รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 525

แต่เพราะเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยอมรับไม่ได้

เธอยืนขึ้นทันที ตะโกนใส่เปปเปอร์ด้วยดวงตาแดงก่ำ “เปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวตายไปแล้ว!”

เปปเปอร์ก็ไม่คิดเช่นกัน ว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะคุยกับเขาก่อน ฝีเท้าก็หยุดลง

มายมิ้นท์และผู้ช่วยเหมันตร์ก็หยุดตาม

เปปเปอร์มองคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์อย่างเย็นชา “แล้วไงครับ?”

“นายไม่เสียใจสักนิดเลยเหรอ?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กุมหัวใจ ถามด้วยความโกรธเคือง

เปปเปอร์กระตุกมุมปากอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกไม่แยแส “ไม่ ฉันอยากให้เธอตาย!”

“อะไรนะ?” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ยินประโยคนี้ของเขา ทั้งร่างก็สะเทือนอย่างหนัก ร่างกายแกว่งไปมาสองที

โชคดีที่เยี่ยมบุญยืนขึ้นได้ทันเวลา ประคองเธอเอาไว้ “เปปเปอร์ นายพูดแบบนี้ มันใจร้ายเกินไปไหม? ยังไงส้มเปรี้ยวก็เคยรักกับนาย ตอนนี้ส้มเปรี้ยวตายไปแล้ว แต่นายกลับพูดจาแบบนี้ นาย……นายมันไม่ใช่คน!”

“ฉันใจร้ายเหรอ?” เปปเปอร์ทำสีหน้าบูดบึ้ง ไอเย็นยะเยือกเอ่อล้นรอบตัว “เมื่อก่อนฉันกับมายมิ้นท์เป็นเพื่อนทางจดหมายกัน แค่เราได้เจอกัน เราก็จะได้คบกัน กลายเป็นสามีภรรยาที่รักกัน แต่ส้มเปรี้ยวทำอะไรลงไป? เธอปลอมตัวเป็นมายมิ้นท์ สวมรอยเป็นมายมิ้นท์มาเจอฉัน แถมยังให้คนมา……”

พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงเขาก็หยุดชะงักทันที ในดวงตาฉายแววซับซ้อน จากนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าส้มเปรี้ยวไม่ให้คนทำเรื่องแบบนั้น คุณคิดว่าฉันจะคบเธอเหรอ? ฉันไม่มองเธอด้วยซ้ำ!”

หมายความว่าอย่างไร?

มายมิ้นท์หรี่ตามองเปปเปอร์ด้วยความสงสัย

คำพูดเมื่อครู่ของเขา บอกว่าส้มเปรี้ยวสั่งให้คนทำเรื่องนั้นกับเขา เขาก็เลยคบกับส้มเปรี้ยว

เรื่องนั้นที่ว่า มันเรื่องอะไรกันแน่?

มายมิ้นท์หันหน้าไปมองผู้ช่วยเหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์มองออกว่าเธออยากรู้อะไร แววตาก็กระวนกระวาย รีบหันหน้าหลบตาเธอทันที

แต่นี่ยิ่งทำให้ในใจมายมิ้นท์ยิ่งไม่สบายใจ

มีอะไรแปลกๆ!

สองคนนี้ ปิดบังอะไรเธออยู่กันแน่?

“นาย……นาย……” เห็นได้ชัดว่าเยี่ยมบุญและภรรยาโกรธคำพูดนี้ของเปปเปอร์มาก จนพูดไม่ออก

เปปเปอร์ละสายตากลับมา ไม่คิดจะสนใจพวกเขาอีก เอ่ยปากพูดกับมายมิ้นท์ “ไปกันเถอะ ไม่ต้องไปเสียเวลากับคนพวกนี้หรอก”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า

เธอไม่ได้ถามเขาว่าเมื่อครู่นี้ปิดบังอะไรอยู่

ในใจเธอมั่นใจ ในเมื่อเขาจงใจปิดปากไม่พูด ถ้าอย่างนั้นถึงเธอจะถามออกไป เขาก็คงไม่พูด

ดังนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องถามอยู่แล้ว

มาถึงหน้ารถ ผู้ช่วยเหมันตร์หยิบกุญแจรถออกมา ปลดล็อกประตูรถ

หลังจากปลดล็อกแล้ว ตอนแรกเขาจะเปิดประตูเบาะหลังให้เปปเปอร์กับมายมิ้นท์

สุดท้ายเขาเพิ่งยื่นมือออกไป มือเปปเปอร์ก็วางที่จับประตูรถก่อน แล้วเปิดประตูรถออก “ขึ้นรถ”

มายมิ้นท์ก็ไม่เกรงใจ โน้มตัวขึ้นรถไป

เพราะเธอหนาวมากจริงๆ

ส่วนบนยังโอเค ถึงจะหนาว แต่ก็พอรับไหว

แต่ส่วนที่เธอหนาวมากจริงๆ ก็คือเท้าสองข้าง

เพราะเข้าร่วมงานวันเกิดท่านย่า ต้องสวมชุดราตรี และชุดราตรีก็ต้องจับคู่กับรองเท้าส้นสูงคู่สวย

รองเท้าส้นสูงประเภทนี้ ไม่มีสำหรับฤดูหนาว ดังนั้นเท้าของเธอจึงเริ่มหนาวตั้งแต่ตอนได้สวมส้นสูง หนาวมาตลอดจนถึงตอนนี้ ซึ่งตอนนี้หนาวจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว

“ไปขับรถ” เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ขึ้นรถแล้ว ก็หันหน้าไปสั่งผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ด้านหลัง

ผู้ช่วยเหมันตร์ยักไหล่ จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วขึ้นไป

เปปเปอร์ขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย

หลังจากเขาขึ้นไปแล้ว ก็เคาะเบาะที่นั่งคนขับ “เปิดฮีตเตอร์”

เขารู้ตั้งแต่แรกว่ามายมิ้นท์หนาว

ใบหน้าเล็กของเธอ หนาวจนแดงไปหมดแล้ว ร่างกายก็หดเข้าหากัน

แล้วเมื่อครู่นี้ เขาเห็นเธอหนาวจนกระทืบเท้าด้วย

“ครับ ประธานเปปเปอร์” ด้านหน้า หลังจากผู้ช่วยเหมันตร์ตอบตกลง ก็เปิดฮีตเตอร์

ความร้อนสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก ในรถก็อุ่นขึ้น กำจัดความเย็นในรถออกไปแล้ว

ร่างมายมิ้นท์ที่เกร็ง ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง