รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 783

เธอพูดพลาง หาวีแชทของเปปเปอร์ แล้วส่งบันทึกเสียงไปให้

เปปเปอร์ได้ยินเสียงสั่นของมือถือตัวเอง ไม่ได้เอามือถือออกมาจากกระเป๋า เอาแต่จ้องเธออยู่อย่างนั้น “อันตรายเหรอ คุณยังรู้จักอันตรายด้วยเหรอ”

น้ำเสียงเขาผิดปกติมาก

มายมิ้นท์เงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย เห็นสีหน้าเขาอึมครึม รอยยิ้มบนหน้าค่อยๆ ชะงักไป จนสุดท้ายก็หายไป เธอรู้สึกหวั่นใจ “นายเป็นอะไรไป หน้าน่ากลัวขนาดนี้ ฉันไม่ได้ทำให้นายโกรธใช่ไหม”

เปปเปอร์ถอนหายใจ เอามือถือออกจากมือเธอ จากนั้นจับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดแน่น “มายมิ้นท์ คุณรู้หรือเปล่า ทำแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน”

ครั้งนี้เขาเรียกชื่อเต็มของเธอ

ไม่กี่วันมานี้ เขาเอาแต่เรียกชื่อเล่นเธอ ทำให้มายมิ้นท์ชินแล้ว

ตอนนี้ได้ยินเขาเรียกชื่อเต็มของเธอ กลับรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย หลังจากอึ้งไป ก็ตั้งสติได้ เขาเรียกเธอแบบนี้ เพราะเขากำลังโกรธเธอ

และเธอก็พอรู้ว่าเขาโกรธเธอเพราะอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เธอบันทึกเสียง

แน่นอน ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่ควรบันทึกเสียง แต่ว่าตอนเธอบันทึกเสียง ไม่สนใจอันตรายของตัวเอง

เขาโกรธที่เธอไม่ดูแลตัวเองให้ดี

หลังคิดได้ ตัวที่ชะงักของมายมิ้นท์ ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เธอก็ยกมือขึ้นมากอดเปปเปอร์ เอาคางเกยไว้บนไหล่เขา อมยิ้มแล้วตอบว่า “ฉันรู้ แต่นายวางใจเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไร แต่ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ คุณจะมาพูดต่อหน้าผมแบบนี้ได้ไหม”

เปปเปอร์ดันเธอออกจากอกเล็กน้อย จ้องหน้าเธอ “คุณรู้ไหม ประชุมเสร็จ ผมอ่านข้อความของคุณ ในใจเครียดและกังวลแค่ไหน กังวลว่าคุณจะโดนลูกน้องธนูจับได้ ผมรู้จักคนนั้น เขาเป็นคนจิตใจโหดร้าย ถ้าเขาเห็นคุณ เขาไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ดังนั้นตอนนั้นใจผมเป็นกังวลมาก และรีบมาที่ห้องทำงาน ตอนมาถึงห้องทำงาน ผมเห็นว่าประตูล็อก ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นคนล็อกหรือคนนั้นเป็นคนล็อก ผมรู้เพียงว่า ตอนผมเปิดประตูในตอนนั้น มือสั่นไปหมด กลัวว่าเปิดประตูมา จะเจอคุณที่ไม่โอเค แต่เป็น......”

เขาไม่ได้พูดต่อ ราวกับไม่กล้าพูดและไม่อยากพูด

แต่มายมิ้นท์เข้าใจความหมายทั้งหมด เขากลัวเห็นเธอที่ไม่มีลมหายใจ ไม่สามารถขยับไปไหนมาไหนได้

ดูเหมือนครั้งนี้ จะทำให้เขาตกใจจริงๆ

มายมิ้นท์รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ เป็นฝ่ายกอดเปปเปอร์เอาไว้ “ขอโทษนะ ฉันควรจะบอกไปตอนท้ายด้วย ว่าฉันสบายดี ไม่เป็นอะไร ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้ เลยทำให้นายกังวล”

เปปเปอร์ลูบผมเธอ “ใช่ ผมกังวลมาก แต่โชคดี หลังจากผมประตู เจอคุณที่โอเคดี”

มายมิ้นท์ยิ้มอีกครั้ง “คนนั้นไม่เห็นฉัน พูดขึ้นมา ฉันยังโชคดีมาก ฉันทานเค้กเสร็จ เลยไปล้างมือในห้องน้ำ กำลังจะออกมา หลังจากล้างมือเสร็จ ได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอก ตอนแรกฉันยังคิดว่าเป็นนายอยู่เลย จนได้ยินเสียงของคนนั้น ฉันจึงรู้ว่าไม่ใช่นาย แต่เป็นศัตรูของนาย คนนั้นกำลังคุยโทรศัพท์ บอกว่าจะหาเอกสารอะไรไม่รู้ ฉันเลยรู้ว่าตัวเองออกไปไม่ได้ ห้ามโดนจับได้ ถ้าฉันโดนจับได้ คนนั้นต้องทำไม่ดีกับฉันแน่นอน ดังนั้นฉันเลยรออยู่ในห้องน้ำเงียบๆ ไม่ได้ออกไป แล้วก็เอามือถือออกมาบันทึกเสียงด้วย จนกระทั่งเขาออกไป ฉันจึงออกจากห้องน้ำ ฉันล็อกประตูห้องทำงานนายเอง กลัวว่าคนนั้นจะไม่ยอม แล้ววกกลับมา พูดขึ้นมา ฉันยังขอบใจที่คนนั้นไม่หาห้องอื่น ไม่งั้นฉันคงโดนจับได้แน่นอน”

ฟังมายมิ้นท์พูดจนจบ เปปเปอร์หัวใจบีบรัด

ถึงเธอจะพูดออกมาแบบราบเรียบ เหมือนว่าเรื่องผ่านไปแล้ว เธอไม่สนใจแล้ว แต่เมื่อเขาได้ยิน สีหน้าก็เคร่งเครียด

เธอรู้ว่าถ้าตัวเองออกไปตอนนั้น ต้องเป็นอันตราย ดังนั้นรู้เลยว่า ตอนเธออยู่ในห้องน้ำ จะกลัวแค่ไหน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์รวบแขนกอดเธอแน่น แรงเยอะจนอยากจะเอามายมิ้นท์ เข้ามาในกระดูกและเลือดของตัวเอง เสียงแฝงไปด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ “ขอโทษ ผมไม่ควรให้คุณอยู่ในห้องทำงานคนเดียว ตอนนั้นคุณคงตกใจมากใช่ไหม”

เมื่อเช้า เขาควรยืนยันไม่ให้เธอมาที่นี่

ถ้าเธอไม่มา ก็คงไม่เจอเรื่องอันตรายแบบนี้