รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 650

สรุปก็คือ เธอไม่เคยเจอหมอที่หมือนเขามาก่อน ไม่คิดว่าจะกอบกู้โลกยังไง แล้วยังเอาแต่คิดว่าจะฆ่าคนยังไง

บอกว่าเขาเป็นหมอ ไม่สู้บอกว่าเป็นปีศาจยังจะดีกว่า

การันต์เข้าใจความหมายของมายมิ้นท์ เขาจับแว่นตาแล้วยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง สำหรับคนทั่วไปหรือคนที่ไม่มีความเคียดแค้นกับผม ผมไม่มีทางทำอะไรพวกเขาแน่นอน ผมจะทำกับพวกคนเลวเท่านั้น แล้วคุณไม่รู้สึกว่า ปีศาจฆ่าปีศาจมันน่าสนุกเหรอ?”

มายมิ้นท์พูด “คุณมีความสุขก็ดีค่ะ”

ช่างมันเถอะ เขาบอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไรคนทั่วไป จะทำแค่กับพวกคนเลว

งั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว

ในตอนนี้เอง จู่ๆเปปเปอร์ก็เอามือปิดหูแล้วมองไปที่การันต์ด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปอย่างพูดเรื่องคาวเลือดพวกนี้กับเขา”

มันทำให้หูของเขาสกปรก

เห็นท่าทีของเปปเปอร์ การันต์ก็เบะปากเบาๆ แต่ไม่พูดอะไร

มายมิ้นท์ดึงมือที่ปิดหูของเปปเปอร์ออก “เอาล่ะเปปเปอร์ ไม่เป็นไร ก็แค่คำพูด ไม่ได้คาวเลือดจริงๆซะหน่อย ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ไปกันเถอะ พาคุณไปทำCTสแกน”

เปปเปอร์เห็นเธอพูดแบบนี้ เขาก็อืมแล้วเหลือบมองการันต์ “ยังไม่รีบอีก”

การันต์ขี้เกียจสนใจเขา หมุนมีดผ่าตัดแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน

มายมิ้นท์จับแขนเปปเปอร์เดินตามเขาไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เปปเปอร์ก็ทำCTสแกนเสร็จเรียบร้อย

มายมิ้นท์และเขานั่งรอดูผลอยู่นอกห้องCTสแกน

ทันใดนั้น เปปเปอร์ก็เห็นคนคนหนึ่งเดินผ่านทางเลี้ยวไป และหายไปอย่างรวดเร็ว

สายตาของเขามืดมนลง จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น “ผมออกไปโทรศัพท์แปปหนึ่ง คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมกลับมา”

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้คิดว่าทำไมเขาต้องออกไปโทรศัพท์ แค่คิดว่าคงเขาจะไปพูดอะไรเกี่ยวกับความลับของธุรกิจ เธอพยักหน้า “ไปเถอะค่ะ”

เปปเปอร์ลูบผมของเธอแล้วเดินไปทางเลี้ยวนั้น

มายมิ้นท์มองดูแผ่นหลังของเขา ยกมือขึ้นมาจัดผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง จนกระทั่งเขาหายไปตรงทางเลี้ยง เธอก็ลดมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นอินเทอร์เน็ต

อีกด้านหนึ่ง เปปเปอร์ตามคนคนนั้นมาจนถึงนอกห้องตรวจห้องหนึ่ง

เธอกำลังยกมือขึ้นจะเคาะประตู เปปเปอร์หรี่ตาอย่างเย็นชาและตะโกนว่า “ชวนชม”

ได้ยินเสียงของเขา คนที่ยืนอยู่นอกห้องตรวจ ชวนชมที่ถือผลตรวจของเยี่ยมบุญอยู่ในมือก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอยืนตัวแข็งทื่อ

เปปเปอร์!

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

ชวนชมหันกลับไปด้วยตัวที่แข็งทื่อ มองดูเปปเปอร์ที่ค่อยๆเดินเข้ามาด้วยออร่าที่แข็งแกร่ง เธอรู้สึกกดดันจนไม่กล้าหายใจปกติ เธอระมัดระวังเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน มือที่ถือผลตรวจอยู่ก็ค่อยๆกำแน่น กำผลตรวจในมือจนกลายเป็นเส้นเยาวๆ และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ น่องของเธอก็สั่น อยากจะถอยไปข้างหลัง แต่เท้าของเธอราวกับถูกตอกด้วยตะปู ขยับไปไหนไม่ได้ สุดท้ายเธอจึงต้องมองเขาเดินเข้ามายืนอยู่หน้าตัวเองด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

“ประ...ประธานเปปเปอร์…” ชวนชมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความหวาดกลัวของตัวเองที่มีต่อเปปเปอร์ เธอทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แต่ในใจกลับเอาแต่เดาว่าเขามาหาตัวเองทำไม

แล้วสีหน้าของเขาก็เย็นชาขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาไม่พอใจเธอ

เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า?