รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 792

เปปเปอร์จ้องมองหญิงสาวในอกที่นอนสลบไสลไปแล้ว ก็รู้ว่าตัวเองทำให้เธอเหนื่อยแย่แล้ว ในใจก็เกิดความรู้สึกผิดและความปวดใจขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง

เขารู้สึกผิดที่คืนนี้ตัวเองไม่รู้จักพอประมาณ แต่ว่าเรื่องนี้ก็โทษเขาไม่ได้

ผู้หญิงที่ใจรักทำเรื่องที่แนบชิดที่สุดในโลกกับตัวเองอยู่ แล้วจะให้เขาอดทนไหวได้ยังไงกัน?

นวดหัวคิ้วไปเล็กน้อย เปปเปอร์คิดไปว่าพอเธอตื่นแล้ว ค่อยมาขอโทษเธอ และซื้อของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาปลอบโยนเธอละกัน

พูดแล้ว เปปเปอร์ก็ช้อนเอวขึ้นมาอุ้มตัวมายมิ้นท์ไว้ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ พอล้างทำความสะอาดให้ตัวเองและมายมิ้นท์ไปง่าย ๆ แล้วถึงมากอดเธอไว้และนอนหลับไป

แต่ว่าเปปเปอร์เองก็ไม่ได้นอนนานซะเท่าไหร่ เวลาเจ็ดโมงกว่าก็ตื่นขึ้นมาแล้ว พอใส่เสื้อผ้าและล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็จูบลงบนใบหน้ามายมิ้นท์ทีหนึ่ง แล้วถึงจะออกจากห้องไปอย่างไม่มีสุ้มเสียง และออกจากคอนโดพราวฟ้าไป

การประชุมในเมื่อวาน ได้รับคะแนนโหวตของผู้คนในห้องประชุมมาเต็มทุกเสียง งั้นแน่นอนว่า วันนี้เขาก็ต้องยุ่งมากแน่

วันนี้เขายังต้องไปตรวจโรงงานแต่ละแห่งอีกด้วย ดังนั้นจึงต้องออกไปแต่เช้า ไม่งั้น เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ จนกว่าเธอจะตื่นขึ้นมาแน่นอน

“ประธานเปปเปอร์” ที่ลานจอดรถ ผู้ช่วยเหมันตร์พิงอยู่ข้างรถเปปเปอร์ ซึ่งได้รออยู่สักพักหนึ่งแล้ว พอเห็นเปปเปอร์เดินมา ก็รีบดับไฟก้นบุหรี่ที่อยู่ในมือแล้วโยนทิ้งไป แล้วยืนตัวตรงและกล่าวทักทายเปปเปอร์

เปปเปอร์อืมไปคำหนึ่ง ถือว่าเป็นการตอบรับ จากนั้นก็พูดออกคำสั่งขึ้นว่า “เดี๋ยวบอกกับทางซินดี้หน่อยนะ บอกว่าสะระแหน่จะไปที่เทนเดอร์กรุ๊ปสายหน่อย”

พอได้ยินคำพูดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ทันทีว่าเป็นเรื่องอะไร และหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้ารับขึ้นมา “ได้ครับประธานเปปเปอร์”

ประธานเปปเปอร์นี่เก่งจังเลย สามารถทำให้คุณมายมิ้นท์ไม่มีทางตื่นได้ตามปกติ เห็นได้ชัดเลยว่าด้านนั้นของประธานเปปเปอร์นั้นเก่งมากแค่ไหน

พอได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ช่วยเหมันตร์ เปปเปอร์ก็เหล่ตามองเขาทีหนึ่ง

พอผู้ช่วยเหมันตร์รู้ตัวว่าตัวเองได้เปิดเผยความลามกที่อยู่ในใจออกมา ก็รีบเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าไปทันที และกระแอมไอขึ้นมาอย่างจริงจัง “ขอโทษครับประธานเปปเปอร์ คอของผมมันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่น่ะครับ”

เปปเปอร์ไม่อยากจะสนใจเขา พอดึงประตูรถเปิดออกก็ขึ้นรถไป

พอผู้ช่วยเหมันตร์เห็นแบบนี้ก็รีบตามขึ้นนั่งในที่นั่งคนขับไปด้วย ในตอนที่คาดเข็มขัดนิรภัยนั้น ก็ได้ยินด้านหลังมีเสียงลอยมาอีกว่า “ตอนประมาณเก้าโมง นายให้ทางโรงแรมเตรียมอาหารเช้าชุดหนึ่งส่งไปที่คอนโดพราวฟ้า แต่ว่าอย่าเคาะประตูนะ ในคนคอยรออยู่ที่หน้าประตู รอสะระแหน่ตื่นแล้ว ค่อยเอาอาหารเช้าให้เธอ อย่ารบกวนการพักผ่อนของเธอ”

“ครับ ประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบรับขึ้น

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ก้มหน้าไปกดอะไรบนหน้าจอไป

ในขณะที่เขาเก็บโทรศัพท์เข้าไปนั้น โทรศัพท์ของมายมิ้นท์ที่อยู่ในห้องก็สว่างขึ้นมาเหมือนกัน และสั่นขึ้นมาทีหนึ่ง

พอมายมิ้นท์ที่อยู่บนเตียงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมา ดวงตาที่อยู่ใต้เปลือกตาก็กลอกไปมารอบหนึ่ง เหมือนกับว่าจะตื่นขึ้นมา

แต่สุดท้าย ก็เป็นเพราะว่าหนังตามันหนักอึ้งเกินไป เธอพยายามลืมขึ้นมาไปครู่หนึ่งแต่ก็ลืมไม่ขึ้น ก็เลยไม่ลืมแล้ว และปล่อยให้ตัวเองนอนหลับไปอีกครั้งเลย

พอนอนไป ก็นอนหลับไปอีกสองสามชั่วโมง จนกระทั่งโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามา ถึงได้ปลุกเธอตื่นขึ้นมาได้จริง ๆ

“ฮัลโล?” ตาของมายมิ้นท์ยังคงลืมขึ้น เพียงแต่แค่เอามือยื่นออกมานอกผ้าห่ม แล้วคลำหาไปทางตู้หัวเตียง

เธอเคยชินที่จะเอาโทรศัพท์วางไว้บนตู้หัวเตียงก่อนนอนทุกคืน แน่นอนว่าพอคลำครู่เดียวก็หาโทรศัพท์เจอ จากนั้นเธอก็รูดหน้าจอไปทีหนึ่งตามความทรงจำของกล้ามเนื้อในร่างกายตัวเอง แล้วเอาโทรศัพท์มาแนบไว้ที่ข้างหู

อีกฝั่งของโทรศัพท์ พอเลขาซินดี้ได้ยินเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความง่วงงุนของมายมิ้นท์ อยู่ ๆ ก็เงียบขรึมไป ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงเปิดปากพูดขึ้นว่า “ท่านประธาน ฉันเองค่ะ”

“เลขาซินดี้เองเหรอ” มายมิ้นท์ฟังเสียงของเธอออก พอขยี้ตาหน่อยแล้ว ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมาได้สักที จากนั้นก็นอนราบอยู่บนเตียง จอจ้องมองไปที่เพดาน

เลขาซินดี้พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ฉันเองค่ะ ท่านประธาน คุณ……ยังไม่ตื่นนอนเหรอคะ?”

เธอลองถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง