รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 646

เธอปิดประตูแล้วเดินเข้าไป “ยังไม่บ่ายเลย”

“ตอนบ่ายผมมีธุระ เลยต้องไปโรงพยาบาลก่อนล่วงหน้า” เปปเปอร์ยืนขึ้นมาตอบเธอ

มายมิ้นท์พยักหน้า “คุณมาแล้วทำไมไม่บอกฉัน?”

“ผมอยากจะเซอร์ไพรส์คุณไง” เปปเปอร์ยิ้มให้เธอ

มายมิ้นท์มองบนใส่เขา “ขอโทษด้วยนะคะ มีแต่ตกใจ ไม่มีเซอร์ไพรส์”

“ไม่มีจริงเหรอ?” สายตาของเปปเปอร์มืดมนลง “ผมคิดว่าคุณเจอผมแล้วจะดีใจซะอีก”

“เอาล่ะ หยุดเสแสร้งได้แล้ว” มายมิ้นท์จะไม่รู้ได้ยังไงว่าสีหน้าที่ผิดหวังของเขา เขาตั้งใจทำให้เธอดู เพราะอยากให้เธอยอมรับว่าเธอดีใจที่ได้เจอเขา

แต่เปปเปอร์กลับจะเสแสร้งให้ถึงที่สุด ถ้าเธอไม่พูด เขาก็จะไม่หยุด

เขาจึงมองไปที่มายมิ้นท์ด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง เห็นปากของมายมิ้นท์กระตุก เขาก็ตลก

ก็ได้ เธอยอมเขาแล้ว

มายมิ้นท์นวดขมับแล้วพูดว่า “ก็ได้ ฉันดีใจมากเลยที่เจอคุณ โอเคไหม?”

สีหน้าที่ผิดหวังของเปปเปอร์กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เขาพยักหน้า “โอเคแล้ว”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “คุณนี่มันจริงๆเลย”

เปปเปอร์ยิ้มอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาถาม “คุณพึ่งประชุมเสร็จ ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม?”

“ยังไม่ได้กินค่ะ” มายมิ้นท์วางโน๊ตบุ๊คในมือลง จากนั้นก็เดินไปที่เครื่องกดน้ำตรงมุมห้อง กดน้ำพร้อมกับถามเขาว่า “แล้วคุณล่ะ?”

“ผมก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน ตั้งใจมากินกับคุณโดยเฉพราะเลย” เปปเปอร์นั่งลงอีกครั้ง

มายมิ้นท์ถือแก้วสองใบกลับมา จากนั้นก็ยื่นแก้วอีกใบหนึ่งให้เขา “โอเค งั้นฉันบอกให้เลขาซินดี้ไปซื้ออาหาร คุณอยากกินอะไรคะ?”

“ผมไม่รู้ แล้วแต่คุณเลย” เปปเปอร์ส่ายหน้า

มายมิ้นท์เหลือบมองเขา ไม่ได้บังคับให้เขาพูด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาห้องทำงานของเลขาซินดี้ จากนั้นก็บอกชื่ออาหารสองสามอย่าง

เปปเปอร์ได้ยินชื่ออาหารสองสามอย่างที่เธอพูด เขาก็ขยับคิ้วสีดำเบาๆ

อาหารสองสามอย่างนั้น ล้วนแต่เป็นอาหารที่เขาชอบ

“หมดแล้ว เดี๋ยวส่งมาที่ห้องทำงานของฉันได้เลย ตะเกียบสองคู่นะ” มายมิ้นท์พูดกับอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์จากนั้นก็วางสาย

จู่ๆเปปเปอร์ก็ยื่นมือออกมาโอบเอวเธอแล้วดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง

มายมิ้นท์ถอยหลังไปนั่งลงบนตักเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอตกใจ “เปปเปอร์คุณจะทำอะไร!”

“มายมิ้นท์” เปปเปอร์เอาหน้ามุดตรงหลังของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเบาๆ “คุณดีกับผมจังเลย สั่งของโปรดผมทั้งนั้นเลย”

มายมิ้นท์หันไปมองเขา “ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้คุณเป็นแขกล่ะ แขกมาหา ก็ต้องสั่งอาหารตามความชอบของแขกไม่ใช่เหรอ?”

แขก?

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างรวดเร็ว “ผมไม่ใช่คนในครอบครัวหรอกเหรอ?”

มายมิ้นท์ยิ้มให้เขา “ตอนนี้คุณยังไม่ใช่!”

“ไม่ช้าก็เร็ว” มือที่โอบเอวของเธอก็โอบแน่นขึ้น เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ดังนั้นตอนนี้บอกว่าผมเป็นคนในครอบครัวมันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ? ก็แค่พูดก่อนล่วงหน้า”

“มันก็แค่ล่วงหน้า” มายมิ้นท์จับมือเขาออกแล้วลุกขึ้นจากตักของเขา “แล้วอีกอย่าง ใครจะรู้ว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น บางที คุณยังไม่ทันได้เป็นคนในครอบครัวของฉัน เราก็อาจจะต้องแยกจากกันอีก”

ประโยคนี้ ทำให้สีหน้าของเปปเปอร์เปลี่ยนไปทันที บรรยากาศรอบตัวก็อึดอัดขึ้นไม่น้อย

“อย่าพูดแบบนี้!” เปปเปอร์จับมือมายมิ้นท์แล้วมองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง “เราจะไม่แยกจากกันอีก ไม่เด็ดขาด!”

สีหน้าของเขาจริงจังขนาดนี้ มันทำให้มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อ

ที่จริงเธอก็แค่อยากล้อเล่นกับเขา ตั้งใจบอกว่าอาจจะแยกจากกันอีก

แต่เธอคิดไม่ถึงว่า ปฏิกิริยาของเขาจะเป็นแบบนี้