รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 628

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้าจากนั้นเดินตามเธอออกไป

หลังจากนั้นประมาณสี่สิบกว่านาทีก็เดินทางมาถึงเทนเดอร์กรุ๊ป

มายมิ้นท์เปิดประตูรถแล้วเดินลงไป เธออ้อมจากทางด้านหน้ารถไปอีกฝั่ง จากนั้นเคาะไปที่กระจกรถของเปปเปอร์

เปปเปอร์จึงได้ลดกระจกลดลง

มายมิ้นท์ยืดตัวตรงพูดว่า “ฉันไปก่อนนะคะ คุณและผู้ช่วยเหมันตร์รีบเดินทางไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์เถอะค่ะ ขับรถระมัดระวังความปลอดภัยด้วย”

“วางใจได้เลยครับคุณมายมิ้นท์ ผมจะไม่ให้ประธานเปปเปอร์เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน” ที่ด้านหน้าฝั่งคนขับ ผู้ช่วยเหมันตร์หันหลังกลับมาพูด

เปปเปอร์จ้องมองไปที่ผู้ช่วยเหมันตร์ด้วยใบหน้าอันเย็นชา “ผมสั่งให้คุณพูดมากเหรอ?”

มายมิ้นท์กำลังพูดกับเขาอยู่ต่างหาก เขายังไม่ทันจะตอบอะไรก็ถูกผู้ช่วยเหมันตร์แทรกเข้ามาเสียแล้ว

ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

ผู้ช่วยเหมันตร์จ้องไปยังสายตาที่ตักเตือนมาของเปปเปอร์ แต่เป็นเพราะเขาพูดมากไปเองดังนั้นจึงได้แต่หดคอลงแล้วหันหลังกลับไป แกล้งทำเป็นคนล่องหนไม่อยู่ที่นั่น

ใช่สิ เขาหุบปากเองก็ได้ เขาไม่พูดอะไรแล้ว

มายมิ้นท์มองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์ ที่ทำท่าทางนั่งตัวตรงเนื่องจากถูกดุ จากนั้นก็มองไปยังเปปเปอร์ที่ดูไม่พออกพอใจ ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะขำออกมา “เอาล่ะค่ะ ฉันไม่พูดอะไรมากแล้ว พวกคุณเองก็รีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวจะถึงช่วงเวลาเข้างานรถเยอะ รถติดแล้วจะอันตรายเอา”

เปปเปอร์พยักหน้าตอบรับ “ครับ เหมันตร์ ออกรถได้”

“ครับผม” ผู้ช่วยเหมันตร์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าตอบรับแล้วกำลังจะติดเครื่องรถ

แต่จู่ๆ ดูเหมือนว่ามายมิ้นท์จะนึกอะไรขึ้นได้ เธอยื่นมือเข้าไปตรงหน้าต่างกระจกรถที่เปปเปอร์กำลังปรับขึ้น เพื่อไม่ให้เขาปิดกระจก

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

“มีอะไรครับ?” เปปเปอร์ปล่อยมือจากที่บังคับกระจกรถแล้วมองไปยังเธอ

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากของเธอ “สองวันนี้…… คุณอย่าปิดโทรศัพท์นะ”

เธอเคยสัญญากับท่านย่าเอาไว้ว่าในวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณแม่เขาจะอยู่เป็นเพื่อนเขา

อีกอย่างท่านย่าบอกกับเธอว่า ทุกวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่เขา เขาก็มักจะเปลี่ยนไปเป็นผิดปกติ

และวันครบรอบนี้ก็คืออีกสองวัน ดังนั้นเพื่อให้เธอติดต่อกับเขาได้ตลอดเวลา เพื่อให้เธอสามารถตามตัวเขา รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เธอจึงทำได้เพียงเตือนเขาไม่ให้เขาปิดเครื่อง

“ทำไมล่ะครับ?” เปปเปอร์รู้สึกไม่เข้าใจกับคำพูดของมายมิ้นท์เมื่อครู่

มายมิ้นท์ก้มหน้าลง “คุณไม่ต้องถามฉันหรอกว่าทำไม คุณแค่ทำตามก็พอ”

เธอจะบอกกับเขาตอนนี้ไม่ได้ว่าวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่เขากำลังจะมาถึงแล้ว

ไม่อย่างนั้นเขาคงจะมีอารมณ์แปรปรวนไปซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามากน้อยแค่ไหน

เปปเปอร์จ้องมองไปที่มายมิ้นท์อยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะพยักหน้าตอบรับ “ครับ”

มายมิ้นท์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะคะ”

“ผมไม่เคยปิดเครื่องและเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ส่ายไปมาให้เธอเห็น

มายมิ้นท์พยักหน้า “ดีแล้วค่ะ แล้วก็พกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเข้าใจไหมคะ”

เปปเปอร์ตอบรับเบาๆ “ครับ”

“เอาล่ะค่ะไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย” เธอโบกมือให้แก่ชายหนุ่มแล้วหันหลังเดินไปยังประตูใหญ่ของเทนเดอร์กรุ๊ป

เปปเปอร์มองตามหลังเธอไปอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเธอเดินเข้าไปในอาคารแล้วจึงละสายตากลับมา ปรับกระจกรถขึ้น ริมฝีปากเรียวบางออกคำสั่งว่า “ออกรถได้”

“ครับผม” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับแล้วสตาร์ทรถ

ระหว่างทาง ผู้ช่วยเหมันตร์ลังเลอยู่หลายครั้ง แต่ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางกระจกหลัง แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ ท่านว่า ประโยคเมื่อสักครู่ของคุณมายมิ้นท์หมายความว่าอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องกำชับให้ท่านอย่าปิดเครื่องสองวันนี้ และก็อย่าห่างจากโทรศัพท์?”

เปปเปอร์หรี่ตาลงโดยไม่ได้ตอบอะไรเขา

ทำไมกันน่ะเหรอ?

ที่จริงเขาก็พอจะเดาเหตุผลได้ น่าจะเป็นเพราะวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่เขา

ไม่อย่างนั้นทำไมเธอจึงไม่กำชับแบบนี้ก่อนหน้าหรือหลังจากนี้ จะต้องเป็นสองวันนี้ ด้วยเหตุนี้เองนอกจากเหตุผลนี้แล้วเขาคิดอย่างอื่นไม่ออกเลย

ส่วนทำไมเธอถึงจำวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่เขาได้ คาดว่าน่าจะมีคนบอกเธอ

เเละคนคนนั้นเป็นใครเขาเองก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว