รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 681

เขาเกือบจะทำให้ท่านย่าต้องตาย แม้ว่าในที่สุดท่านย่าจะไม่ได้เป็นอะไร แต่ก็ตกใจไม่น้อย

ดังนั้น เขาจะปัดความรับผิดชอบไม่ได้ เขายินดีที่จะรับการลงโทษทุกอย่าง

เพราะถึงยังไง เดิมทีก็เป็นความผิดของเขา

เปปเปอร์ก้มหน้ามองชายหนุ่มที่โค้งคำนับต่อหน้าตน ริมฝีปากบางเม้มแน่น รอบกายเต็มไปด้วยไอแห่งความเย็น และไม่ได้บอกให้ผู้ช่วยเหมันตร์ลุกขึ้นยืนอยู่นาน

เพราะว่าเขาโกรธจริงๆ

ไม่นานบรรยากาศบริเวณด้านหน้าประตูก็ตึงเครียดขึ้นมาก ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย นอกจากลมหายใจที่ออกมาเพียงเล็กน้อย และไม่มีเสียงใดเลย สิ่งนี้ทำให้ในใจของคนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เป็นเช่นเดียวกัน

เปปเปอร์ไม่พูดไม่จา ไม่เรียกให้เขาลุกขึ้น และก็ยังคงจ้องมองเขาอยู่ ทำให้ในใจของเขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

เขายอมให้ประธานเปปเปอร์เตะเขาหนึ่งที หรือด่าว่าเขา เขาก็คงจะไม่หวาดกลัวขนาดนี้ กระทั่งเหงื่อบริเวณหน้าผากค่อยๆไหลออกมา

“เปปเปอร์”มายมิ้นท์รับรู้ถึงความรู้สึกกดดันที่อยู่ในใจของผู้ช่วยเหมันตร์ หลังจากที่ถอนหายใจแล้ว ก็ดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม เตรียมเอ่ยปากพูดแทนผู้ช่วยเหมันตร์

เปปเปอร์รับรู้ได้ถึงความหมายของเธอ พลางเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เชื่อฟังเธอ หลังจากที่มองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์ ก็เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณพูดอะไรกับท่านย่า？”

เมื่อผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเขาเอ่ยปากขึ้น ในใจก็รู้สึกสบายใจขึ้น

เมื่อประธานเปปเปอร์พูด นั้นก็หมายความว่าความโกรธที่อยู่ในใจของประธานเปปเปอร์ลดลงแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าเขาน่าจะมีชีวิตรอดจากเงื้อมมือของประธานเปปเปอร์แล้ว

นี่ถือว่าเป็นความดีความชอบของคุณมายมิ้นท์

หากไม่ได้เป็นเพราะว่าเมื่อสักครู่นี้คุณมายมิ้นท์เรียกประธานเปปเปอร์ ประธานเปปเปอร์คงไม่ปล่อยเขาง่ายๆแน่ๆ

“ประธานเปปเปอร์ สิ่งที่ผมพูดกับท่านย่าก็คือ……”ผู้ช่วยเหมันตร์มองมายังมายมิ้นท์ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่แสดงความรู้สึกขอโทษออกมา

มายมิ้นท์ทราบดีว่า ผู้ช่วยเหมันตร์แสดงออกมาเป็นนัยว่าไม่ต้องการให้เธอรับฟัง พลางอมยิ้ม “พวกคุณคุยกันเถอะค่ะ ฉันขอตัวเข้าไปข้างในก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกคุณคุยกันเสร็จแล้วฉันจะออกมาค่ะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปข้างใน

เธอรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้ต้องการที่จะบอกเธอ ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่ได้รู้สึกโกรธ

เปปเปอร์มองไปยังเงาหลังของมายมิ้นท์ที่เดินเข้าไปในห้อง และไม่ได้ขวางเธอไว้

เหมันตร์เป็นคนที่รู้กาลเทศะ

ในเมื่อเหมันตร์จงใจไม่ยอมบอกให้มายมิ้นท์รู้ นั้นก็หมายความว่าสิ่งที่เหมันตร์พูดกับท่านย่า จะต้องเกี่ยวข้องกับสถานะของเขาอย่างแน่นอน

ไม่เช่นนั้น การที่ท่านย่าซึ่งเป็นคนที่ผ่านความทุกข์ยากมามากมายขนาดนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะรับแรงกระตุ้นไม่ไหว จนต้องเป็นลมล้มสลบไป

แม้ว่าบริษัทตระกูลนวบดินทร์จะล้มละลาย แต่ท่านย่าก็ไม่มีทางเป็นลมสลบไปอย่างแน่นอน

จุดอ่อนเดียวของท่านย่าก็คือเขากับปีโป้

ดังนั้น มีเพียงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขากับปีโป้เท่านั้นที่ท่านย่าจึงจะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

หลังจากที่เงาหลังของมายมิ้นท์หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เปปเปอร์จึงได้ใช้สายตามองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์อีกครั้ง สายตาอันตรายหรี่ลงพลางพูดขึ้นว่า“คุณบอกท่านย่า เกี่ยวกับเรื่องหัวใจของผมใช่ไหม？”

เรื่องที่เกี่ยวพันกับชีวิตของเขาในตอนนี้ มีเพียงเรื่องหัวใจของเขาเท่านั้น

ดังนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ท่านย่ารู้เรื่องนี้แล้ว ก็เลยทำให้เป็นลมสลบไป

ศีรษะของผู้ช่วยเหมันตร์มุดลงต่ำ“ใช่ครับ”

ความกดอากาศรอบๆตัวของเปปเปอร์กดลงต่ำ น้ำน้ำเสียงเย็นชาราวกับมาจากนรกน้ำแข็ง “ทำไมคุณต้องพูดออกมาด้วย？ผมกำชับคุณไว้ว่ายังไง บอกให้คุณเก็บไว้เป็นความลับ อย่าให้ท่านย่ากับมายมิ้นท์พวกเขารู้ไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้คุณกลับพูดออกมา！”

“ขอโทษครับประธานเปปเปอร์”ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับอย่างละอายใจ：“เรื่องเรื่องนี้ เดิมทีผมก็อยากที่จะปิดบังท่านย่าเหมือนกันครับ เพียงแต่ท่านย่ารับรู้ได้เองว่ามีบางอย่างผิดปกติ เป็นเพราะว่าแค่คุณดื่มไวน์ก็เมาแล้ว ข้อบกพร่องใหญ่เช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่ท่านย่าจะไม่รับรู้ถึงปัญหาด้านสุขภาพของคุณ อีกทั้งในตอนนั้นท่านย่าก็บังคับผม ผม……ผมก็เลยอดที่จะบอกหล่อนไม่ได้ อีกทั้งแม้ว่าหล่อนจะไม่พูดท่านย่าก็สามารถตรวจสอบเองได้ เมื่อถึงเวลานั้นก็คงไม่สามารถปิดบังท่านย่าได้เช่นกัน”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เผยความหนาวเย็นออกมา ไม่พูดไม่จา

เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล หลังจากที่ได้ยินคำพูดพวกนั้นของผู้ช่วยเหมันตร์แล้ว ก็เลยรู้ว่า เรื่องนี้จะโทษเหมันตร์ฝ่ายเดียวไม่ได้

ความผิดส่วนใหญ่นั้นเป็นเพราะเขาเอง

เขาประเมินร่างกายปัจจุบันของเขาสูงเกินไป เขาไม่เคยคิดเลยว่า ร่างกายของเขาในตอนนี้ แม้แต่ดื่มไวน์ก็เมาได้