รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 816

และที่เขาตกหลุมรักมายมิ้นท์นั้น นอกจากมายมิ้นท์จะมีจิตใจงดงามแล้ว สาเหตุสำคัญที่สุด เป็นเพราะเขาได้มองเห็นแสงสว่างจากมายมิ้นท์

มายมิ้นท์รักเปปเปอร์อย่างลึกซึ้ง แต่กลับถูกเปปเปอร์ทำร้ายและหย่าร้างกัน

ในวงการ ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทำร้ายอย่างมายมิ้นท์ก็มีอยู่ไม่น้อย ที่ร้ายแรงกว่าเธอนั้นมีอยู่มากมาย ผู้หญิงพวกนั้นหลังจากที่ถูกทำร้าย ไม่มีใครที่ไม่สิ้นหวังโรยรา ยังมีบางคนที่ไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้เพราะเรื่องนี้

แต่มายมิ้นท์ไม่เหมือนคนอื่น ไม่นานเธอก็ยืนขึ้นมาได้ และถึงขั้นที่ตัดขาดความรักที่มีต่อเปปเปอร์ได้อย่างรวดเร็ว

ในสายตาของเธอยังคงมีแสงสว่างอยู่เหมือนเดิม เธอไม่เคยสิ้นหวัง และไม่สุดโทรมไรเรี่ยวแรง แถมยังรับช่วงต่อเทนเดอร์กรุ๊ปที่มีช่องโหว่เต็มไปหมดมาอย่างไม่สะทกสะท้าน และพัฒนาจนกลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้

พูดได้ว่า มายมิ้นท์ไม่ใช่คนที่ถูกผูกมัดไว้กับเรื่องเพียงเรื่องเดียว หรือคนเพียงคนเดียว

แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ ไม่นานเธอก็เดินออกมาได้ และปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ไปวัน ๆ ได้ไม่คุ้มเสีย

เพราะสำหรับเธอแล้ว บาดแผลจากความรักและเปปเปอร์ ล้วนไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด ไม่ใช่คนที่สามารถทำให้เธอทำร้ายตัวเอง ไม่ก้าวเดินไปข้างหน้าได้

กลับกัน เธอสามารถปล่อยวางพวกเขาไปได้อย่างรวดเร็ว ให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีกว่า โดดเด่นกว่า

ถึงแม้ฟังแล้วดูเหมือนจะง่าย แต่พอทำขึ้นมาจริง ๆ นั้นยากมาก ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้

เขาถึงขั้นเชื่อว่า ถ้าหากมายมิ้นท์ไม่ได้รับบาดเจ็บจากความรัก แต่ได้ถูกวงศ์ตระกูลเห็นเป็นหุ่นกระบอกอย่างพวกเขา เธอจะไม่ยอมก้มหัวให้กับวงศ์ตระกูลเหมือนกับพวกเขาแน่นอน แต่เธอจะก้าวเดินสู่เส้นทางที่ไม่เหมือนกับพวกเขาโดยสิ้นเชิง

เพราะเธอมีสติเพียงพอ เธอรู้มาตลอดว่าตัวเองนั้นต้องการอะไรกันแน่ และเธอก็มีความกล้าที่จะทำแบบนั้น

ส่วนพวกเขา ไม่เพียงขี้ขลาด แม้แต่แนวคิดของตัวเองสุดท้ายแล้วก็ยังถูกหลอมละลายโดยวงศ์ตระกูล และมีชีวิตในแบบที่รังเกียจที่สุด

และก็เพราะความมีสติ และท่าทางที่มีแสงสว่างในดวงตาอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ของมายมิ้นท์ เขาถึงได้สนใจเธอตั้งแต่แรกพบ จนได้กลายมาเป็นหัวใจเต้นในที่สุด

และในตอนนี้ เมื่อเห็นท่าทางวางแผนอนาคตของเธอ เขาพลันพบว่า เขายิ่งยากที่จะลืมเธอขึ้นไปอีก

สัมผัสได้ถึงแววตาร้อนระอุของผู้ชายคนข้าง ๆ ที่ใช้มองเธอ มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “คุณเป็นอะไรไป?”

เปลือกตาของทามทอยห้อยลง ปิดบังความหม่นหมองในดวงตาเอาไว้ เขาส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแค่คิดถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาน่ะ”

“อ๋อ” มายมิ้นท์พยักหน้า และไม่ได้ถามต่อ

ทามทอยกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “คุณไม่ถามเหรอว่าผมกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ทำไมต้องถามด้วยล่ะ ทุกคนต่างก็มีความลับของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องทำทุกเรื่องสักหน่อย”

ที่สำคัญก็คือ เธอก็แค่ไม่สนใจสิ่งที่เขาคิดเท่านั้นเอง

อีกอย่างก็คือ ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน เป็นแค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้น เธอจะถามเขาไปแบบลวก ๆ ได้ยังไงกัน

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์ไม่อยากจะรับรู้ ทามทอยก็ยักไหล่เล็กน้อย “งั้นก็ได้”

ที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดที่จะบอกเธอ

บอกเธอไป คงจะทำให้เธอตกใจสินะ

อีกอย่างเขาเองก็ต้องสงบสติอารมณ์ ปรับสภาพจิตใจของตัวเอง

เขาตัดใจที่จะปล่อยมือจากเธอแล้ว แต่เมื่อสักครู่เธอได้ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เขาเสียดายที่จะปล่อยมือไปจริง ๆ

แต่เขาเองก็รู้ดีว่า ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง

ดังนั้น เขาจะต้องสงบสติอารมณ์ ปรับสภาพจิตใจให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นละก็จะมาเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้ว

ทามทอยไม่พูดอะไรอีก มายมิ้นท์เองก็ได้ปิดปากไป รอการเปิดศาลอย่างเงียบ ๆ

รออยู่ประมาณสิบกว่านาที หลังจากที่ผู้คนได้มาจนครบ ผู้พิพากษามองดูนาฬิกา และได้ประกาศเปิดศาลอย่างตรงเวลา