รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 575

นี่ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงการปลอบใจอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองได้รับความเคารพ ได้รับการให้ความสำคัญ

“ขอบใจนะ” มายมิ้นท์ฝืนยิ้มออกมา

เปปเปอร์ให้เธอซบหัวลงบนไหล่ตัวเองอีกครั้ง “เอาเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้นอนเถอะ ผมว่าคุณลืมตาไม่ขึ้นแล้ว”

มายมิ้นท์รู้สึกหนักเปลือกตามากจริงๆ พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็หลับตาลงทันที

ความง่วงปกคลุมเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งหลับตาลงไม่นาน ก็หลับไป

เปปเปอร์ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอข้างหู จึงหันไปมอง

เห็นใบหน้าหญิงสาวหลับสบาย อดยิ้มอย่างอ่อนโยนไม่ได้ จากนั้นหยิบผ้าห่มคลุมตัวเธอกับตัวเอง เอียงหัวซบลงบนหัวเธอ แล้วหลับตาลง

หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ก็มาถึงเมืองเดอะซี

มายมิ้นท์เดินหาวตามหลังเปปเปอร์ ออกมาจากสนามบิน

ผู้ช่วยเหมันตร์ขับรถมารอนอกสนามบินแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองคน จึงรีบเดินเข้าไป “ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์”

“ผู้ช่วยเหมันตร์” มายมิ้นท์พยักหน้าและเอ่ยขึ้น

เปปเปอร์เอากระเป๋าเดินทางให้

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบยื่นมือมาลากไป

เปปเปอร์มองผู้หญิงข้างๆ “ต่อไปคุณจะกลับไปที่ไหน เทนเดอร์กรุ๊ปหรือคอนโดพราวฟ้า”

“กลับคอนโดพราวฟ้าก่อน” มายมิ้นท์คิดครู่หนึ่งและตอบ

เปปเปอร์พยักหน้า “เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ต้อง” เธอโบกมือไปมา “เมื่อวานซืนฉันขับรถมา รถจอดอยู่ลานจอดรถ ถ้าคุณไปส่งฉัน จะทำยังไงกับรถล่ะ ดังนั้นฉันกลับเองดีกว่า”

พูดพลาง เธอกำลังจะหันหลังเดินไป

เปปเปอร์รั้งมือเธอเอาไว้ “งั้นผมนั่งรถคุณ”

“หา?” มายมิ้นท์อึ้งไป “คุณจะนั่งรถฉันเหรอ”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์ตกตะลึง “คุณนั่งรถฉัน แล้วรถคุณล่ะ”

“ให้เหมันตร์ตามหลังมาก็พอแล้ว” เขามองไปทางเหมันตร์

เหมันตร์รีบดันแว่น ตอบอย่างจริงจังว่า “ได้ครับประธานเปปเปอร์ ผมจะไปขับรถเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เขาเปิดประตูฝั่งคนขับ และเข้าไปในรถ

มายมิ้นท์มุมปากกระตุก เห็นสีหน้าแน่วแน่ของชายหนุ่ม ที่จะขึ้นรถไปกับเธอ แล้วรู้สึกตลกมาก “ได้ งั้นคุณขึ้นรถสิ”

เธอหยิบกุญแจรถออกมา และกดสองที มีเสียงดังสองครั้ง ออกมาจากรถเบนซ์สีแดงที่อยู่ไม่ไกล

ทั้งสองคนเดินไป

เปปเปอร์เปิดประตูฝั่งคนขับให้เธอ

มายมิ้นท์ก็ไม่เกรงใจ ก้มตัวเข้าไปข้างใน

เปปเปอร์เดินอ้อมหน้ารถไปนั่งข้างคนขับ

ไม่นาน รถดำแดงสองคัน ขับออกจากสนามบิน มุ่งหน้าไปยังคอนโดพราวฟ้า

มายมิ้นท์ปรายตามองผู้ชายที่อยู่ข้างคนขับ “ดูคุณสิ มีความจำเป็นอะไร ที่พักของคุณ อยู่คนละทางกับที่พักของฉัน คุณไปกับฉัน เดี๋ยวต้องนั่งรถกลับมาอีกชั่วโมงกว่า”

“ไม่เป็นไร แค่มาเป็นเพื่อนคุณ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” เปปเปอร์หันมายิ้มกับเธอ

มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ “ตามใจคุณละกัน คนที่เหนื่อยคือคุณ”

เปปเปอร์ตอบรับ

มายมิ้นท์ส่ายหน้า ไม่ได้สนใจเขา ขับรถไปอย่างเงียบๆ

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ก็มาถึงคอนโดพราวฟ้า

มายมิ้นท์จอดรถตรงข้างทาง ที่เป็นตำแหน่งจอดรถ

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่ขับรถยนต์มายบัคตามหลังมา ก็หยุดลงเช่นกัน

มายมิ้นท์ปลดเข็มขัดออก มองผู้ชายที่กำลังปลดเข็มขัดเหมือนกัน “งั้นฉันขอขึ้นไปก่อน คุณก็กลับไปเถอะ ระวังตัวด้วย”

“ผมรู้แล้ว” เปปเปอร์พยักหน้า