รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 626

ผู้ช่วยเหมันตร์ถูกลมที่ประตูพัดมากระทบกับใบหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบคลำจมูกของตนเอง

อ้อ มองดูแล้วประธานเปปเปอร์ไม่อยากจะให้เขาเข้าไปสินะ

ไม่ให้เข้าก็ไม่เข้า! เขาไม่อยากจะเข้าไปเห็นสภาพของสองคนนั้นสักหน่อย

ผู้ช่วยเหมันตร์ยักไหล่แล้วหันหลังเดินตรงไปที่ลิฟต์

ภายในคอนโด เปปเปอร์ถือถุงสองใบกลับมาที่ห้องนั่งเล่น

เมื่อเขาวางของลงมายมิ้นท์ก็เดินออกมาจากห้อง

เธอล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเขาวางของเอาไว้บนโต๊ะเธอก็ถามออกมาด้วยความสงสัย “นั่นอะไร?”

“อาหารเช้าครับ” เปปเปอร์หยิบถุงหนึ่งออกมาแล้วพูดว่า “ผมให้ผู้ช่วยเหมันตร์เอามาให้น่ะ”

มายมิ้นท์พยักหน้าเป็นความหมายว่าเธอรู้แล้ว

เปปเปอร์มองดูเธอแล้วถามว่า “ผมยืมห้องใช้หน่อยได้ไหม?”

“ทำอะไรคะ?” มายมิ้นท์กะพริบตามองเขาด้วยความงุนงง

เปปเปอร์หยิบอีกถุงหนึ่งขึ้นมาแล้วพูดว่า “เปลี่ยนชุด”

มายมิ้นท์เหลือบตามองดูไปที่ถุงใบนั้นแล้วทำหน้าบูดบึ้ง เบ้ปากตอบว่า “คุณแอบเข้าไปในห้องฉันบ่อยๆ ไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ถ้าคุณอยากจะใช้ห้องฉันก็เข้าไปเลยสิ จะมาเอ่ยถามฉันทำไมอีก?”

เปปเปอร์ฟังออกถึงน้ำเสียงอันเยาะเย้ยของเธอ เขากระแอมเบาๆ ออกมา “ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าผมไม่ต้องแอบเข้าไปแล้วสินะ?”

เขาจะเข้าไปอย่างเปิดเผย

“คุณยังอยากจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ?” มายมิ้นท์จ้องเขาตาเขม็ง

เปปเปอร์เผยอริมฝีปากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เนื่องจากเขารู้ดีว่าตนไม่ควรจะก่อไฟขึ้นให้มากกว่านี้ เพราะหากว่าเธอโมโหขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไงดี

เมื่อมายมิ้นท์เห็นว่าเปปเปอร์หุบปากของเขาลงแล้ว เธอก็ถอนลมหายใจออกมา “เอาล่ะค่ะ คุณรีบเข้าไปเถอะ"

เธอโบกมือเป็นความหมายให้เขารีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เปปเปอร์ตอบรับ จากนั้นจึงเดินถือชุดเข้าไปในห้องของเธอ

ในไม่ช้าเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย มายมิ้นท์จัดเตรียมอาหารเช้าออกมาวาง

เปปเปอร์เดินตรงเข้าไปลากเก้าอี้ออกมานั่งและกินอาหารเช้ากับเธอ

หลังจากกินไปได้เพียงครึ่งหนึ่ง โทรศัพท์มือถือของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์วางตะเกียบในมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองดู

เปปเปอร์จ้องมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอแล้วถามว่า “ใคร?”

“การันต์” มายมิ้นท์ไม่ได้ปิดบังเขา เธอรีบกลืนอาหารที่อยู่ในปากแล้วตอบ

เปปเปอร์จึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ถ้าเป็นการันต์ก็ไม่มีปัญหา

แค่ไม่ใช่ศัตรูหัวใจก็พอ เขาไม่สนใจหรอก

เปปเปอร์ก้มหน้ารับประทานอาหารเช้าต่อ มายมิ้นท์รับสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือข้างหู “สวัสดีค่ะคุณหมอการันต์”

อีกฝ่ายของโทรศัพท์เมื่อการันต์ได้ยินว่าเป็นเสียงเธอ เขาจึงตั้งใจแซวว่า ทำไมไม่ใช่เปปเปอร์เป็นคนรับสายล่ะครับ?”

มายมิ้นท์เงยหน้ามองดูเปปเปอร์ “เขาทานอาหารเช้าอยู่ค่ะ”

การันต์เลิกคิ้วขึ้น “โอ้ เขายังอยู่ที่บ้านคุณอีกเหรอ?”

“ค่ะ……” มายมิ้นท์ตอบรับ

การันต์เปิดลำโพงโทรศัพท์มือถือและวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะถอดแว่นตาออกมาแล้วหยิบกระดาษเช็ดแว่นออกมาเช็ดพลางพูดว่า “ดูเหมือนเมื่อคืนเปปเปอร์ไม่ได้โกหกผม พวกคุณกำลังจะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ”

มายมิ้นท์บีบรอยยิ้มที่มุมปาก “ก็ทำนองนั้นค่ะ เขาทำเรื่องราวต่างๆ ให้ฉันมากมายเหลือเกิน อีกอย่างตอนนี้เขาก็จริงใจกับฉัน ดังนั้น…… ฉันจึงเต็มใจที่จะก้าวออกมาเพื่อเชื่อเขาและลองดูอีกสักครั้ง”

ฝั่งตรงข้ามเมื่อได้ยินประโยคนี้ของเธอ เปปเปอร์ก็วางตะเกียบลง เงยหน้ามองดูเธอด้วยสายตาอันลึกซึ้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “มายมิ้นท์ ขอบคุณนะครับ”

ขอบคุณที่คุณยอมเชื่อผม

มายมิ้นท์เข้าใจถึงคำว่าขอบคุณของเขา เธอจึงยกโทรศัพท์มือถือห่างออกไปเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณควรจะขอบคุณที่ตัวเองในตอนนั้นถูกสะกดจิต ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นล่ะก็ฉันคงไม่ยกโทษให้คุณง่ายๆ หรอก”