งจริงๆ”

“นั่นเป็นเรื่องที่ดีนะคะ” ป้าแดงตบมือด้วยความตื่นเต้น “ดูเหมือนว่าคุณชายใหญ่และคุณนายน้อยจะคืนดีกันแล้วจริงๆ”

“ใช่แล้ว เป็นเรื่องดีจริงๆ และก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับฉันในคืนนี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเปปเปอร์ถึงไม่ยอมให้ฉันเปิดเผยว่ามายมิ้นท์มีความรู้สึกที่ดีกับเขา” ท่านย่าไม่เข้าใจ

ป้าแดงยิ้ม “จะยากอะไรคะ เดี๋ยวท่านก็ค่อยไปถามคุณชายใหญ่ก็ได้นิคะ”

“เธอพูดถูก” ท่านย่าพยักหน้าเห็นด้วย

จากนั้น ดูเหมือนว่าท่านย่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอมืดมนลง แล้วแทนที่ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชา “ตอนนี้ มายมิ้นท์และเปปเปอร์มีท่าทีว่าจะคืนดีกัน ดังนั้นฉันไม่มีทางยอมให้ใครมาทำลายมัน พิศมัยไม่ชอบมายมิ้นท์มาตลอด ถ้าไม่ห้ามพิศมัยไว้ตอนนี้ เดี๋ยวมายมิ้นท์กลับมา เธอต้องมาหาเรื่องมายมิ้นท์อีกแน่นอน”

“ใช่แล้วค่ะ” ป้าแดงถอนหายใจ “ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบคุณนายน้อยขนาดนั้น เธอมักจะคิดว่าคุณนายน้อยไม่คู่ควรกับคุณชายใหญ่มาตลอด แต่เธอก็ไม่คิดว่า ไม่ว่าจะเป็นภูมิหลัง หน้าตา ความสามารถ ศีลธรรม เธอเองก็ยังเทียบคุณนายน้อยไม่ได้ แต่ก็ยังได้แต่งงานกับคุณชายไม่ใช่เหรอ แล้วถึงแม้ว่าท่านย่าจะไม่ชอบเธอ แต่ท่านก็ไม่เคยทำให้เธอลำบากใจ แต่เธอกลับ...เฮ้อ...”

ท่านย่าหัวเราะแห้ง “หกปีที่ผ่านมา ฉันใจอ่อน มายมิ้นท์บอกว่าไม่ให้ฉันจัดการพิศมัย ฉันเห็นแก่มายมิ้นท์ เลยไม่ทำอะไรพิศมัย สุดท้ายก็ทำให้มายมิ้นท์ถูกพิศมัยรังแกขนาดนั้น แล้วก็หย่ากับตระกูลนวบดินทร์ ฉันทำพลาดมาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางทำพลาดอีกครั้งแน่นอน พิศมัยอย่าคิดว่าจะรังแกมายมิ้นท์ได้อีก ไป เราไปเตือนพิศมัยกัน”

“ค่ะ” ป้าแดงรับชามมาจากมือของท่านย่าแล้ววางไว้ข้างๆ จากนั้นก็ประคองท่านย่าลุกขึ้นยืน เดินออกไปจากห้องโถงจัดงานเลี้ยง

อีกด้านหนึ่ง เปปเปอร์พามายมิ้นท์ไปรู้จักกับคนสำคัญที่ควรรู้จักหมดแล้ว

มายมิ้นท์ได้รับนามบัตรมาเป็นกอง แล้วยังมีคนสองคนที่บอกว่าพรุ่งนี้จะไปเยี่ยมชมเทนเดอร์กรุ๊ป

ถ้ารูปแบบการบริหารจัดการและการผลิตของเทนเดอร์กรุ๊ปทำให้พวกเขาสนใจ พวกเขาก็ยินดีที่จะร่วมหุ้นกับเทนเดอร์กรุ๊ป

ถึงแม้ว่ามันจะห่างไกลจากจำนวนที่มายมิ้นท์คาดหวังไว้ แต่มีสองคน ก็เพียงพอที่จะทำให้มายมิ้นท์ดีใจ

เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆยิ้มไม่หยุด เปปเปอร์ก็ถามด้วยความรักและเอ็นดู “ดีใจมากเหรอ?”

“แน่นอนสิ!” มายมิ้นท์พยักหน้าซ้ำๆ มือที่ควงแขนเปปเปอร์อยู่ก็ควงแน่นกว่าเดิม เธอพูดอย่างตื่นเต้น “ในที่สุดเทนเดอร์กรุ๊ปก็จะมีคนมาร่วมหุ้นแล้ว ฉันต้องดีใจอยู่แล้ว ฉันอยากทำให้เทนเดอร์กรุ๊ปกลับไปสู่ยุคที่รุ่งเรืองที่สุดอีกครั้ง หรือว่าเจริญรุ่งเรืองมากกว่านั้น แบบนั้น คุณพ่อคงจะดีใจมากเลย”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ สายตาของเปปเปอร์ก็เป็นประกาย สายตาของเขามีความซับซ้อน “อืม คุณพ่อของคุณต้องดีใจแน่นอน”

“ขอบคุณนะคะ” มายมิ้นท์ดึงมือออกมาจากแขนของเขา “ฉันไปห้องน้ำก่อน”

“ไปเถอะ” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์เดินออกไปทางห้องน้ำ

เมื่อเธอเข้าห้องน้ำเสร็จ ยืนล้างมือที่หน้าอ่างล้างมือ ก็มีรูปร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมาในกระจก

มายมิ้นท์เห็นรูปร่างนั้น เธอก็รีบหันไปมองด้วยความตกใจ “ป้าทิพย์?”

เดิมทีป้าทิพย์จะเดินตรงไปห้องข้างๆ เธอไม่ได้หันไปมองว่าคนที่อยู่หน้าอ่างล้างมือคือใคร ได้ยินคนเรียกเธอ เธอก็หยุดเดินแล้วหันไปมอง สบตากับมายมิ้นท์พอดี

ในตอนนี้เอง ป้าทิพย์ก็ตกใจ จากนั้นก็ปิดหน้าปิดตาแล้วหันหน้าหนีทันที เธอหันหลังให้มายมิ้นท์แล้วพูดด้วยความตกใจ “คุณผู้หญิงจำผิดคนแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่ป้าทิพย์”

มายมิ้นท์หัวเราะแห้ง

จำผิด?

เธอจะจำผิดได้ยังไง