รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 672

มองดูเงาของมายมิ้นท์ค่อยๆจางหายไปจากบริเวณด้านนอกของประตูห้อง ในใจของเปปเปอร์มีลางสังหรณ์ที่เลวร้ายกำลังก่อตัวขึ้น

ขณะที่มายมิ้นท์กำลังจากไป รอยยิ้มที่ลึกซึ้งนั้น ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่า ตอนที่ตนเมาเหล้านั้นน่าจะทำเรื่องอะไรที่น่าแปลกประหลาด

ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่เผยท่าทีแบบนี้ออกมา

ถ้าอย่างนั้น ตัวเองทำอะไรลงไปกันแน่นะ？

เปปเปอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นหน้าผาก และพยายามครุ่นคิด ต้องการที่จะให้ความทรงจำตอนที่ตนเมานั้นกลับมาทั้งหมด

ในที่สุด ความทรงจำในช่วงนั้นของเขาก็กลับมา

เพราะถึงยังไงก็ไม่ใช่ว่าเขาความจำเสื่อม แต่เป็นเพียงลืมชั่วคราว หากกลับไปย้อนคิด แน่นอนว่าจะต้องนึกออกอย่างแน่นอน

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนที่ตนเมานั้น และกลับทำตัวปัญญาอ่อนขนาดนั้น เปปเปอร์ก็อึ้งไปในทันที

แม้ว่าสีหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ว่าสายตาที่เคลื่อนไหวตลอดเวลาของเขา กลับเผยความรู้สึกที่เขากำลังสงสัยชีวิตคนออกมา

นั่นเป็นเขาจริงๆเหรอ！

แต่เขากลับทำตัวเหมือนเด็กอายุไม่กี่ขวบ และแสดงพฤติกรรมแบบเด็กๆออกมาต่อหน้ามายมิ้นท์ ถึงว่ามายมิ้นท์ถึงได้รู้สึกดีอกดีใจกับความโชคร้ายของเขา มองเขาราวกับมองเรื่องน่าขบขัน

เพราะว่า เธออยากที่จะเห็นท่าทีหลังจากที่เขานึกขึ้นได้ว่าเขาทำอะไรลงไป และจะได้เยาะเย้ยเขา

ในเวลานี้เปปเปอร์ตกอยู่ในความสงสัยในตัวเองอย่างลึกซึ้ง สงสัยตัวเอง ว่าตนเองไม่น่าดื่มเหล้าเลย ไม่เช่นนั้นตนก็คงไม่เมาเหล้าจนกลายเป็นแบบนั้น และไม่ต้องทำให้มายมิ้นท์ได้เห็นมุมมองเช่นนั้นของคุณ

แต่ว่าตอนนี้จะเสียใจภายหลังคงไม่ทันแล้ว สิ่งที่ควรเห็น มายมิ้นท์ก็ได้เห็นหมดแล้ว

ภาพลักษณ์ของเขาที่ทั้งหน้าตาหล่อและฉลาดในสายตาของมายมิ้นท์ ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว แต่สิ่งที่เข้ามาแทนที่กลับเป็นความโง่และความไร้เดียงสาของเขา

เปปเปอร์ลูบที่หน้า อารมณ์ซับซ้อนเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เขา ไม่รู้ว่าจะไปเผชิญหน้ากับมายมิ้นท์ยังไง

เมื่อออกไป แน่นอนว่าจะต้องเห็นมายมิ้นท์เย้ยหยันเขาอย่างแน่นอน

เปปเปอร์คลึงที่หว่างคิ้ว ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน

ในเวลานี้ ประตูก็ถูกเคาะขึ้น ด้านนอกมีเสียงของมายมิ้นท์ดังเข้ามา “เปปเปอร์คุณเก็บของเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง：“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ครับ”

พอที่จะฟังความรู้สึกความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง รวมไปถึงความอับอายจากน้ำเสียงของเขา มายมิ้นท์เลิกคิ้วอยู่ที่ด้านนอกประตู

ดูเหมือนว่า เขาคงนึกออกแล้ว

มายมิ้นท์เอามือกุมริมฝีปาก พลางยิ้มเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคุณก็เร็วๆหน่อยสิคะ”

“อึม”เปปเปอร์รับคำ

มายมิ้นท์หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร

ภายในห้อง เมื่อเปปเปอร์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกลออกไป ก็คลายคิ้วที่ขมวดขึ้นลง จากนั้นดึงผ้านวมออก เตรียมที่จะลุกจากเตียง

ช่างเถอะ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าต้องเผชิญหน้ายังไง แต่ก็ต้องเผชิญหน้าอยู่ดี

เพราะถึงยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่ตนจะไม่ต้องเจอหน้าเธอ

อีกทั้งเรื่องโง่ๆตนก็ได้ทำไปแล้ว ความจริงเรื่องนี้คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ดังนั้นถ้าเธอจะหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไปเถอะ

ด้วยความคิดนี้ เปปเปอร์ก็ใจเย็นลงมาเล็กน้อย จากนั้นก็เคลื่อนขาออกแล้วลุกออกจากเตียง

ขณะที่เขากำลังก้าวเท้าออกจากผ้าห่ม เขาจึงได้พบว่า เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของเขากลับเป็นชุดนอน อีกทั้งไม่ใช่ชุดสูทที่เขาสวมใส่ก่อนไปกินเหล้า

ดังนั้น เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของเขา เธอก็เป็นคนเปลี่ยนให้เขางั้นเหรอ？

เปปเปอร์มองดูเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของตนเองครู่หนึ่ง หลังจากแสงริบหรี่ในดวงตาเข้มขึ้น ก็ลุกขึ้นมาเดินไปยังหน้าประตู

เมื่อเปิดประตูห้องออกไป เขาก็ได้กลิ่นหอมของกับข้าว

สีหน้าของเปปเปอร์ จู่ๆก็กลับอ่อนโยนขึ้น ยกเท้าขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร เนื่องจากระยะทางไปห้องครัวใกล้มากกลิ่นหอมของอาหารในอากาศก็เข้มข้นขึ้น

ไม่นาน เปปเปอร์ก็มาถึงห้องอาหาร