รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 59

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากที่ขาวซีดลง แล้วพูดว่า “ฉันล้มเอง แต่ฉันรู้สึกว่าสาเหตุที่ฉันล้มมันไม่ธรรมดาเลย”

“มิ้นท์เธอกำลังสงสัยอะไรบางอย่างใช่ไหม? ” ลาเต้เฝ้ามองดูเธอ

มายมิ้นท์พยักหน้า “ฉันล้ม เป็นเพราะตอนที่ฉันออกมาจากห้องอาบน้ำ ฉันไปเหยียบอะไรลื่นๆเข้า แล้วตอนที่ล้มลงไปนั้น ฉันได้กลิ่นหอมๆกลิ่นหนึ่งด้วย น่าจะเป็นพวกครีมอาบน้ำนี่แหล่ะ”

“ทำไมถึงมีครีมอาบน้ำอยู่หน้าห้องอาบน้ำของเธอได้ล่ะ?” ลาเต้เบิกตาโพลงโตด้วยความประหลาดใจ

“ฉันก็ไม่แน่ใจ”

“หรือว่า จะมีใครบางคนไม่ระวังทำครีมอาบน้ำหก ดังนั้นมันก็เลยสาดกระจายอยู่หน้าห้องอาบน้ำของเธอ แล้วเธอก็บังเอิญไปเหยียบมันเข้าพอดีอย่างนั้นเหรอ?” ลาเต้ลูบคางคาดเดา

มายมิ้นท์หรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ก็มีความเป็นไปได้ แต่ความเป็นไปได้มันต่ำเกินไป”

“จะว่ายังไงดีล่ะ?”

มายมิ้นท์เอียงศีรษะไปมองเขาเล็กน้อย “เพราะว่าตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่ ฉันไม่ได้ยินว่ามีเสียงอะไรตกลงบนพื้นเลยนะ”

กล่าวได้ว่า มีคนจงใจแอบเทครีมอาบน้ำลงตรงหน้าห้องอาบน้ำของเธออย่างเงียบๆนั่นเอง

ลาเต้ลุกขึ้นทันที “ต้องเป็นส้มเปรี้ยวแน่ๆ ในรีสอร์ทแห่งนี้ ศัตรูของเรามีแค่เธอกับเปปเปอร์สองคนเท่านั้น เปปเปอร์เข้าไปในบ่อแช่น้ำร้อนหญิงไม่ได้ ดังนั้นก็มีแต่ส้มเปรี้ยวเท่านั้น”

“เป็นเธอ ตอนที่นายโทรมาหาฉันเมื่อคืนวาน เธอก็อยู่ตรงนั้นพอดี และเธอน่าจะได้ยินว่าฉันจะไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำ ดังนั้นเธอก็เลยตามฉันไป” มายมิ้นท์ยกมือที่อยู่บนผ้าห่มขึ้นมา

หน้าอกของลาเต้ยกตัวขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนั้นเป็นงูพิษโดยแท้ แจ้งตำรวจเลย เราจะต้องแจ้งตำรวจ เรื่องนี้จะเลิกแล้วต่อกันอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะ!”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า

มายมิ้นท์ห้ามเขาเอาไว้ “ไม่ต้องหรอก ในห้องอาบน้ำไม่มีกล้องวงจรปิด ก็เลยพิสูจน์ไม่ได้เลยว่านั้นเป็นครีมอาบน้ำที่เธอเท ถึงแม้จะตรวจได้ว่าครีมอาบน้ำที่อยู่บนพื้นเป็นครีมอาบน้ำที่เหมือนกับครีมอาบน้ำของเธอก็ตาม เธอก็สามารถโกหกได้ว่าเธอไม่ระวังเลยทำหก เราจึงไม่สามารถเอาผิดเธอได้เลย”

ลาเต้ขมวดคิ้วแน่น “นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ งั้นเราควรจะทำยังไงกันดี?”

มายมิ้นท์ครุ่นคิดสักครู่ แล้วจึงพูดว่า “เว้นแต่ว่า เราจะได้บันทึกเสียงที่เธอยอมรับว่าจงใจทำร้ายฉันมา ไม่อย่างนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะต้องเป็นอันยกเลิกกันไปเท่านั้น”

“นี่มันไม่ง่ายเลยนะ” ลาเต้ยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วจึงพูดว่า “งั้นฉันจะหาใครสักคนไปขู่เธอและเอาอุปกรณ์อัดเสียงไปด้วย เธอจะต้องสารภาพอย่างแน่นอน”

ดวงตาของมายมิ้นท์เปล่งประกายขึ้นมาในชั่วพริบตา ในขณะที่เธอกำลังจะตอบรับ กลิ่งที่อยู่หน้าประตูก็ดังขึ้น

“ใครอ่ะ?” ลาเต้เดินไปที่ประตู

พอประตูเปิดออก ก็เห็นเปปเปอร์กับส้มเปรี้ยวกำลังยืนอยู่หน้าประตูสองคน

“คุณลาเต้คะ” ส้มเปรี้ยวยิ้มให้ลาเต้เล็กน้อย

สีหน้าของลาเต้ก็ทลายลง ณ จุดนั้น แล้วดขาก็พูโด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงอกเกรงใจเลยแม้แต่น้อยว่า “พวกคุณมาทำไม?”

“พวกเรามาหามายมิ้นท์ เธออยู่ข้างในไหม?” สายตาของ เปปเปอร์จ้องมองไปที่ตัวเขา

เสื้อผ้าชุดนี้ของเขาเหมือนกับชุดที่เขาใส่เมื่อคืนไม่มีผิด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาได้พักค้างคืนที่ห้องของมายมิ้นท์เมื่อคืนนี้

เมื่อคิดถึงมายมิ้นท์กับลาเต้อยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสอง ดวงตาของเปปเปอร์ก็มืดลง และภายในหัวใจของเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่สามารถอธิบายได้

“ลาเต้ ใครมาอ่ะ?” มายมิ้นท์ถามด้วยเสียงที่อ่อนแอเล็กน้อยดังออกมาจากในห้อง

ลาเต้ก็ไม่ได้ปิดบังเธอ ในขณะที่กำลังมองชายหญิงที่อยู่ข้างหน้า เขาก็ตอบเสียงดังกลับไปว่า “ประธานเปปเปอร์กับคุณส้มเปรี้ยวบอกว่ามาหาเธอน่ะ ”

ภายในห้องเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงของมายมิ้นท์จะดังขึ้นมาใหม่อีกรอบว่า “ให้พวกเขาเข้ามาสิ”

ลาเต้เอียงตัวไปด้านข้างอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ” ส้มเปรี้ยวพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่กำลังจูงเปปเปอร์เข้าไปข้างใน

ลาเต้กลอกตามองบน แล้วก็ปิดประตูและเดินตามหลังพวกเขาไป

มายมิ้นท์นั่งพิงหลังหัวเตียง ซึ่งเธอกำลังสวมใส่ชุดนอนหลวมๆ มีผ้าพันแผลที่ศีรษะ สีหน้าขาวซีด และร่างกายดูบอบบางเป็นอย่างมาก