รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 781

เขาไม่เพียงแต่จะเดินเบา แถมยังเดินช้ามากด้วย กลัวว่าจะทำให้ผู้หญิงบนโซฟาตื่น

ระยะการเดินสั้นๆ เพียง 20 กว่าก้าว แต่เขาใช้เวลาเดินเกือบ 1 นาที กว่าจะถึง แค่การกระทำนี้ ก็เพียงพอทำให้คนประทับใจแล้ว

มาถึงหน้าโซฟา เปปเปอร์ย่อตัวลงเบาๆ จ้องผู้หญิงบนโซฟา

มายมิ้นท์นอนหันข้างอยู่บนโซฟา แขนทั้งสองข้างทำเป็นหมอนรองศีรษะ ขาทั้งสองข้างงอเข้าหาตัวเล็กน้อย นอนหลับสบายมาก

แต่น่าจะหนาวเล็กน้อย ตัวเธอสั่นหนึ่งครั้ง

เปปเปอร์เห็นดังนั้น จึงลุกขึ้นยืน เดินไปทางโต๊ะทำงานของตัวเอง หยิบรีโมทแอร์ขึ้นมา เร่งอุณหภูมิขึ้นเล็กน้อย

จากนั้น เขาเดินไปห้องพักผ่อนของตัวเอง หยิบผ้าห่มที่ค่อนข้างหนาออกมา ห่มให้มายมิ้นท์ กลัวว่าเธอนอนตรงนี้ จะเป็นหวัดได้

เปปเปอร์รู้ว่ามายมิ้นท์อาจไม่ตื่นเร็วๆ นี้ จึงไม่ได้อยู่ที่โซฟาต่อ ปัดผมที่ปรกบนหน้าเธอออก แล้วลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง เตรียมจัดการเอกสาร รอให้เธอตื่น

การรอนี้ ใช้เวลาสองชั่วโมง

ตอนมายมิ้นท์ตื่นขึ้นมา เป็นเวลาบ่ายสามแล้ว หิวจนท้องร้อง

เธอลืมตาขึ้น เห็นโต๊ะชาสุดหรูเป็นอย่างแรก

เริ่มแรกเธอยังมึนงง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

แต่เมื่อเห็นชาแดงบนโต๊ะชา เธอจึงตั้งสติได้ ตัวเองอยู่ในห้องทำงานเปปเปอร์

ตอนนั้นหลังจากส่งข้อความให้เปปเปอร์เรียบร้อย เธอนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งไปนั่งมา จึงหลับไป

ไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไร

มายมิ้นท์จะเอามือถือมาดูเวลา เมื่อขยับมือ ก็มีอะไรบางอย่างหล่นจากตัว ลงไปบนพื้นหน้าโซฟา

“หืม” มายมิ้นท์ก้มมอง เห็นว่าเป็นผ้าห่มผืนหนึ่ง!

แต่ทำไมถึงมีผ้าห่มบนตัวเธอได้ล่ะ

ตอนเธอหลับ ไม่มีอะไรบนตัวเลย ดังนั้นต้องมีคนเอาผ้ามาห่มให้เธอแน่นอน

อีกทั้งก่อนหน้านี้ เธอล็อกประตูห้องทำงานเปปเปอร์แล้ว ดังนั้นคนที่เข้ามา และเอาผ้ามาห่มให้เธอได้ มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือเจ้าของห้องทำงานนี้

เปปเปอร์!

เขาประชุมกลับมาแล้วเหรอ

คิดได้ดังนั้น มายมิ้นท์รีบลุกขึ้นนั่ง เก็บผ้าห่มบนพื้นขึ้นมา หันหน้าไปมา มองหาเปปเปอร์

แต่มองอยู่รอบหนึ่ง กลับไม่เห็นเปปเปอร์

เขายังไม่กลับมาเหรอ

หรือว่าเขากลับมาแล้ว แต่ออกไปอีกครั้ง

มายมิ้นท์หลุบตาลง เห็นความหดหู่บนใบหน้าชัดเจน

ทันใดนั้น มีเสียงเปิดหน้าต่าง ดังมาจากด้านหลัง

มายมิ้นท์ชะงักตัว จากนั้นโยนผ้าห่มในมือทิ้ง หันตัวไปทันที

เปปเปอร์ถือมือถือเดินเข้ามาจากระเบียง ปิดประตูระเบียงพลาง พูดเบาๆ กับคนปลายสาย ยังไม่เห็นว่าเธอตื่นแล้ว และกำลังมองเขาอยู่

แววตามายมิ้นท์เต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มสดใส ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ดีจังเลย ที่แท้เขากลับมาแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่ได้ไป แค่คุยโทรศัพท์ที่ระเบียง

ระเบียงเย็นมาก ที่นี่สูงมาก อุณหภูมิยิ่งลดต่ำลงด้วย

แต่เขาดันเลือกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงซะงั้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากรบกวนให้เธอตื่น

ผู้ชายทึ่มคนนี้!

“เปปเปอร์!” มายมิ้นท์สูดหายใจ เก็บความรู้สึกในใจ เรียกผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า หน้าต่างบานใหญ่ติดพื้นที่ระเบียง ด้วยเสียงอ่อนโยน

ชายหนุ่มชะงักไป จากนั้นเอามือถือออกจากหู หันมามองทางมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ยืนอยู่ตรงนั้น กำลังยิ้มให้เขา รอยยิ้มสดใสงดงามมาก

เปปเปอร์หรี่ตาลงเล็กน้อย และกลับมาเป็นปกติ แต่ดูอึมครึมกว่าปกติเล็กน้อย

เขาโบกมือให้เธอ เป็นการบอกว่าตัวเองได้ยินแล้ว จากนั้นเอามือถือมาแนบหู คุยกับคนปลายสายประโยคหนึ่ง แล้ววางสาย จากนั้นจึงเดินมาหาเธออย่างรวดเร็ว

ตอนเหลือแค่ไม่กี่ก้าว จู่ๆ มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมาบังไว้ด้านหน้า “หยุด!”