รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 592

ลุงมีมองดูทั้งสองด้วยความไม่สบายใจ สุดท้ายก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดตาตัวเอง“นั่นอะไรนะ ชายชราอย่างผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยครับ พวกคุณต่อเลย พวกคุณต่อเลยครับ”

ขณะที่พูดอยู่ เขาก็ได้เดินถอยหลัง เตรียมจะเดินออกจากศาลาริมน้ำ

ขณะที่มายมิ้นท์ฟังคำพูดของลุงมี พึ่งจะได้สติมาได้ว่าตัวเองยังถูกเปปเปอร์กอดในอ้อมแขนของเขาอยู่ ใบหน้าก็แดงก่ำในทันที จากนั้นก็รีบผลักผู้ชายคนนี้ออก และก้มศีรษะยืนอยู่ด้านข้าง

เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าอ้อมแขนตัวเองว่างเปล่า มีร่องรอยของความเสียใจแวบเข้ามาในดวงตาของเขา และเม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วพูดว่า：“เอาเถอะลุงมี ในเมื่อได้เข้ามาแล้ว ยังจะออกไปอีกทำไมล่ะครับ？”

ลุงมีได้หยุดฝีก้าวนั้น นำมือที่อยู่บนตานั้นลงมา มองดูทั้งสองที่แยกออกจากกันแล้ว ยิ้มด้วยความเขินอายเล็กน้อย“ขอโทษนะครับ คุณชายใหญ่ ที่รบกวนพวกคุณ”

“เอาเถอะ มีเรื่องอะไรหรือครับ？”เปปเปอร์ได้สะบัดมือ ส่งสัญญาณให้เขาว่ารีบพูดเรื่องสำคัญ

ลุงมีได้กระแอมเล็กน้อย“คืออย่างนี้นะครับ ได้จัดเตรียมห้องพักเรียบร้อยหมดแล้วครับ นายหญิงให้ผมเรียกพวกคุณรีบไปพักผ่อนครับ”

“รู้แล้วครับ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนนี้เลยครับ”เปปเปอร์พยักหน้า

“ถ้างั้นคุณชายใหญ่ครับ ผมกลับก่อนนะครับ” ลุงมีได้ชี้ไปที่ด้านหลัง

เปปเปอร์ตอบตกลงไป

ลุงมีรีบหันกลับและเดินจากไป

ในศาลาริมน้ำนั้นเหลือเพียงแต่เปปเปอร์และมายมิ้นท์สองคนนี้อีกครั้งหนึ่ง

เปปเปอร์ได้ถือกล่องรองเท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงของมายมิ้นท์นั้น“ไปเถอะ ผมพาคุณไปที่ห้องพักของคุณเอง”

“โอเคค่ะ”มายมิ้นท์ได้จับที่แก้มเล็กน้อย แล้วตอบกลับไป

ทั้งสองคนเดินออกจากศาลาริมน้ำด้วยกัน และเดิมตรงไปทางห้องพัก

หลังจากไม่กี่นาทีผ่านไป เปปเปอร์ได้พามายมิ้นท์มาถึงด้านหน้าประตูของห้องพักห้องหนึ่ง“นี่เป็นห้องพักของคุณ คืนนี้พักผ่อนให้ดีๆนะครับ”

มายมิ้นท์ได้ถือกล่องที่อยู่ในมือของเขากลับ“ฉันรู้แล้วค่ะ คุณด้วยนะคะ ถ้างั้นฉันเข้าไปก่อน？”

“เข้าไปเถอะครับ”เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์ได้โบกมือให้กับเขา ได้หันกลับกำลังจะเดินเข้าพัก

ทันใดนั้น เปปเปอร์ก็ได้เรียกเธอไว้“รอก่อนมายมิ้นท์”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ？”มายมิ้นท์ได้หันศีรษะกลับ มองดูเขาด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัย

ริมฝีปากอันบางของเปปเปอร์ได้ขยับ “อย่าลืมคำพูดของคุณในคืนนี้นะครับ คุณเคยพูดแล้ว ว่าให้เวลาครึ่งเดือนในการจัดการกับความรู้สึกของคุณ หลังจากครึ่งเดือนนั้น พวกเราจะอยู่ด้วยกัน”

มายมิ้นท์มองไปที่ใบหน้าที่ตึงเครียดของเขา และยิ้มออกมาทันที“ฉันไม่ได้ลืมค่ะ”

เขานั้นกลัวมากแค่ไหนกับการที่เธอจะลืมมันไป จากนั้นก็ผิดคำพูดเนี่ย

มิเช่นนั้นแม้แต่เธอจะกลับไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อนนั้น เขายังจะต้องดึงเธอไว้เพื่อเตือนเธอ

“ถ้างั้นก็ดีครับ”เมื่อเปปเปอร์ได้ยินคำตอบของมายมิ้นท์แล้ว ใบหน้าที่ตึงเครียดนั้นก็คลายลงในทันที และมือที่จับแขนของเธอก็ค่อยๆ คลายออกแล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาอีกครั้ง“ไปพักผ่อนเถอะครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะครับ”

“เจอกันพรุ่งนี้เช้าค่ะ！”มายมิ้นท์ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า ได้เดินเข้าไปที่ห้องพัก

เมื่อมองดูประตูที่ปิดลงนั้น ริมฝีปากบางๆของเปปเปอร์ก็ค่อยๆยกขึ้น เขายิ้มแล้ว

“คุณชายใหญ่คะ”ทันใดนั้น ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นจากด้านหลังของเขา

เปปเปอร์ได้เก็บรอยยิ้มบนใบหน้านั้น และได้หันหลังกลับไป“ป้าแดงครับ คุณไม่ได้อยู่ที่ท่านย่าหรือ มาทำอะไรที่นี่หรือครับ？”

ป้าแดงยิ้มเล็กน้อย“นายหญิงให้ฉันเชิญคุณไปค่ะ”

“ท่านย่ามีเรื่องจะคุยกับผมหรือครับ？”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ป้าแดงพยักหน้า“ใช่ค่ะ”