รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 542

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า ฐานะของตนเองกับมายมิ้นท์ในใจของเขา ไม่นึกว่าจะไม่เท่ากัน

เธอ แพ้ให้มายมิ้นท์แล้ว!

พิศมัยราวกับได้รับแรงกระแทกลูกใหญ่ มึนงงไปหมด ท้ายที่สุดจึงนั่งลงไปบนโซฟา ดวงตาทั้งคู่ไม่มีชีวิตชีวา เหม่อลอย

เห็นอย่างนี้ แววตาของเปปเปอร์จึงปรากฏความรู้สึกออกมาไม่ชัดเจน แล้วโบกมือ ให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข็นเขาขึ้นไปข้างบน

ผู้ช่วยเหมันตร์จึงรีบทำตาม

อย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนก็มาถึงด้านบนแล้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์เปิดประตูห้องของเปปเปอร์ เข็นเขาเข้าไป “ประธานเปปเปอร์ คุณพูดอย่างนี้กับคุณนาย ไม่กลัวคุณนายเสียใจเหรอครับ?”

เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ: “บางเรื่อง มันยากที่จะหลีกเลี่ยง ทำให้เธอได้รู้ว่าฉันจะปฏิบัติต่อเธอกับมายมิ้นท์ยังไงก็ดี ถ้าเป็นอย่างนี้ เธอจะได้เกรงใจมายมิ้นท์บ้าง ไม่กล้าหาเรื่องมายมิ้นท์อีก”

“ก็จริงนะครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

เปปเปอร์หยิบดวงใจสีครามออกมาจากในกระเป๋า “ไปเตรียมน้ำยาล้างเครื่องประดับมาแก้วนึง”

สร้อยเส้นนี้โดนพิศมัยสวมไปแล้ว ถ้าไม่ล้างให้สะอาด เขาก็ไม่กล้าเอาไปให้มายมิ้นท์อีก

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่าเขาจะทำอะไร หลังจากตอบรับ จึงไปเตรียมทันที

เนื่องจากพิศมัยมีเครื่องประดับมากมาย ดังนั้นภายในคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์จะเตรียมน้ำยาทำความสะอาดที่เอาไว้ใช้สำหรับเครื่องประดับมากมายโดยเฉพาะตลอดทั้งปีเลย

ผู้ช่วยเหมันตร์ลงไปถามคนรับใช้ ไม่นานก็ถือน้ำยาล้างเครื่องประดับที่อยู่ในแก้ววัดปริมาตรขนาดใหญ่กลับมาที่ห้องของเปปเปอร์

เปปเปอร์ให้ผู้ช่วยเหมันตร์วางน้ำยาล้างไว้บนโต๊ะ หลังจากวางอย่างดีแล้ว เขาถึงได้หย่อนดวงใจสีครามเข้าไปในน้ำยาล้าง

ไม่กี่วินาที น้ำยาล้างก็เปลี่ยนเป็นสีขุ่นขึ้นมา

เปปเปอร์หยิบแท่งแก้วยาวๆแท่งหนึ่งขึ้นมาคนๆ คนดวงใจสีครามในน้ำยาล้างเบาๆ เพื่อให้ดวงใจสีครามได้รับการชำระล้างทุกซอกทุกมุม

ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังประคองผ้าขนหนูผืนหนึ่งยืนมองอยู่ข้างๆ

หลังจากรอให้น้ำยาล้างกลับมาใสอีกครั้ง เขาจึงส่งผ้าขนหนูไปให้ “ประธานเปปเปอร์ครับ”

เปปเปอร์หยิบผ้าขนหนูมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วใช้ที่คีบคีบดวงใจสีครามที่อยู่ในแก้ววัดปริมาตรขึ้นมา วางลงไปในผ้าขนหนู

ทำความสะอาดดวงใจสีครามเสร็จแล้ว มันเปลี่ยนไปเปล่งประกายแวววาวจ้าตามากกว่าตอนที่ยังไม่ได้ล้าง

โดยเฉพาะเพชรเม็ดหลัก ภายใต้แสงไฟที่สาดลงมา ยิ่งสะท้อนแสงออกมาหลากหลายสีสัน เปล่งประกายแวววาวมาก

เปปเปอร์หยิบผ้าขนหนูขึ้นมา เช็ดดวงใจสีครามเบาๆ เช็ดน้ำยาล้างที่หลงเหลืออยู่ที่ด้านบนออกไปจนหมดจด

“ไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าของฉัน หยิบกล่องออกมากล่องนึง” เปปเปอร์พลางเช็ด พลางสั่งผู้ช่วย เหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์ไปแล้ว ไม่นานก็ถือกล่องสวยๆกล่องหนึ่งออกมา

เปปเปอร์วางดวงใจสีครามที่เช็ดเสร็จแล้วลงไปในกล่อง “นายกลับไปเถอะ”

“ครับ!” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า หมุนตัวเดินออกไป

เปปเปอร์จึงหยิบมือถือขึ้นมา โทรไปหามายมิ้นท์

มายมิ้นท์รับสายอย่างรวดเร็ว “ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“รบกวนคุณหรือเปล่า?” เปปเปอร์วางมือถือไว้ที่ข้างหู พูดเบาๆ ไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับ

มายมิ้นท์กำลังนั่งทำงานอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ ได้ยินเขาพูด จึงเอนคอที่ค่อนข้างแข็งไปมา ยิ้มเล็กน้อย “ไม่รบกวน ฉันยังไม่นอนน่ะ ไม่ถือว่ารบกวนหรอก”

“งั้นก็ดี” เปปเปอร์กำลังเล่นกล่องที่อยู่ในมือ แล้วถามขึ้น: “ทำไมคุณถึงคืนดวงใจสีครามกลับมาล่ะ?”

มายมิ้นท์ชะงักเล็กน้อย สีหน้าแปลกไป “คุณมาถามฉันตอนนี้ คงไม่ได้เพิ่งจะรู้หรอกนะ?”

เปปเปอร์อืมออกมา “ใช่”

“จะเป็นไปได้ยังไง!” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ตอนนั้นฉันไปที่ห้องคนไข้ของคุณ มอบดวงใจสีครามให้พิศมัยไปแล้ว ให้เธอเอาไปคืนคุณ จะเป็นไปได้ยังไงที่คุณ......”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเธอก็นึกถึงพฤติกรรมของพิศมัย สีหน้าจึงแย่ขึ้นมาทันที “พิศมัยเก็บดวงใจสีครามเอาไว้ส่วนตัว ไม่ได้เอาให้คุณใช่ไหม?”

“ใช่” เปปเปอร์พยักหน้า ไม่ได้ปิดบัง “คืนนี้ผมกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ แล้วเจอเธอกำลังสวมดวงใจสีครามอยู่ ถึงได้รู้ว่าคุณคืนดวงใจสีครามกลับมา”

“เป็นอย่างนี้จริงๆด้วย เธอนี่ก็......”