รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 826

เปปเปอร์เก็บแรงที่มืออย่างไม่รู้ตัว“ทำไมเหรอ？”

มายมิ้นท์หน้าแดงก่ำ พูดเสียงทุ้มเบา：“มีคนมองอยู่”

เปปเปอร์เข้าใจทันที

ที่แท้ไม่อยากให้คนเห็น

เขาคิดว่า เธอไม่อยากใกล้ชิดกับเขาเสียอีก

เปปเปอร์ลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นเงยหน้าขึ้น มองนิ่งๆไปที่เหล่าผู้บริหารพวกนั้นที่จ้องพวกเขา“ในเมื่อประชุมเสร็จแล้ว ยังไม่ไปอีกเหรอ？”

พอประโยคนี้เข้าไปในหูพวกผู้บริหาร ก็แปลเป็น‘ไม่ไปแล้วจะมาเป็นกขคที่นี่เหรอ？’โดยอัตโนมัติ

ดังนั้นผู้บริหารเหล่านี้เลยยิ้มอย่างเขินอายขึ้นมา

“ไปแล้วครับ ไปแล้วครับ”

“ใช่ ไม่รบกวนประธานเปปเปอร์กับประธานใหญ่ทั้งสองแล้ว”

คนที่พูดคำพูดเหล่านี้ แน่นอนว่าเป็นคนที่อยู่ข้างมายมิ้นท์

พวกเขาอยากให้สองคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

แค่ความสัมพันธ์ของพวกเขาดี ก็หมายความว่าเทนเดอร์กรุ๊ปสามารถพึ่งพาต้นไม้ใหญ่อย่างบริษัทตระกูลนวบดินทร์ต้นนี้ได้ อยู่อย่างปลอดภัยไร้กังวล ส่วนผลประโยชน์ของพวกเขา ก็จะรับประกันได้

แป๊บเดียว พวกผู้บริหารเหล่านี้ก็พากัน เร่งออกไป

แต่มนุษย์ ยังไงก็ต้องมีใจซุบซิบนินทากันทั้งนั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนประเทศนี้ ที่ชอบซุบซิบนินทามากที่สุด

ถึงแม้ผู้บริหารเหล่านี้จะพากันออกไป แต่พอเดินออกไปไกลนิดหน่อยแล้ว ก็แอบหันหน้ามาอีก แล้วมองไปที่มายมิ้นท์กับเปปเปอร์

เห็นทั้งสองกอดกัน ก็มีคนหุบปากไม่ลงอย่างพอใจ และก็มีคนหน้าหม่นลงอย่างไม่พอใจ

แน่นอนว่า ไม่ว่าคนเหล่านี้จะมีการตอบสนองอย่างไร ก็รบกวนชายหญิงที่ความรู้สึกกำลังลึกซึ้งนี้ไม่ได้

มายมิ้นท์ถูกเปปเปอร์โอบไว้ในอ้อมแขน

มายมิ้นท์ก็ปล่อยให้เขากอดอย่างเชื่อฟัง เอาศีรษะพิงไปที่ไหล่เขา“ฉันคิดว่า คุณจะไม่เลิกไวขนาดนี้เสียอีก ก็เลยไม่ได้บอกคุณว่าประชุม ถ้ารู้แบบนี้ ก็บอกคุณก่อนแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องรอ”

“ไม่เป็นไร”เปปเปอร์ลูบผมนุ่มๆของเธอเบาๆ“ผมก็อยากเซอร์ไพรส์คุณด้วย ก็เลยไม่ได้บอกคุณล่วงหน้าว่าผมจะเลิกงานตรงเวลา”

“เพราะงั้นเรื่องนี้ พวกเราไม่ได้คิดกันดีๆ”มายมิ้นท์เงยหน้ามองเขา

เปปเปอร์หัวเราะ“บางครั้งแบบนี้ก็ไม่เลว คิดรอบคอบมากไป ก็จะไม่มีความรู้สึกเซอร์ไพรส์ที่คาดอะไรไม่ถึง”

“คุณพูดก็ถูก”มายมิ้นท์ก็หัวเราะขึ้นมา

ทั้งสองกอดกันสักพักก็แยกออก จูงมือเดินไปที่ลิฟต์

กลับไปที่ห้องทำงานของมายมิ้นท์ เปปเปอร์เอามือของเธอออก มองเธอแล้วถาม“แล้วต่อจากนี้ ยังมีงานอีกไหม？”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า“ไม่แล้วค่ะ ที่จริงมีงานอีกนิดหน่อย ฉันเห็นว่าสองสามวันนี้คุณยุ่งมาก ออกไปแต่เช้ากลับมาก็ดึก คิดว่าคุณไม่น่าจะเลิกงานตรงเวลา ก็เลยว่าจะอยู่ดึกนิดหน่อย ทำงานเสร็จค่อยกลับไป แต่ตอนนี้คุณมาแล้ว ฉันก็ต้องเอาคุณไว้อันดับหนึ่งสิ พวกนี้ไม่งานด่วน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยทำ ตอนนี้กลับบ้านกับคุณก่อน”

เปปเปอร์ยกมุมปากขึ้นอย่างอารมณ์ดี “อือ กลับบ้าน”

“งั้นคุณรอผมแป๊บหนึ่ง ผมจะไปเก็บของ”

“อือ”เปปเปอพยักหน้า

มายมิ้นท์เดินนำไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง เก็บของเตรียมเลิกงาน

เปปเปอร์ตามอยู่ด้านหลังเธอ มองเธอยุ่งไปมา เธอเดินไปไหน เขาก็ตามไปตรงนั้น เดินตามต้อยๆ

มายมิ้นท์เห็น ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก แต่ไม่พูดห้ามเขา

เขาอยากตาม งั้นก็ให้เขาตาม

และคนใหญ่โตอย่างเขานี้ ตามอยู่หลังเธอ ดูแล้วตลกมาก

ไม่นานนัก มายมิ้นท์เก็บของเสร็จแล้ว ล็อกเข้าไปในลิ้นชัก แล้วปรบมือ

เปปเปอร์เห็นแบบนี้ ก็ถาม：“เสร็จแล้วเหรอ？”

มายมิ้นท์พยักหน้า“เสร็จแล้ว ฉันสวมเสื้อคลุมแล้วถือกระเป๋าก็ไปได้แล้ว”