รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 616

นี่เป็นเรื่องของตระกูลกิตติภัคโสภณ เธอรู้ ว่าเธอต้องการจะจัดการเอง และไม่ต้องการให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้อง

ดังนั้นเขาจึงเคารพในการตัดสินใจของเธอ และเต็มใจที่จะรอเธออยู่ที่นี่

มายมิ้นท์ได้ยิ้มให้กับเปปเปอร์เล็กน้อย จากนั้นก็หันกลับไปหาเลขาซินดี้ แล้วเดินตรงไปทางป้ายสุสานของคุณพ่อทางนั้น

ดารามายได้คุกเข่าตรงหน้าป้ายสุสานนั้น บนศีรษะไม่มีร่มเลย ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยสายฝน ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมแนบติดกับลำตัวหมด คนทั้งคนดูย่ำแย่ไปหมด

และแน่นอน โดยภายใต้เงื่อนไขที่เพิกเฉยในสีหน้าท่าทางที่บิดเบี้ยวอันน่าสะพรึงกลัวของเธอ

“มาย、มิ้นท์！”เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์เดินมา ดารามายกัดฟันด้วยความแค้นแล้วพูดคำสองคำนี้ออกจากปาก จากนั้นก็พยายามลุกขึ้นจากพื้นด้วยขาของตัวเอง

แต่เมื่อหัวเข่าของเธอพึ่งจะห่างออกจากพื้นได้หนึ่งเซนติเมตร บอดี้การ์ดทั้งสองก็ได้กดไหล่ของเธอลง

เสียงดังตุ้บ หัวเข่าของดารามายถูกกดลงสู่พื้นอีกครั้งหนึ่ง มันเจ็บจนเธอร้องออกมา“ปล่อยฉันนะ พวกคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันเป็นรองประธานของเทนเดอร์กรุ๊ป พวกคุณช่างกล้ามากที่ทำกับฉันเช่นนี้ เชื่อไหมว่าฉันจะไล่พวกคุณออกแน่！”

เธอได้หันศีรษะ ถลึงตาใส่บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังนั้นด้วยความดุร้าย

บอดี้การ์ดทั้งสองก็มีความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย และได้มองไปที่มายมิ้นท์ทีละคน

มายมิ้นท์ได้โบกมือเล็กน้อย แล้วส่งสายตาให้พวกเขาวางใจ จากนั้นก็มองไปที่ดารามาย พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า：“คุณไล่พวกเขาออกไม่ได้หรอก ยังไม่พูดถึงว่าคุณเป็นเพียงรองประธานที่ไม่มีอำนาจใดๆ ถึงแม้คุณจะมีอำนาจ แต่หากประธานใหญ่อย่างฉันต้องการจะปกป้องพวกเขา คุณก็ไม่มีสิทธิ์ในการไล่พวกเขาออก”

“คุณ……”ดารามายได้ถลึงตาใส่เธอก่อน จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ได้ มายมิ้นท์ ตำแหน่งคุณสูงกว่าฉัน ฉันสู้คุณไม่ไหวหรอก ถือว่าคุณเก่ง ！”

มายมิ้นท์มองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นเยือก ไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับเธอต่อไป และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“รู้ไหมทำไมฉันถึงต้องพาคุณมาที่นี่？”

ดารามายยิ้มอย่างเย็นชาเล็กน้อย“ใครจะไปรู้ว่าคุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมา！”

สีหน้าของมายมิ้นท์เย็นชายิ่งกว่าเดิม“ฉันให้คนจับคุณคุกเข่าอยู่ที่นี่ ฉันก็คิดว่าอย่างน้อยคุณก็จะดูว่าป้ายสุสานที่อยู่ตรงหน้าคุณนั้นเป็นใคร แต่ฉันกลับคิดไม่ถึงเลย ว่าคุณคุกเข่าอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว กลับไม่แม้แต่จะมองดูเลยสักนิดเดียว”

เธอรู้สึกผิดหวังแทนคุณพ่อจริงๆเลย！

ในขณะที่ดารามายฟังคำพูดของมายมิ้นท์ ก็ได้กลอกตาใส่“ฉันว่ามายมิ้นท์คุณบ้าแล้วหรือเปล่า？คุณไม่มีเรื่องอะไรแล้วพาฉันมาสถานที่ที่มืดครึ้มน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ก็เพื่อให้ฉันมาดูป้ายสุสานตรงหน้านี้หรือ？เหอะ มันช่างตลกสิ้นดี ทำไมฉันต้องมาดูสิ่งของนี้ด้วย！”

“สิ่งของนี้หรือ？”ครั้งนี้มายมิ้นท์ได้โกรธแล้วจริงๆ เธอได้กำมือแน่น มองดูดารามายด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ตะโกนพูดออกไปด้วยความโกรธว่า：“ที่แท้ป้ายสุสานของคุณพ่อ สำหรับคุณแล้วเป็นเพียงสิ่งของเท่านั้นหรือ？”

“ป้ายสุสานของคุณพ่อ？”รูม่านตาของดารามายหดตัวลง จากนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างเร็วมองไปทางด้านหน้า ก็เห็น‘สุสานไตรภูมิ’สี่คำนี้บนป้ายสุสานนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นความซับซ้อนในทันที มีความร้อนตัว มีความตื่นตระหนก มีความกลัว แต่สิ่งเดียวที่ไม่มีคือความรู้สึกผิดกับความโศกเศร้าที่มายมิ้นท์ต้องการเห็น

ไม่มีเลยสักนิดเดียว！

“ดารามาย คุณช่างไม่มีหัวใจและโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ คุณพ่อแท้ๆของคุณ ก็ฝังอยู่ตรงหน้าของคุณแล้ว แต่คุณกลับไม่มีความเสียใจเลยสักนิด ช่างเลือดเย็นไร้น้ำใจจนทำให้คนรู้สึกน่ากลัว”มายมิ้นท์มองดูดารามายราวกับมองดูสัตว์ประหลาดเช่นนั้น

ดารามายรู้อยู่แล้วว่าคำพูดนี้ของเธอหมายถึงอะไร มีแสงแวบวาบผ่านที่ดวงตาของเธอ จากนั้นก็โต้ตอบด้วยเสียงสูง“ฉันเลือดเย็นหรือ？เหอะ นั่นก็เพราะเขาสมควรได้รับทั้งนั้น！”

ดารามายจ้องมองที่ป้ายสุสานด้านหน้าด้วยสายตาคู่นั้นโดยไม่กะพริบเลย“ฉันกับคุณก็เป็นลูกสาวของเขาเหมือนกัน มีสิทธิ์อะไรเขาถึงเข้มงวดกับฉันขนาดนั้น แต่กลับรักคุณเป็นพิเศษ ฉันไม่พอใจเลยสักนิด มันไม่ยุติธรรม ในเมื่อเขาในฐานะที่เป็นคุณพ่อคนหนึ่ง จะปฏิบัติต่อเราสองคนต่างกันเช่นนี้ งั้นก็อย่าโทษฉันที่ไม่เห็นเขาในฐานะพ่อ！”

“เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดว่าคุณจะคิดเช่นนี้”มายมิ้นท์มองดูเธอด้วยความเจ็บปวด“ก่อนหน้านั้นฉันก็เคยพูดแล้ว ว่าคุณพ่อปฏิบัติต่อพวกเราทั้งสองเหมือนกัน คุณต่างหากที่ดื้อด้าน เป็นคนไม่ดีเอง ดังนั้นคุณพ่อถึงได้เข้มงวดกับคุณขนาดนั้น เขาหวังให้คุณเป็นคนดี แต่ความพยายามของเขา กลับถูกคุณเข้าใจผิดเช่นนี้ ฉันรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนคุณพ่อมาก”

“คุณจะไปรู้อะไรกันล่ะ？”ดารามายทำเสียงสูงขึ้นมาทันที“เขาทั้งรักทั้งเอ็นดูคุณขนาดนั้น แน่นอนว่าคุณก็ต้องพูดจาดีแทนเขาอยู่แล้ว”